Μπουπ.

Μπουπ.

Ήμουν σε ένα ατελείωτο, καταπράσινο, μέρος... Καταπράσινοι λόφοι και άπλετο φως... Και έτρεχα, έτρεχα, έτρεχα... Και είχα δύο συναισθήματα... Ευτυχία και Ελευθερία... Αυτό ακριβώς ένιωθα (περιέργως μπορούσα με ακρίβεια να ορίσω το τι νιώθω), ευτυχισμένη και ελεύθερη... Μετά άκουσα μια φωνή... να λέει το όνομά μου... «Μαριλού, Μαριλού, Μαριλού»... Με φώναζαν... Από κάπου μακρυά... Εγώ απλά συνέχιζα να τρέχω... Και έπειτα η φωνή από αχνή και μακρινή άρχισε να έρχεται πιο κοντά και πιο καθαρά «Μαριλού, Μαριλού, Μαριλού!»... Και... άνοιξα τα μάτια μου...

«Μαριλού!»... Την είδα να κάθεται δίπλα μου και να συνεχίζει πανικόβλητη να λέει το όνομά μου «Μαριλού, Μαριλού, Μαριλού!» ενώ προσπαθούσα να καταλάβω πού βρίσκομαι και τι συμβαίνει... Συνειδητοποίησα πως ήμουν στην σχολή μου... στην αίθουσα... στην μικρή μας σκηνή που δεν ήταν ακριβώς σκηνή αλλά εμείς είχαμε ορίσει ότι είναι σκηνή επειδή χωριζόταν από τον υπόλοιπο χώρο με αυτό το μικρό σκαλοπατάκι που βρισκόταν κάπου πιο μπροστά μου... Κοίταξα την συμμαθήτριά μου ενώ εκείνη συνέχιζε φοβισμένη να μου μιλάει γρήγορα και αγχωμένα «Τι έγινε; Άκουσα έναν θόρυβο και από εκεί που ήσουν όρθια βρέθηκες πεσμένη και μετά σε φώναζα ξανά και ξανά, και εσύ δεν απαντούσες. Για ώρα δεν απαντούσες! Είσαι καλά;»... Εγώ απλά προσπαθούσα να προσαρμοστώ... Προσπαθούσα να θυμηθώ τι έγινε... Μέχρι πριν λίγο ήμουν ευτυχισμένη και ελεύθερη και έτρεχα και τώρα ήμουν εδώ καθισμένη και δεν μπορούσα να θυμηθώ τι έγινε... Πώς βρέθηκα εδώ; Έβλεπα όνειρο; Δεν κατάλαβα... Σκέφτηκα πως το πρώτο που πρέπει να κάνω είναι να ηρεμήσω την φίλη μου... «Είμαι καλά. Είμαι μια χαρά, αλήθεια!»... ενώ εκείνη, που όπως είναι λογικό δεν ήταν και τόσο εύκολο να ηρεμήσει, συνέχιζε να μου μιλάει «Μα άκουσα ένα «μπουπ» και βρέθηκες κάτω... και δεν απαντούσες... γιατί δεν απαντούσες;! Και...» Προσπαθούσα να θυμηθώ... Τι ήταν το τελευταίο πράγμα που θυμόμουν... Σιγά σιγά, άρχισε να επανέρχεται η πραγματικότητα... Ήμουν όρθια... και έκανα ζέσταμα... Αποφασίσαμε να κάνουμε ζέσταμα πριν να έρθει η δασκάλα... Και έστριψα το κεφάλι μου... έκανα κύκλους με το κεφάλι μου και όταν πήγα να το στρίψω προς τα πίσω... αυτό ήταν! Αυτό ήταν το τελευταίο που θυμόμουν! Το να πάω να στρίψω το κεφάλι μου προς τα πίσω... Προφανώς, έχασα τις αισθήσεις μου! Και λύγισαν τα πόδια μου... και το «μπουπ» ήταν τα γόνατά μου που χτύπησαν στην μοκέτα του πατώματος... και, όπως έπεσα, μετά έγειρε και το σώμα μου μπροστά, και έτσι ακούμπησαν τα χέρια μου και το κεφάλι μου στο πάτωμα, μάλλον έπεσα πολύ ήρεμα και όμορφα, γιατί δεν πονούσα πουθενά και γιατί η θέση που βρέθηκα ήταν θέση χαλάρωσης... Η φίλη μου συνέχιζε να μιλάει, κατά την διάρκεια που εγώ προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί «Χτύπησες; Τι έγινε; Τι συνέβηκε; Μα γιατί δεν μου απαντούσες; Τρόμαξα!»