Αγαπητέ Σεπτέμβρη

Αγαπητέ Σεπτέμβρη,

Πόσο χαίρομαι που ήρθες ξανά! Μου είχες λείψει. Μου είχε λείψει η αισιοδοξία σου. Όποτε σε συναντάω νιώθω ότι φέρνεις έναν καινούριο αέρα μαζί σου. Με γεμίζεις με φρέσκα όνειρα και καθαρούς στόχους... Με κάνεις να νιώθω πως όλα θα πάνε καλά. Ξέρω πως μπορεί να με θεωρήσεις ρομαντική με αυτό που θα σου πω αλλά είναι η αλήθεια, η καρδιά μου φτερουγίζει όταν είσαι εδώ. Όλα ξεκινάνε μαζί σου. Όλα αρχίζουν. Νιώθω πάντα πως ό,τι κι αν έχει συμβεί... δεν έχει σημασία... μπορεί να διαγραφεί... και μπορώ να ξεκινήσω και πάλι από το μηδέν. Μου έχει λείψει το μηδέν... Και εσύ... πάντα μου το θυμίζεις... το δικό μου μηδέν... Με κάνεις να επιστρέφω σε εμένα... Να γυρίζω στην βάση μου... Να εστιάζω στην αρχή μου... Μου επιτρέπεις να είμαι εγώ... Και πόσο μου αρέσει να περπατάω στους δρόμους... Όταν είσαι κι εσύ εδώ... Είναι απλά υπέροχο... Όλα είναι όμορφα και δροσερά... Επειδή εσύ τα κάνεις να είναι όμορφα και δροσερά... Διώχνεις την ζέστη και φέρνεις την δροσιά... Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σε περιμένω... πόση ανυπομονησία έχω, κάθε φορά, μέχρι να έρθεις... πόσο θέλω ο χρόνος να κυλήσει πιο γρήγορα... για να μου φέρεις... την αναπνοή μου... και όταν έρχεσαι... απλά αναπνέω πιο βαθιά... πιο εσωτερικά... πιο ουσιαστικά... Νιώθω να γεμίζω ολόκληρη... με θετικά συναισθήματα... και δημιουργικές σκέψεις... Να έχω όρεξη για όλα... Όταν έρχεσαι επιστρέφουν και οι άνθρωποι μαζί σου... Επιστρέφει η κίνηση... Τα παιδιά ξεκινάνε τα μαθήματά τους... Και οι μεγάλοι... τρέχουν για να προλάβουν... Και ξέρω πως πολλές φορές είναι δύσκολα... αλλά τα σχήματα από τα πρώτα σύννεφα με κάνουν πάντα να τα νιώθω όλα πιο εύκολα... Τα φύλλα που κουνιούνται στον καινούριο αέρα σου... με κάνουν να έχω την ψευδαίσθηση... πως κουνιέμαι κι εγώ μαζί τους... μέσα στον ίδιο καινούριο αέρα... Ξαφνικά νομίζω πως η ζωή μου μπορεί να γίνει έτσι όπως θα την ήθελα να γίνει... Και χαμογελάω... Δεν μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω... Και τώρα... τώρα... έχω την αίσθηση πως θα είναι αυτός ο χρόνος περίεργος... Γιατί ο χρόνος ξεκινάει πάντα μαζί σου... Για εμένα τώρα ξεκινάει η καινούρια χρονιά... Ξέρω, λοιπόν, πως θα είναι βαρύς αυτός ο χρόνος... για όλους μας... Εξαιτίας των συνθηκών... Και θα πρέπει να φανούμε δυνατοί και γενναίοι... Μα παρά τις δυσκολίες... Τώρα που ήρθες... Με κάνεις να πιστεύω... πως όλα θα λυθούν... όλα θα γίνουν... Δεν πρέπει να ανησυχώ... Δεν υπάρχει κανένας λόγος για να φοβάμαι... Αυτά που θα γίνουν, θα γίνουν... Και εγώ θα πρέπει να βρω τρόπο να τα ζήσω... Η χαρά που έρχεται μαζί σου... είναι τόσο πολύτιμη για εμένα... Την χρειάζομαι... Την έχω ανάγκη... για να μπορέσω να προχωρήσω... για να καταφέρω να πάω παρακάτω... Και τι ωραία! Που τώρα είσαι εδώ! Γεμάτος υποσχέσεις για το μέλλον... Τι ωραία! Να σε νιώθω κοντά μου! Μέσα μου! Γύρω μου! Τι ωραία! Να τα έχεις καλύψει όλα με την υπέροχη ατμόσφαιρά σου! Πόσο με κάνεις να θέλω να ζήσω! Πόσο με κάνεις να θέλω να ερωτευτώ! Πόσο με κάνεις να θέλω να αγαπήσω! Πόσο με κάνεις να αγαπώ! Τους πάντες και τα πάντα! Πόσο με κάνεις να τα βλέπω όλα διαφορετικά! Μέσα από μια πιο πολυδιάστατη ματιά! Πόσο με κάνεις να λαχταράω καινούριες γνώσεις, να ποθώ καινούριες εμπειρίες! Πόσο χωρίς τέλος είναι αυτό το απέραντο συναίσθημα της ατελείωτης αρχής, του ατελείωτου ξεκινήματος! Πόσος ορίζοντας μπροστά μου! Μέχρι εκεί που δεν μπορώ να δω, να βλέπω! Μέχρι εκεί που δεν μπορώ να νιώσω, να αισθάνομαι! Πόσο μεγάλα γίνονται όλα! Πόσο κάθετι έχει την αξία του! Πόσο, μα πόσο πολύ, χαίρομαι που ήρθες! Πόσο πολύ μου αρέσεις! Πόσο πολύ σε αγαπώ!

Η πάντα δική σου.

Μαριλού.

Υ.Γ. Και, ευτυχώς, μόλις ήρθες... που σημαίνει πως έχω πολύ χρόνο ακόμα μαζί σου...

-

(Και κάθε, μα κάθε φορά, όταν έρχεται ο Σεπτέμβρης... απλά... να είμαι ευτυχισμένη!)