Εκείνο Το Ταξίδι

Θυμάμαι ακόμα εκείνο το ταξίδι...

Τόσο πολλά άτομα... και τόσο διαφορετικά... Να ταξιδεύουν όλοι μαζί... Προς κάπου... Προς τα εκεί... Για τόσες ώρες...

Και εγώ που ζαλίζομαι μέσα στα αυτοκίνητα από παιδί... και που φοβόμουν για το πώς θα τα καταφέρω να περάσει αυτή η δύσκολη δοκιμασία-διαδρομή... Μέσα από ευθείες και στροφές... Να ξεπερνάω τον φόβο και η ήρεμη διάθεση μου να με εμποδίζει από το να ζαλιστώ... Για μία φορά κι εγώ κατάλαβα τι σημαίνει να βρίσκεσαι μέσα σε αυτοκίνητο και να μην σε πειράζει τίποτα... Σε μία διαδρομή που άλλοι που δεν ζαλιζόντουσαν, ζαλίστηκαν... Σε μία διαδρομή που άλλοι που δεν κουραζόντουσαν, κουράστηκαν... Εγώ να μην ζαλίζομαι και να μην κουράζομαι... Ήμουν... τόσο ενθουσιασμένη... τόσο ευτυχισμένη... Και η ευτυχία μου με έκανε να ξεχάσω πως, όταν βρίσκομαι πάνω σε όχημα με τέσσερις ρόδες, δεν νιώθω καλά... και πως, όταν δεν υπάρχει αέρας γιατί τα παράθυρα δεν ανοίγουν, νιώθω ασφυκτικά... Εξάλλου, δεν είχα επιλογή! Έπρεπε να τα βγάλω πέρα... Πολλές ώρες... Και δεν θα ήταν δυνατό να γίνεται στάση κάθε τόσο για εμένα... Είχα σκεφτεί στην αρχή να περάσω όρθια όλη την διαδρόμη αλλά γρήγορα κατάλαβα πως αυτό το σχέδιο δεν ήταν και τόσο εφικτό... Και με θυμάμαι... Να κοιτάζω γύρω μου... Και να βλέπω τους άλλους να κοιμούνται... Και με θυμάμαι... να περπατάω στον στενό διάδρομο ανάμεσα στους κοιμισμένους ανθρώπους... και να πηγαίνω κοντά σε ένα μόνο άτομο που ήταν κι αυτό μισοκοιμισμένο αλλά ακόμα ξύπνιο... και να του ζητάω την μουσική του που δεν την άκουγε εκείνη την στιγμή... Και εκείνο να μου την δίνει χωρίς δεύτερη σκέψη... Και με θυμάμαι... να επιστρέφω στην θέση μου... να είμαι μέσα στην υπερένταση... με μια τόσο ήσυχη ατμόσφαιρα γύρω μου... Και να φοράω τα ακουστικά... Και να ακούω την πιο κατάλληλη μουσική για αυτό το ταξίδι... Μια μουσική που δεν είχα ξανακούσει... Χωρίς λόγια... Κυριολεκτικά και μεταφορικά... Μόνο μουσική... Μια απίστευτα μαγευτική μουσική... Τόσο ταιριαστή σε εκείνο που άρχιζε να μου συμβαίνει... Και ένιωσα ευγνωμοσύνη για εκείνον που μου την έδωσε... Για την αισθητική του στην μουσική... Για το μεγαλείο του ήχου... Και έβλεπα από το παράθυρό μου... να κυλάνε τα δέντρα... να φεύγουν τα βουνά... να τρέχουν οι εικόνες... Και ένιωσα την χαρά του ταξιδιού... Με το αυτοκίνητο... Ώστε έτσι, λοιπόν, νιώθουν οι άνθρωποι που δεν ζαλίζονται στο αυτοκίνητο! Τι υπέροχη ανακάλυψη ήταν αυτή!... Ένιωθα ελεύθερη... Δεν μπορούσα να συγκρατήσω το συναίσθημά μου... Ένιωθα να τρέχω εγώ και όχι το αυτοκίνητο... Και δεν ήταν καν ένα αυτοκίνητο που έτρεχε... Δεν ήταν καν ένα αυτοκίνητο που πήγαινε με ταχύτητα στον αέρα... Δεν πηγαίναμε και τόσο γρήγορα... Δεν είχε ταχύτητα... Δεν είχε αέρα... Αλλά μέσα μου... όλα πήγαιναν γρήγορα... όλα είχαν ταχύτητα... όλα είχαν αέρα... Και οι σκέψεις μου... Έτρεχαν κι αυτές...Γρήγορα, με ταχύτητα στον αέρα... Ένιωθα τόσο ζωντανή... Μετά από τόσο καιρό... Ένιωθα... Τόσο πολύ τα πάντα... Ένιωθα... Και ήρθε εκείνος που μου έδωσε την μουσική, κάθισε στην άδεια θέση δίπλα μου, και έκπληκτος με ρώτησε «Τι έχεις; Γιατί κλαίς;»... «Σςςςς!» του είπα και εκείνος νόμισε πως του έλεγα να κάνει ησυχία γιατί κοιμούνταν όλοι γύρω μας μα εγώ δεν το έλεγα για αυτό «Ακούω μουσική!» του ψιθύρισα και του έδωσα το ένα ακουστικό... «Την ξέρω αυτήν την μουσική, εγώ σου την έδωσα, την έχω ακούσει άπειρες φορές και...» «Σςςς!» του ξαναείπα και του έδωσα ξανά το ακουστικό... «Άκου... και... Κοίτα...» του είπα... ή μήπως δεν του το είπα και απλά το σκέφτηκα... Δεν θυμάμαι... Και σαν να άκουσε κι εκείνος την μουσική έτσι όπως την άκουγα εγώ και σαν να είδε κι εκείνος τις εικόνες όπως τις είδα εγώ και σαν να βίωσε κι εκείνος την διαδρομή όπως την βίωσα εγώ... δίπλα μου... άρχισε να κλαίει σιωπηλά... και τον ένιωθα να κλαίει και να κλαίει και να κλαίει και να μην μπορεί να σταματήσει... Και ένιωθα το κλάμα του να ενώνεται με το δικό μου... Και ανάμεσα σε τόσους κοιμισμένους συνεπιβάτες... Δύο άνθρωποι που δεν γνωρίζονταν και τόσο καλά... Εκλαιγαν μαζί... Μέσα στην ίδια μουσική... Μέσα στην ίδια διαδρομή...

