Λένε...

Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη και δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη. Και δεν ξέρω αν σας το ξαναέγραψα... δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη... Α! Και για να μην ξεχνιόμαστε... Δεν υπάρχει... ξέρετε τι;... Παρθενογένεση στην τέχνη... Ας το γράψω αρκετές φορές, μπας και επιτέλους καταλάβω αυτήν την φράση και συμφωνήσω μαζί της... Από όταν την άκουγα, από παλιά, από πάντα, από πότε;, από τότε, είχα τις ενστάσεις μου... Αρχικά, χωρίς καν να αρχίσω τα επιχειρήματα... απλά μέσα μου κάτι αντιδρούσε... πώς να το πω... ας το ονομάσω διαφωνία... αν και ήταν κάτι πολύ παραπάνω από αυτό... Δεν μπορούσα να την καταλάβω αυτήν την φράση... ουσιαστικά... Καταλάβαινα, φυσικά, τι ήθελαν να μου πουν, τι προσπαθούσαν να μου εξηγήσουν, αλλά κάτι, κάπως, κάπου δεν... πώς να το πω... δεν μου ταίριαζε... Αυτό το απόλυτο αυτής της φράσης... Αυτό το ότι την ανακυκλώνουμε... Την απλώνουμε ξανά και ξανά... στο χώρο και στον χρόνο... κάνοντας τους ανθρώπους αλήθεια να πιστέψουν πως δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη... Το θεωρούμε δεδομένο... Για την ακρίβεια... Το θεωρούν δεδομένο... Γιατί εγώ προσωπικά ακόμα δεν έχω πειστεί πως είναι κάτι δεδομένο... κάτι απόλυτο... κάτι που δεν χωράει συζήτηση... κάτι που δεν έχει έστω παραθυράκια... ή δρομάκια... ή εξαιρέσεις... Κάτι που είναι μόνο αυτό... χωρίς να μπορεί να είναι και κάτι άλλο... Κουνάω το κεφάλι μου αυτήν την στιγμή... Δεν με βλέπετε αλλά κι όμως... το κουνάω... και πάλι και μόνο που σκέφτομαι αυτήν την φράση... κάτι... με προβληματίζει... Δεν είμαι σίγουρη... Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη... Δεν θέλω να είμαι σίγουρη;... Δεν ξέρω... Δεν με εκφράζει αυτή η φράση... Τόσο απλά... Πήγα να δω και στο λεξικό... σε ένα από όλα τα λεξικά... Τι σημαίνει η λέξη «Παρθενογένεση»... Ξέρω, φυσικά, τι σημαίνει και τι εννοούμε όταν το συζητάμε ότι σημαίνει... αλλά ήθελα από περιέργεια να δω τι θα έγραφε το λεξικό με ακρίβεια... ποιες λέξεις θα χρησιμοποιούσε για να το εξηγήσει... Έγραφε, λοιπόν... «Αναπαραγωγή οργανισμού (εντόμου, φυτού κλπ) μόνο από το θηλυκό χωρίς την σύμπραξη αρσενικού»... Χαμογέλασα... Ίσως επειδή νιώθω ότι ανήκω στην λέξη «θηλυκό»... και δεν χρειάστηκα την σύμπραξη αρσενικού για να δημιουργήσω... ό,τι, τέλος πάντων, δημιουργώ... Σκέφτηκα, λοιπόν, την επόμενη φορά που κάποιος θα μου πει πως δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη... να γυρίσω... να του πω... κι όμως... υπάρχει... Κάθε φορά που ένα θηλυκό δημιουργεί χωρίς την σύμπραξη αρσενικού... είναι παρθενογένηση... Χαχαχα... Δεν νομίζω αυτό να είναι αρκετά καλό επιχείρημα για κανέναν... Παρόλα αυτά... Οφείλω να ομολογήσω... πως διασκέδασα και μόνο στην σκέψη ενός τέτοιου διαλόγου... Δεν έχω ιδέα τι θέλω να εκφράσω μέσα από όσα γράφω τώρα... Αυτό που θέλω να πω... είναι το πώς μπορούμε να γνωρίζουμε πώς γεννήθηκε μια ιδέα; Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι δεν γεννήθηκε, κάποια στιγμή, σε κάποιον από εμάς, μια πρωτότυπη ιδέα; Έχω την αίσθηση σαν να μας σπρώχνουν συνέχεια να μην είμαστε διαφορετικοί, να μην είμαστε ξεχωριστοί, να μην είμαστε πρωτότυποι... Φυσικά, παραδέχομαι... ότι μπορεί να σου έρθουν ιδέες επηρεασμένες από αλλού... Έχεις ένα ερέθισμα και μέσα από αυτό μπορείς να γεννήσεις κάτι... Αλλά ακόμα κι εκεί... είναι κάτι καινούριο ή κάτι παλιό αυτό που δημιουργείς; Είναι διαφορετικό το να αντιγράψεις κάτι... Είναι διαφορετικό το να «κλέψεις» κάτι... και συχνά συζητάμε για αντιγραφές... ή για «κλεψίματα»... Προσωπικά, προτιμάω την γραφή από την αντιγραφή και το μοίρασμα από το «κλέψιμο»... Κλέβω σημαίνει αφαιρώ ξένο πράγμα κρυφά ή με απάτη. Κοίταξα λεξικό και για αυτό... Δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει η ιδέα του «κλεψίματος» λοιπόν... στην τέχνη ή στην ζωή... Έχει την λέξη «απάτη» μέσα... κι εγώ συνηθίζω να μιλάω συχνά για την σχέση της τέχνης με την «αγάπη» κι όχι με την «απάτη»... Λένε, λοιπόν, δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη και όλοι «κλέβουμε». Ε, λοιπόν... όχι... Δεν κλέβουμε όλοι... Αν θέλει κάποιος μπορεί να κλέψει... Αν δεν θέλει ας δοκιμάσει να μην κλέψει... για να δούμε τι θα γίνει... Δεν αντιγράφουμε όλοι...

