Ενηλικοπαιδικότητα

Αρνείσαι να μεγαλώσεις γιατί δεν υπήρξες ποτέ παιδί...

Και, ως γνωστόν (ή άγνωστον), αυτοί οι άνθρωποι (που αρνούνται να μεγαλώσουν γιατί δεν υπήρξαν ποτέ παιδιά) μένουν σε ένα ενδιάμεσο στάδιο μικρόμεγάλου.

Ποτέ δεν ήταν παιδιά.
Και ποτέ δεν θα γίνουν ενήλικοι.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να κινούνται ανάμεσα στους ενήλικες (ή ακόμα και να μοιάζουν ή να μην μοιάζουν με αυτούς) ή να κινούνται ανάμεσα στα παιδιά (ή ακόμα και να μοιάζουν ή να μην μοιάζουν σε αυτά).

Βρίσκονται σε μια γέφυρα...
Διαρκώς γκρεμισμένη...
Και για αυτούς είναι απλά κέρδος, είναι θαύμα, το ότι κατάφεραν να γίνουν άνθρωποι...

Από την μια μεριά της γέφυρας είναι η παιδική ηλικία και από την άλλη η ενήλικη ζωή και στο κέντρο μια μόνιμη ούτε καν εφηβεία...

Μια μόνιμη ενηλικοπαιδικότητα...

Αν θέλεις, όμως, να αποχτήσεις την ευθύνη της ζωής σου...
Αν θέλεις να αποχτήσεις την ευθύνη του έαυτού σου...

Θα πρέπει να το πάρεις απόφαση.

Θα πρέπει να βρεις τρόπο να μεγαλώσεις.

Θα πρέπει να μεγαλώσεις.

Και έχω ένα μυστικό για εσένα.

Αυτό το παιδί που φοβάσαι ότι θα χάσεις, αυτό το παιδί που δεν μεγάλωσε ποτέ, που δεν υπήρξε για να μεγαλώσει, αυτό το παιδί που δεν υπήρξες ποτέ... δεν κινδυνεύεις να το χάσεις.

Μπορείς να μεγαλώσεις και να είσαι παιδί...
Αλλά όσο μένεις παιδί δεν θα μεγαλώσεις...