Καθρέφτη, Καθρεφτανθρωπάκι μου...

Είμαι συναχωμένη και νομίζω είναι λογικό και να νυστάζω και να γκρινιάζω...
Νιώθω, ταυτόχρονα, χαζούλα και σοφή όταν με κοιτάζεις και κοκκινίζω και επειδή ντρέπομαι αλλά και επειδή χαίρομαι...

Είμαι άσπρη σαν το χιόνι μα είμαι και μαύρη σαν την νύχτα...

Είμαι αθώα και αγνή μα είμαι και πονηρή και ραδιούργα...

Και τα χείλια μου είναι κόκκινα και σαν το κεράσι μα και σαν το αίμα...

Είμαι το πρόσωπο που ρωτάει τον μαγικό καθρέφτη.

Είμαι το πρόσωπο που απαντάει στον μαγικό καθρέφτη.

Είμαι το πρόσωπο μέσα και έξω από τον καθρέφτη.

Είμαι ο άνθρωπος... Είμαι ο καθρέφτης...

Είμαι η ερώτηση... Είμαι η απάντηση...

Είμαι αυτός που αγαπάει το ελάφι... Είμαι το ελάφι που τρέχει... Είμαι και αυτός που το σκοτώνει... Είμαι όμως και ο αυτός που την τελευταία στιγμή μπορεί να διστάσει και η ανθρωπιά του να νικήσει την αναισθησία του και η αγάπη του να νικήσει την αδυναμία... Είμαι αυτός που μπορεί να αφήσει το ελάφι να ζήσει και να του επιτρέψει να φύγει ελεύθερο μέσα στο δάσος... Είμαι και το ίδιο το δάσος... Όχι ένα δέντρο ή ένα φυτό του... Όχι ένα ζώο του... Είμαι όλο το δάσος... Με τους ήχους και τις μυρωδιές του... Με τα άγρια και με τα απαλά στοιχεία του...

Είμαι η ευαίσθητη πριγκήπισσα... Είμαι και η μοναχική μάγισσα...

Είμαι ο αλώβητος μα είμαι και ο τραυματισμένος...

Είμαι ικανή να φτιάξω ένα δηλητηριασμένο μήλο... δεν ξέρω αν είμαι ικανή να το δώσω σε κάποιον άλλον... αλλά σίγουρα είμαι ικανή να το φάω από το ίδιο μου το χέρι...

Είμαι το ίδιο το μήλο... Κόκκινο... Λαμπερό... Δελεαστικό... Ανάμεσα στα άλλα ξεχωρίζω... Μα αυτό που κρύβω μέσα μου είναι επικίνδυνο και σκοτεινό και τρομαχτικό... και για τους άλλους μα και για μένα...

Είμαι ικανή να αφήσω την όποια αφέλειά μου να με κάνει να εμπιστευτώ λάθος ανθρώπους...
Είμαι ικανή να αφήσω την όποια ατέλειά μου να με κάνει να γίνω ένας από αυτούς τους λάθους ανθρώπους που δεν θα έπρεπε κανείς να εμπιστευτεί...

Είμαι εκείνο το μικρό σπιτάκι που έχει τα πάντα μικροσκοπικά και όλα είναι ζεστά, απλά και ζωντανά... Μα είμαι και εκείνο το παλάτι που έχει τα πάντα τεράστια και όλα είναι μεγαλειώδη, σύνθετα και ψυχρά...

Είμαι εκείνο το μακρύ δαντελένιο φόρεμα μα είμαι και εκείνο το κοντό σκισμένο φορεματάκι... Είμαι εκείνο το ακριβό χρυσό κουστούμι μα είμαι και εκείνο το φτηνό καφέ γιλέκο...

Είμαι ο δυναμικός αδύναμος πρίγκηπας ... Είμαι και ο αδίστακτος δισταχτικός κυνηγός...

Είμαι ο ανέγγιχτος... Μα είμαι και ο φουρτουνιασμένος...

Είμαι το όπλο στο χέρι... Μα είμαι και το κέντημα στο χέρι... Είμαι το χέρι... και ό,τι αποφασίζει να κρατήσει αυτό...

Είμαι ο άντρας... Είμαι η γυναίκα...

Ο κάθε άντρας... Η κάθε γυναίκα...

Είμαι και οι άνθρωποι στο παλάτι είμαι και οι άνθρωποι στο σπιτάκι...

Ο κάθε άνθρωπος... Σε κάθε μέρος...

Είμαι τα πρόσωπα... Είμαι τα βλέμματα...

Είμαι όλα τα χέρια... και είμαι και όλα τα αντικείμενα...

Δεν υπάρχει μονοπάτι ή γκρεμός που να μην είμαι...
Δεν υπάρχει ποτάμι ή καταρράχτης που να μην είμαι...

Είμαι όλοι οι δρόμοι καλοστρωμένοι ή κακοστρωμένοι... Με εμπόδια ή χωρίς... Με λακούβες... Με γέφυρες... Με τοίχους... Με τρύπες...

Είμαι όλα αυτά μαζί...

Δεν μπορώ να σου ζητήσω να γίνεις ο πρίγκηπάς μου γιατί ποτέ δεν ένιωσα πριγκήπισσα...

Είμαι όλο το παραμύθι...

Είμαι η αρχή... Είμαι η μέση... Είμαι το τέλος... Το οποίο δεν είναι πάντα καλό...

Είμαι αυτοί που έζησαν καλά
Είμαι και αυτοί που έζησαν καλύτερα...
Είμαι αυτοί που έζησαν κακά
Είμαι και αυτοί που έζησαν χειρότερα...

Είμαι η Χιονάτη, είμαι η κακιά μάγισσα, είμαι οι επτά νάνοι, είμαι και ο πρίγκηπας, είμαι και ο κυνηγός... Είμαι και η μητέρα που χάθηκε... Είμαι και ο πατέρας που πέθανε... Είμαι και όλα αυτά που έγιναν μετά... Είμαι και όλοι αυτοί που έζησαν... Είμαι και εκείνο το φιλί που παίρνει ή δίνει αναπνοή...

Είμαι ο χρόνος...

Είμαι η γέννηση...

Είμαι ο θάνατος...

Είμαι η ζωή...

Είμαι όλο το παραμύθι...

Και αν είναι να είσαι εδώ μαζί μου...

Θα πρέπει όχι μόνο να αποδεχτείς το δικό μου παραμύθι αλλά θα πρέπει να αντιληφθείς και το δικό σου παραμύθι...

Γιατί και εσύ όλο το παραμύθι είσαι...

Και στην ερώτηση «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιο είναι το πιο όμορφο παραμύθι από όλα;»

Η απάντηση είναι «Εσύ».

Εσύ είσαι το πιο όμορφο παραμύθι από όλα.

Γιατί εσύ είσαι το δικό σου παραμύθι.

Είσαι το παραμύθι.

Όποιος κι αν είσαι...
Και
Όποιο κι αν είναι το παραμύθι...

... ... ...


Δεν περιμένω έναν πρίγκηπα... Μα περιμένω έναν άνθρωπο...
Δεν περιμένω έναν πρίγκηπα... Μα περιμένω ένα παραμύθι...

Έναν άνθρωπο – παραμύθι...