Κάπως σαν να νιώθω... ότι ένας από τους λόγους που χρησιμοποιείται αυτή η φράση είναι για να προωθήσουμε το μέτριο... Δεν μπορώ να το εξηγήσω... Σαν να μην μας ενδιαφέρει η μοναδικότητα του καθενός...

Και εγώ δεν μπορώ να απορρίψω την μοναδικότητα... δεν μπορώ να διαγράψω την πρωτοτυπία...

Δεν μπορώ να προωθήσω μόνο την λογική του ότι όλοι αντιγράφουμε, όλοι «κλέβουμε».

Νομίζω υπάρχει ένα σημείο που δεν πηγαίνεις εσύ την δημιουργία αλλά η δημιουργία σε πηγαίνει... και εκεί δεν χωράει καμία αντιγραφή και κανένα «κλέψιμο»...

Στην δημιουργική διαδικασία χωράει μόνο η δημιουργία...


(Το παραδέχομαι, ήμουν χαοτική.
Το παραδέχομαι, δεν κατάφερα να πω ακριβώς αυτό που θέλω να πω.
Το παραδέχομαι, δεν είμαι ακριβώς ικανοποιημένη με όλα όσα έγραψα.

Αλλά δεν πειράζει. Μπορώ να μοιραστώ κάτι ακόμα κι όταν δεν έχει διαμορφωθεί μέσα μου με απόλυτη ακρίβεια.

Έχω δικαίωμα να μοιραστώ αυτό που νιώθω πως θέλω να μοιραστώ ακόμα κι αν είναι μια ατελής σκέψη ή ένα ατελείωτο συναίσθημα... Επίσης, έχω δικαίωμα αύριο (και κάθε αύριο) να διαφωνήσω ακόμα κι εγώ με τον εαυτό μου σε σχέση με κάτι που διατυπώνω στο σήμερα... Είμαι ελεύθερη να εκφράζω αυτό που νιώθω κάθε στιγμή ακόμα κι αν είναι (νιώθω πως είναι) θολό και μη ολοκληρωμένο το τοπίο μου...)...