9/3/15

Συμπάθειες...



Δεν με συμπαθούσε.

Δεν είχε σημασία που δεν με συμπαθούσε.

Έμαθα από πολύ νωρίς πως δεν γίνεται και δεν χρειάζεται να σε συμπαθούν όλοι.

Ο λόγος που δεν με συμπαθούσε ήταν ότι ήμουν καλός άνθρωπος.
Για εκείνον δεν ήμουν. Φαινόμουν.
Και δεν του άρεσε που με συμπαθούσαν κάποιοι άλλοι άνθρωποι.

Όταν ήρθε η φίλη μου, με ενοχές, και μου είπε πως δεν με συμπαθεί, δεν με ενόχλησε το ότι δεν με συμπαθεί. Ήταν το αγόρι της φίλης μου. Δεν ήταν το δικό μου αγόρι. Δεν χρειαζόταν να με συμπαθεί. Ήταν αρκετό που συμπαθούσε την φίλη μου και που η φίλη μου τον συμπαθούσε. Ή μάλλον θα ήταν αρκετό αυτό αν ήταν η φίλη μου καλά. Αλλά δεν ήταν. Ήταν, όμως, ερωτευμένη. Και είχα καιρό να την δω ερωτευμένη και γνώριζα πως ήθελε και έπρεπε να το ζήσει.

Έπειτα εκείνος έμαθε κάτι για εμένα και για την ζωή μου. Φυσικά, δεν το έμαθε από εμένα. Από κάποιον άλλον. Και, ξαφνικά, άρχισε να με συμπαθεί. Είπε στην φίλη μου πως τώρα κατάλαβε, τώρα ερμηνεύτηκαν όλα. Το ότι περπατάω στους δρόμους πάνω κάτω, το ότι μελαγχολώ κάποιες ημέρες, η ανησυχία μου, το χαμόγελό μου, και τόσα άλλα, όλα απέκτησαν τώρα νόημα.

Όταν ήρθε η φίλη μου, με ενοχές, και μου είπε πως με συμπαθεί, με ενόχλησε. Όχι το ότι με συμπαθεί αλλά ο λόγος για τον οποίο-και καλά-με συμπαθεί... Αυτό δεν ήταν δίκαιο. Αν θέλει κάποιος να σε συμπαθεί, ας σε συμπαθεί. Αν θέλει κάποιος να μην σε συμπαθεί, ας μην σε συμπαθεί. Αλλά αυτό το-και καλά-να μαθαίνεις κάτι για τον άλλον και να νομίζεις πως σου αποκαλύφτηκε ποιος είναι ο άλλος χωρίς να έχεις ιδέα ποιος πραγματικά είναι... κάπως... με έκανε να νιώσω εκνευρισμό... Δεν κράτησε για πολύ ο εκνευρισμός μου, δεν με αφήνω, εξάλλου, να εκνευρίζομαι πολύ.

Τώρα...

Με συμπαθούσε.

Δεν είχε σημασία το ότι με συμπαθούσε.

Έμαθα από πολύ νωρίς πως δεν γίνεται και δεν χρειάζεται να τα εμπιστεύεσαι όλα.

Ο λόγος που με συμπαθούσε ήταν ότι ήμουν καλός άνθρωπος.
Για εκείνον πια δεν φαινόμουν. Ήμουν.
Και δεν τον πείραζε που με συμπαθούσαν κάποιοι άλλοι άνθρωποι.

Να σε θεωρεί κάποιος «ψεύτικο» και μετά να μαθαίνει κάτι για εσένα και να σε θεωρεί «αληθινό». Εσύ ή είσαι ή δεν είσαι αληθινός.

Τι είχε αλλάξει; Σε εμένα; Τίποτα. Ο ίδιος άνθρωπος ήμουν. Σε εκείνον; Απλά έμαθε κάτι για εμένα και για την ζωή μου. Νόμιζε πως αυτό τα εξηγούσε όλα. Στην πραγματικότητα, δεν εξηγούσε ούτε τα μισά. Ακούμε ένα γεγονός και μόνο αυτός που το έχει ζήσει γνωρίζει τι σημαίνει αυτό το γεγονός. Οι άλλοι απλά ακούμε, προσπαθούμε να καταλάβουμε, προσπαθούμε να προσεγγίσουμε, στην καλύτερη περίπτωση, καταλαβαίνουμε, προσεγγίζουμε, νιώθουμε. Αλλά και πάλι... δεν είναι το ίδιο.

Αλλά δεν είχε σημασία. Δεν χρειαζόταν να μην με συμπαθεί. Ήταν αρκετό που συμπαθούσε την φίλη μου και που η φίλη μου τον συμπαθούσε. Ή μάλλον θα ήταν αρκετό αυτό αν ήταν η φίλη μου καλά. Αλλά δεν ήταν. Για καιρό δεν ήταν. Μέχρι που μπήκε τέλος σε αυτά που νομίζουμε πως δεν τελειώνουν.

Μετά ήρθε ο επόμενος. Η φίλη μου πάλι δεν ήταν καλά. Η φίλη μου πάλι ήταν ερωτευμένη. Ο φίλος της πάλι δεν με συμπαθούσε. Και μένα πάλι δεν με ενοχλούσε που δεν με συμπαθούσε. Αλλά... όσο να’ ναι... Δεν γίνεται να μην προβληματιστεί κανείς για τα μοτίβα του κάθε ανθρώπου.

Για τα μοτίβα της ζωής.

Ύστερα αντιλαμβάνεσαι πόσο δεν σε ενδιαφέρουν αυτά τα μοτίβα... και από την μια στιγμή στην άλλη... χωρίς να το καταλάβεις... αρχίζουν να διαλύονται... γιατί δεν παίζεις πια τους ρόλους που έπαιζες κι έτσι κι οι άλλοι δεν παίζουν τους ρόλους που έπαιζαν...

Και αφήνεις τους άλλους... να σε συμπαθούν ή να μην σε συμπαθούν, να μαθαίνουν ή να μην μαθαίνουν για εσένα, να μιλάνε ή να μην μιλάνε για εσένα... Κι όλα αυτά είναι έξω και πέρα από εσένα...

Μέσα σε εσένα υπάρχουν μόνο αυτά που έχουν ουσιαστική σημασία... να κάνεις το καλύτερο που μπορείς... να γίνεις το καλύτερο που μπορείς... να είσαι το καλύτερο που μπορείς... Και όσοι θέλουν να το καταφέρουν αυτό γνωρίζουν πόσο δεν υπάρχει χώρος για τίποτα άλλο... Γιατί... Ο μόνος τρόπος να φτάσεις στο ό,τι καλύτερο είναι όχι μόνο να ξορκίσεις το ό,τι χειρότερο αλλά και να αδειάσεις από το ό,τι να’ναι... Δεν υπάρχει περιθώριο για καθημερινές ανθρώπινες μικρότητες... αν θέλεις πραγματικά να γίνεις ο άνθρωπος που θέλεις να είσαι...

No comments:

Post a Comment