Από την αρχή...

Και όπως έφευγα βιαστικά
τράβηξα ένα τυχαίο τετράδιο
από το ράφι με τα άδεια τετράδια
και το πέταξα μέσα στην γεμάτη τσάντα μου.

Είχα αποφασίσει
να μην πάρω μαζί μου ένα σωρό λευκά χαρτιά
για μια ακόμα φορά
αλλά να πάρω ένα άδειο τετράδιο και να προσπαθήσω
για μια μόνο φορά
να γράψω μέσα σε αυτό.

Περπάτησα
Και πήγα στο μόνο μέρος που βρίσκω ηρεμία.

Και όταν έβγαλα το τετράδιο μπροστά μου, το άνοιξα, και είδα προς μεγάλη μου έκπληξη πως οι πρώτες σελίδες ήταν γραμμένες.
Και έγραφα σε εσένα!
Σε ΕΣΕΝΑ!
Είχα ξεχάσει πως είχα αρχίσει να γράφω...
Για εσένα...
Σε εσένα...
Και με έπιασαν τα γέλια.

Όλα αυτά που φάνταζαν τόσο σημαντικά τότε...
Τώρα φαίνονταν τόσο γελοία!

«Σε παρακαλώ! Δώσε μου την ευκαιρία να ζήσω κάτι αληθινό!»

Πολλά είχε η δική μας ιστορία αλλά αν ένα πράγμα σίγουρα δεν είχε αυτό ήταν αλήθεια.

«Σε παρακαλώ! Μην με φοβηθείς!»

Πολλά ήταν η δική μας ιστορία αλλά αν ένα πράγμα σίγουρα συνέβηκε αυτό ήταν πως με φοβήθηκες.

«Φοβάμαι μήπως σε αδικήσω.»

Χαχαχα!
Εγώ! Εγώ! Εγώ!
Φοβόμουν μήπως σε αδικούσα!
Εγώ!!!

Αυτό ήταν το καλύτερο από όλα!
Το ομολογώ!

Ευτυχώς, δεν έγραψα πολλά...
Τα λίγα ήταν αρκετά...
Για μια ακόμα φορά...
Ήμουν στον δικό μου κόσμο...

Και για αυτά που κάποτε με έπιαναν τα κλάματα τώρα με έπιασαν τα γέλια...
Και αυτό το γέλιο και ήταν αληθινό και δεν το φοβήθηκα και δεν με αδίκησε...
Και αυτό το γέλιο ήταν όλες οι φράσεις μου μαζί...
Μέσα σε αυτό το γέλιο
Και μου έδωσες την ευκαιρία να ζήσω κάτι αληθινό...
Και δεν με φοβήθηκες...
Και ένιωσα να σε αδικώ...

Γιατί δεν είναι δίκαιο να έχεις ανάγκη να νιώσεις σαν γελοίο στο τώρα το σημαντικό του τότε. Δεν έχω καμία ανάγκη να απομυθοποιήσω ή να υποτιμήσω κάτι που έζησα για να προχωρήσω. Α! Όχι. Δεν θα πέσω στην παγίδα... Και σταμάτησα να γελάω.

Δεν είμαι ερωτευμένη μαζί σου.
Και είναι τόσο ξεκάθαρο και τόσο ξεκούραστο!

Τι ωραία!

Να νιώθεις πως έχεις αφήσει πίσω τις γραμμένες σελίδες και πως μπορείς να αρχίσεις να γράφεις πάλι στις επόμενες, στις άδειες, στις κενές... από την αρχή!

Και πόσο μου έχει λείψει! Αυτό το... από την αρχή...

Έσκισα τις σελίδες από το τετράδιο μου...

Δεν θα τις πετάξω... Δεν θα τις σκίσω...
Θα τις φυλάξω... Θα τις κρατήσω...

Μα το τετράδιο μου... Θέλω να γραφτεί... Είναι κρίμα... Τόσες σελίδες άδειες να πάνε χαμένες... Υπάρχουν τόσες καινούριες ιστορίες μπροστά μας... Να τις βιώσουμε! Για αυτές θέλω να γράψω...

Δίπλωσα τις σελίδες σου... Τις έβαλα στην τσάντα μου...

Και άρχισα να γράφω στο τετράδιο... χωρίς ενοχή... από την αρχή...