... «Είμαι καλά!» ξαναείπα «Είμαι καλά, αλήθεια! Δεν χτύπησα καθόλου, δεν πόνεσα... Δεν ξέρω τι συνέβηκε... Και μετά έβλεπα εικόνες! Δεν ξέρω... Έτρεχα... και άκουσα να με φωνάζει κάποιος από μακρυά... αλλά νόμισα πως άνοιξα σχεδόν αμέσως τα μάτια μου μετά από αυτό... Σαν όνειρο ήταν... Δεν ξέρω...»... Η φίλη μου σιγά σιγά άρχισε να γελάει νευρικά «Σε φώναζα πολύ ώρα και δεν απαντούσες! Τρόμαξα πάρα πολύ... Και...» άρχισα να γελάω κι εγώ... Ήταν σαν να είχα πάει σε έναν άλλον κόσμο... και να επέστρεψα σε αυτόν... «Μάλλον... Λιποθύμησα...» είπα... και τώρα γελάγαμε και οι δύο... χωρίς να ξέρουμε απαραίτητα το γιατί... Δεν ήμουν καθόλου τρομαγμένη ή αγχωμένη... Πάντα, φανταζόμουν την λιποθυμία... διαφορετική... αλλιώς... ότι αρχίζεις να μην νιώθεις καλά... να ζαλίζεσαι... έχεις κάποια σημάδια... κάτι νιώθεις ότι δεν πάει καλά... Αρχίζει να θολώνει ή να σκοτεινιάζει το τοπίο... Δεν ξέρω... Περίμενα ότι συμβαίνει κάτι θεαματικό πριν... όπως μου συνέβαινε όταν δεν ένιωθα καλά... Δεν είχα λιποθυμήσει ποτέ στην ζωή μου μέχρι τότε... και δεν είχα φανταστεί πως μπορεί να μην το καταλάβω καν ότι έρχεται λιποθυμία... Συνεχίζαμε να γελάμε... όταν μπήκε η δασκάλα μας στην αίθουσα σε εντελώς άλλη ατμόσφαιρα... Τρέξαμε κατά πάνω της και οι δύο και σαν τα παιδάκια προσπαθούσαμε να της εξηγήσουμε τι συνέβηκε... Το ένα παιδάκι αγχωμένο «Και μετά άκουσα ένα «μπουπ» και βρέθηκε κάτω... Και μετά την φώναζα... Και μετά... »... Και το άλλο παραξενεμένο «Και μετά ένιωσα ένα «μπουπ», σαν να το βίωσα και σαν να το άκουσα μέσα στο κεφάλι μου, και έβλεπα εικόνες, και έτρεχα και ένιωθα ευτυχισμένη και ελεύθερη και... » Μιλούσαμε η μία πάνω στην άλλη, ταυτόχρονα, με ταχύτητα, πολλές φορές, χωρίς νόημα... Η δασκάλα μας φάνηκε πολύ σοβαρή... «Δεν είναι αστείο.» μας είπε και αμέσως κόπηκαν τα γέλια ακόμα κι αν ήταν νευρικά ή από αμηχανία... «Δεν είναι καθόλου αστείο...»... Μου έφερε να φάω κάτι γλυκό... Νομίζω δύο γλυκάκια μου έφερε να φάω... Με ρώτησε αν είμαι καλά... αν μπορώ να κάνω μάθημα... Εγώ ένιωθα πάρα πολύ καλά! Ίσα ίσα... Ένιωθα ανανεωμένη και ξεκούραστη... Σαν να αναζωογονήθηκα... Δεν μπορώ να το περιγράψω... Όπως όταν βλέπεις, σπάνιο για εμένα, ένα πανέμορφο όνειρο και ξυπνάς... ήρεμος και χαμογελαστός... ένιωθα... απέραντη γαλήνη... Με μάλωσε η δασκάλα μου... Μου είπε να τρώω... Ήμουν πολύ αδύναμη τότε... Ήταν μια δύσκολη περίοδος για εμένα... Και δεν ξεκινήσαμε το μάθημα μέχρι να σιγουρευτεί πως είμαι όντως καλά...

Αυτή ήταν η μοναδική φορά, μέχρι σήμερα, που λιποθύμησα στην ζωή μου... και εγώ το μόνο που θυμάμαι... είναι ένα υπέροχο αίσθημα ευτυχίας και ελευθερίας...

Φυσικά, δεν είναι έτσι οι λιποθυμίες! Ούτε υποστηρίζω να αρχίσουμε να λιποθυμάμε για να νιώθουμε ευτυχισμένοι και ελεύθεροι! Σημασία έχει να είμαστε υγιείς, ψυχολογικά και σωματικά, έτσι ώστε να μπορούμε να δημιουργήσουμε την ευτυχία και την ελευθερία... έχοντας τις αισθήσεις μας...