Εκείνη, Εκείνος

Ήταν Εκείνη και Εκείνος.
Ήταν Εκείνος και Εκείνη.
Την κοιτάζει Εκείνος.
Τον ρωτάει Εκείνη.
«Τι έγινε; Τι συμβαίνει;».
Φαινόταν πως υπάρχει και πριν στην συζήτηση.
Φαινόταν πως υπάρχει και πριν στην ιστορία.
Εκείνος δεν ήταν καλά στο σήμερα. Εκείνη ήθελε να μάθει το γιατί.
Εκείνος χαμογελούσε. Εκείνη γελούσε.
Τον κοιτάζει Εκείνη.
Της απαντάει Εκείνος.
«Δεν έγινε κάτι υπαρκτό. Δεν έγινε κάποιο γεγονός. Το κεφάλι μου.»
«Το κεφάλι σου;»
Τον ρώτησε Εκείνη.
«Το κεφάλι μου.»
Της απάντησε Εκείνος.

Και ύστερα συνέχισαν τον δρόμο τους περπατώντας δίπλα και πέρα από εμένα.

Κούνησα το δικό μου κεφάλι κατανοητικά χωρίς να το καταλάβω.

Δεν έχεις ιδέα πόσο σε νιώθω, φίλε μου.

Μέσα σε μία φράση περιέγραψες την δική μου αίσθηση.

Τρεις μόνο λέξεις...

«Το κεφάλι μου.»

Έπειτα συνέχισα κι εγώ τον δικό μου δρόμο νιώθοντας λίγο λιγότερο μόνη μου σε αυτήν την ζωή...

Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι σαν κι εμένα...

Όχι, ακριβώς ίδιοι με εμένα... αλλά αρκετά ίδιοι ώστε να νιώσουν αυτήν την αίσθηση... που μόλις περιγράφτηκε όσο καλύτερα θα μπορούσα να την περιγράψω...