Ακούγοντας την φωνή σου

Να φοβάσαι να μείνεις
Μόνος σου
Με εσένα.

Μην τυχόν και ακούσεις
να σου λέει η φωνή σου
κάτι που δεν θα ήθελες να ακούσεις...

Μα τι σε οδήγησε
σε αυτό το τόσο τραγικό σημείο
να κρύβεσαι ακόμα
και από τον ίδιο σου τον εαυτό;

Τι είναι αυτό
που σε έκανε
να φοβάσαι;

Και είναι τόσο πιο φοβερό νομίζεις
και τόσο πιο φοβιστικό
το να ακούς την φωνή σου
από το να μην την ακούς;
Από το να πασχίζεις
με κάθε δυνατό τρόπο να ξεφύγεις από αυτήν;

Τι είναι αυτό
που πιστεύεις ότι θα σου πεις
που σε αγχώνει, που σε τρομάζει,
που σε τρομοκρατεί;

Τι είναι αυτό που μπορεί να σε σοκάρει;

Και γιατί δεν το ακούς πρώτα
για να δεις τι θα συμβεί...

Για να δεις
αν ο φόβος είναι πραγματικός φόβος...
αν το άγχος είναι πραγματικό άγχος...

Και αν είναι...
τότε να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα
έτσι όπως της αξίζει.
Κοιτάζωντάς την (κοιτάζωντάς σε) στα μάτια.

Αν, όμως, δεν είναι...
Την σκέφτηκες άραγε αυτήν την περίπτωση;
Το να σου πει η φωνή σου
κάτι άλλο από αυτό που περιμένεις να ακούσεις;

Τι ευχάριστη έκπληξη θα ήταν αυτή!

Να σου πεις κάτι διαφορετικό!
Κάτι πιο όμορφο ή πιο ήσυχο ή πιο ξεκούραστο...

Βέβαια, το ξέρω πως πιστεύεις
πως αυτό δεν θα συμβεί.

Για αυτό και φιμώνεις την φωνή σου.

Μα για να έρθει αυτό
το ό,τι πιο ωραίο
πρέπει πρώτα να έχεις το θάρρος
να αφήσεις την φωνή σου να εκτονωθεί.

Σε όλη της την ένταση.
Σε ό,τι τόνο θέλει.
Με όλη της την δύναμη.
Με ό,τι τρόπο θέλει.

Να την αφήσεις να ελιχθεί ελεύθερη...
Όπως εκείνη επιθυμεί.

Να ξεσπάσει.
Να βγει προς τα έξω.
Να εκφραστεί.

Και η φωνή σου στην αρχή
θα είναι τρικυμία
γιατί τόσο καιρό προσπαθούσες να την συγκρατήσεις κι εκείνη εξοργιζόταν.
Αλλά αν της επιτρέψεις
να σου μιλήσει
(αν σου επιτρέψεις να σου μιλήσεις)
θα δεις πως μετά το πρώτο αρχικό
αυθόρμητο και αυτονόητο ξέσπασμα
που θα σε πάρει και εσένα μαζί του
(γιατί όπου υπάρχει τρικυμία υπάρχουν και θυμωμένα κύματα και θα πρέπει να βρεθείς μέσα σε αυτά)
θα γεννηθεί...
κάτι λίγο πιο ήσυχο... και λίγο πιο γαλήνιο...

Θα το δεις...
Μα, κυρίως,
Θα το ακούσεις...

Και εκεί...
Εκεί θα πρέπει να ακούσεις ακόμα πιο προσεχτικά...

Γιατί αυτά που θα σου πει
σε εκείνο το σημείο
η φωνή σου
είναι τα πιο σημαντικά.
Τα πιο ουσιαστικά.
Τα πιο σπουδαία.
Τα πιο σοφά.

Και όλη η σοφία της ζωής
δεν φτάνει την σοφία της φωνής.

Και όλη η σοφία της ζωής
θα είναι μέσα στην σοφία της φωνής.

Αυτής της φωνής.
Της δικής σου.
Που μόνο εσύ μπορείς να ακούσεις,
αν τολμήσεις να αφεθείς στο να την ακούσεις.

Να μην φοβάσαι, λοιπόν,
την φωνή σου.

Να την αγαπάς.

Εξάλλου...

Μόνο με αυτήν την φωνή
θα μιλήσεις.
Μόνο με αυτήν την φωνή
θα τραγουδήσεις.
Μόνο με αυτήν την φωνή
θα ζήσεις.

Με την εσωτερική φωνή σου
που – πού και πού – θα την ταυτίζεις
με την εξωτερική...

Και όταν αυτό το «πού και πού»
θα γίνει «εδώ και εδώ», «τώρα και τώρα», «εδώ και τώρα»
κάθε στιγμή...

Θα ξέρεις πως ένωσες τις δύο φωνές σου.

Αυτήν που ακούν οι άλλοι
Και αυτήν που ακούς εσύ.

Δεν θα έχεις πια δύο φωνές.

Μα μία.

Μια γερή, δυνατή, αξιόλογη, αξιοπρόσεχτη φωνή.

Και τότε θα έρθουν χροιές και χρώματα, χρωματισμοί και αποχρώσεις...

Και η φωνή που κάποτε ένιωθες να σε πνίγει τώρα θα σε λυτρώνει...

Και όλα αυτά...

Επειδή θα τόλμησες
Να σε ακούσεις
Χωρίς να σε φοβηθείς.

Επειδή θα τόλμησες να μείνεις
Μόνος σου
Με εσένα.