Εκτός Ελέγχου

Αναζητώντας διάφορα σε διάφορα τετράδια μου... με την ευχή να ήμουν περισσότερο οργανωμένη χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα είμαι λιγότερο δημιουργική... βρήκα γραμμένη μία περίεργη στιγμή ενός υπέροχου μαθήματος ενός καταπληκτικού δασκάλου...

Ήταν μία στιγμή που ακόμα την θυμάμαι τόσο καθαρά όσο όταν την έζησα. Μία στιγμή που με άγχωσε και που με τρόμαξε. Ένας από τους ανθρώπους που παρακολουθούσαμε το μάθημα, σε μία από τις ασκήσεις που μας ζητήθηκαν, βγήκε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου εκτός ελέγχου. Κυριολεκτικά εκτός ελέγχου. Ήταν για λίγο, αλλά ήταν τρομαχτικό. Ήταν και με άλλον άνθρωπο πάνω στην σκηνή. Και αυτό που συνέβηκε, δεν θα το περιγράψω εδώ, αν κι ήταν μόνο μια στιγμή, ήταν αρκετό για να μας κόψει την ανάσα.

Φοβήθηκα.

Σημείωσα, λοιπόν, στο τετράδιο μου (και δεν θυμόμουν ότι είχα σημειώσει κάτι γύρω από αυτό...)...

«Δώσε μου δύναμη απλά να έχω πάντα τον έλεγχο και για να μην κάνω ποτέ τίποτα κακό σε κανένα συνεργάτη και για να μπορώ να προστατεύσω τον εαυτό μου εάν ο άλλος βγει εκτός ελέγχου.» .

Γνώριζα πως στο θέατρο παίζεις με τα υλικά του εαυτού σου... αλλά θεωρούσα δεδομένο... το ότι όσο και να βγεις «εκτός εαυτού» μένεις «εντός εαυτού». Θα ήταν πολύ επικίνδυνο εξάλλου και για εσένα και για τους άλλους... το να έβγαινες εκτός εαυτού βγαίνοντας κυριολεκτικά εκτός ελέγχου... Ήταν τρομαχτικό το να δω μπροστά μου να συμβαίνει κάτι τέτοιο... και, αμέσως, αγχώθηκα για το αν μπορεί να μου συμβεί και εμένα... είτε από την πλευρά αυτού που χάνει τον έλεγχο είτε από την πλευρά του παρτενέρ του... Προβληματίστηκα πάνω στα όρια και στις δυνάμεις του καθενός... Μάλιστα το ότι αυτό συνέβηκε σε ένα μάθημα που αγαπούσα πολύ, σε ένα δάσκαλο που θεωρούσα καλό, και σε μια άσκηση που θεωρούσα απλή, με προβλημάτισε ακόμα περισσότερο... Δεν κατάλαβα από πού ξεπήδησε μια τέτοια στιγμή...

Και συνέχιζα...

«Και ο δάσκαλος... πώς γίνεται να διατήρησε τόση ηρεμία;»

Μου έκανε εντύπωση. Μου έκανε πολύ εντύπωση. Ήξερα πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος μόνο με ηρεμία θα μπορούσε να το χειριστεί. Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από εκείνον. Αλλά και πάλι μου έκανε εντύπωση.

Και συνέχιζα...

«Εγώ ποτέ δεν θα τα καταφέρω να γίνω κάτι σαν τον δάσκαλο. Εκείνος το αντιμετώπισε έξυπνα, και με σιγουριά, και με ηρεμία.»

Φυσικά, θα μου απαντούσα τώρα πως δεν χρειάζεται να γίνω κάτι σαν τον δάσκαλο. Χρειάζεται να γίνω κάτι σαν εμένα όχι κάτι σαν τον δάσκαλο. Αλλά και πάλι νομίζω πως αν με ρωτούσαν τότε σε σχέση με το μελλοντικό «κάτι σαν εμένα» και πάλι το ίδιο θα υποστήριζα. Θα νόμιζα πως δεν υπάρχει περίπτωση να γίνω κάποιος που καταφέρνει να αντιμετωπίσει μια τέτοιου τύπου κατάσταση με τέτοιο περίπου τρόπο... Πώς τα φέρνει, καμιά φορά η ζωή... Χίλια δύο πράγματα νόμιζα πως θα γίνω... και τελικά δεν έγινα... και υπάρχουν κάτι άλλα μικρά στοιχεία που τα κατάφεραν τα άτιμα να εξελιχθούν μέσα στο προσωπικό μου χάος...

Και συνέχιζα...

«Μέσα του όμως φοβήθηκε και αυτός σαν κι εμάς. Είπε ότι δεν του έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο και όμως το αντιμετώπισε με τόση σιγουριά.».

Μου κάνει εντύπωση ότι έγραψα για τον φόβο του δασκάλου. Ο δάσκαλος, το θυμάμαι καθαρά ακόμα και τώρα, δεν μας είπε ότι φοβήθηκε, δεν δήλωσε ότι φοβάται, δεν μίλησε για φόβο. Μας είπε ότι δεν του έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Αλλά δεν μας είπε ότι φοβήθηκε. Ούτε και άφησε τον φόβο του να φανεί. Και εγώ έγραψα ότι και εκείνος φοβήθηκε σαν κι εμάς... Παρά τον δικό μου φόβο... νομίζω πως υπήρξε ένα κομμάτι που αποστασιοποιήθηκε και μπήκε (προσπάθησε να μπει) στην θέση του δασκάλου. Αυτόματα και αυθόρμητα... Νιώθοντας την διαφορετική θέση που έχει ο δάσκαλος... γνώριζα πως για εκείνον είναι διαφορετικά... γνώριζα, όμως, πως αυτό που συμβαίνει προς τα έξω... προς τα εμάς... είναι διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει προς τα μέσα... προς τα εκείνον... Δεν είχε περιθώριο να δείξει τον φόβο του...

Σε πάρα πολλά, εξάλλου, μαθήματα προσπαθούσα να δω το μάθημα μέσα και από τα μάτια των δασκάλων... όπως και μέσα από τα μάτια των διάφορων μαθητών...

Όταν προσπαθούσα να είμαι μαθήτρια ένιωθα και δασκάλα... Τώρα που προσπαθώ να είμαι δασκάλα νιώθω και μαθήτρια... Έχω την αίσθηση... όμως... πως δεν ανήκω ούτε εδώ ούτε εκεί... ούτε στον έναν κόσμο... των μαθητών... ούτε στον άλλο κόσμο... των δασκάλων... Δεν είμαι μαθήτρια... και... Δεν είμαι δασκάλα... Μόνο στον δικό μου κόσμο νιώθω να ανήκω... και εκεί νιώθω... ας γράψω αυτό που συνηθίζω να γράφω κι ας εκφράσω αυτό που συνηθίζω να νιώθω... μόνο Άνθρωπος...

Και θέλω να έχω την δύναμη... Εντός και Εκτός Ελέγχου... να είμαι Άνθρωπος... Εντός και Εκτός Εαυτού... να είμαι Εγώ...