«Διδάσκω»

Αυτές τις ημέρες «διδάσκω». Ξανά. Σε εισαγωγικά το «διδάσκω» γιατί δεν είμαι και δεν νιώθω δασκάλα. Μου αρέσει να σκέφτομαι πως μοιράζομαι και προσφέρω... έτσι δεν αγχώνομαι και τόσο για το τι νιώθω πως γνωρίζω και για το τι νιώθω πως δεν γνωρίζω. Παρόλα αυτά, όταν μπαίνω, έστω και δειλά, έστω και για λίγο, (όπως και για όσο), στην διαδικασία της «διδασκαλίας» δεν μπορώ να μην προβληματιστώ για μερικούς (για αρκετούς) από τους δασκάλους που πέρασαν από την ζωή μου (και από τις ζωές αρκετών άλλων ανθρώπων). Δεν μπορώ να καταλάβω πως δεν ενδιαφέρονταν –πώς είναι δυνατόν να είχαν αδιαφορία για τους μαθητές, βαρεμάρα για το μάθημα. Πώς άραγε τους έφερε – έφτασε η ζωή σε αυτό το θλιβερό σημείο στο οποίο όχι μόνο ξέχασαν την χαρά, όχι μόνο έχασαν τον ενθουσιασμό, αλλά, κυρίως, αμέλησαν την ευθύνη που τους δίνεται και πρόδωσαν την ουσία της ζωής.

Έστω και για λίγο, αν μείνω απέναντι σε ορισμένους ανθρώπους... κάτι μου συμβαίνει... και δεν γίνεται... να μην τους κοιτάξω... να μην τους αισθανθώ... Νιώθω πως μετά τους κουβαλάω και θα τους κουβαλάω για πάντα μαζί μου... Δεν θα άντεχα να μου ξεφύγουν τα βλέμματα ή να χάσω τα συναισθήματα... Και ενώ είμαι σε ετοιμότητα και είμαι και «ανοιχτή», νιώθω ότι και πάλι δεν προλαβαίνω όλες τις στιγμές των «μαθητών» μου. Κάτι μπορεί να μου γλιστρίσει. Και απλά εύχομαι να είναι κάτι «μικρό» και να μην είναι κάτι «μεγάλο».

Νιώθω, επίσης, πόσο δύσκολο θα μου ήταν να το κάνω αυτό κάθε μέρα... γιατί έχω ανάγκη να επεξεργάζομαι τα όσα συμβαίνουν, να μπορώ να έχω καθαρό μυαλό, για να μπορώ να τους μιλήσω για αυτά, για να μπορώ να μου μιλήσω για αυτά. Να τα βάλω σε τάξη, σε σειρά. Και ενώ δεν νιώθω κούραση τόσο τις ώρες που διδάσκω... Μετά μπορεί-μπορώ να νιώσω εξάντληση... Πολλές φορές, επίσης, μπορεί να με πιάσει... το ότι δεν είπα ή δεν έκανα κάτι. Κάτι που έπρεπε να πω ή κάτι που ήθελα να κάνω. Μέσα στα τόσα χάνω κάτι.

Τώρα πια είμαι, προσπαθώ να είμαι, πιο ελαστική με εμένα. Κι αν δεν γίνει κάτι, λέω δεν πειράζει... Κι αν γίνει κάτι, λέω δεν πειράζει... Βγάζω το τέλειο από το μυαλό μου. Πώς θα ήθελα να είναι οι γνώσεις μου. Ποια θα ήθελα να είμαι εγώ. Και κάνω αυτό που είναι το καλύτερο να κάνει κανείς. Κάνω... το καλύτερο που μπορώ. Και ίσως αυτό «το καλύτερο που μπορώ» να είναι τελικά αρκετό καλό για κάποιους ανθρώπους. Ίσως να είναι τελικά αρκετά καλό ακόμα και για εμένα.

Πάντως, ανεξάρτητα από το αν είμαι ή όχι καλή «δασκάλα», από το αν το μάθημα μου έχει ενδιαφέρον και για ποιον...

Δεν θα άλλαζα με τίποτα για τίποτα στο κόσμο τις στιγμές με τους «μαθητές» μου.

Εκείνοι μπορεί να μην το γνωρίζουν αλλά εγώ το γνωρίζω.

Δεν μπορώ να γνωρίζω πόσο τους επηρεάζω εγώ αλλά γνωρίζω με ακρίβεια πόσο με επηρεάζουν εκείνοι.

Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.
Με αγγίζουν.
Με συγκινούν.
Με αλλάζουν.
Με παρακινούν...

Να γίνω ακόμα καλύτερη...
Να κάνω ακόμα καλύτερα...
Το καλύτερο που μπορώ...


Και Τους Ευχαριστώ για αυτό.

Όλους όσους ήρθαν στο χθες.
Όλους όσους έρχονται στο σήμερα.
Όλους όσους θα έρθουν στο αύριο.

Για αυτήν την όμορφη ανθρώπινη ανταλλαγή και επικοινωνία...

Τους Ευχαριστώ...
Και θα τους Ευχαριστώ...

Για πάντα.

(Σε εισαγωγικά το «δασκάλα», γιατί δεν με νιώθω δασκάλα. Σε εισαγωγικά το «μαθητές», γιατί δεν τους νιώθω μαθητές. Νιώθω πως είμαι ένας άνθρωπος απέναντι σε ανθρώπους με κύριο στόχο να γίνω Άνθρωπος απέναντι σε Ανθρώπους...).