Και αυτός ο άνθρωπος άλλαξε την ζωή μου...

Ακόμα ζαλίζομαι μέσα στα αυτοκίνητα...
Και μόνο οι άνθρωποι που ζαλίζονται ξέρουν τι σημαίνει να μην μπορείς να κάνεις ούτε ένα ταξίδι χωρίς να έχεις παρέα την ζαλάδα σου...
Ακόμα δεν μπορώ να βρω την αίσθηση εκείνης της ελευθερίας που βίωσα τότε...
Και μόνο οι άνθρωποι που φυλακίζονται ξέρουν τι σημαίνει να μην μπορείς να κάνεις ούτε ένα ταξίδι χωρίς να έχεις παρέα και την φυλακή σου...
Όμως αυτό που άλλαξε... Είναι αυτό που έφερε εκείνος ο άνθρωπος...

Αυτό που έκανε πιο υποφερτή την ζαλάδα και πιο ανεκτή την φυλακή...

Έβαλε την μουσική στους δρόμους της ζωής μου...

Για χρόνια κυκλοφορούσα με τα ακουστικά μου... μέσα ή έξω από αυτοκίνητα...

Και ενώ μέχρι εκείνο το σημείο πίστευα πως το να κυκλοφορεί κανείς με τα ακουστικά του τον κάνει να χάνει τους ήχους της πόλης, κάτι που ισχύει, και θεωρούσα πως σε κάνει να χάνεσαι στον δικό σου κόσμο και πως είναι λίγο επικίνδυνο για εμένα να έχω την δυνατότα να χάνομαι κουβαλώντας την μουσική παντού μαζί μου, κάτι που επίσης ισχύει, και, για αυτούς και για άλλους λόγους, δεν το επέλεγα... Αυτός ο άνθρωπος μου έδωσε-έμαθε την δυνατότητα της επιλογής... Ήχοι της πόλης ή ήχοι της μουσικής... Εικόνες της πόλης ή εικόνες της μουσικής... Ή και τα δύο... Ήχοι της πόλης και της μουσικής... Εικόνες της πόλης και της μουσικής... Και πλούτισε ο εσωτερικός και ο εξωτερικός μου κόσμος... Ο φανταστικός και ο πραγματικός...

Θυμάμαι ακόμα εκείνο το ταξίδι...

Που ενώνοντας τους κόσμους μου...

Έφερε την μουσική της ελευθερίας στην ζωή μου...