Βλεφαρίτιδα

Με ενοχλούσαν τα μάτια μου... Και αποφάσισα να πάω στην γιατρό... Είχα χρόνια να πάω σε οφθαλμίατρο... Από εκείνη την χρονιά στην εφηβεία που έτρεχα συνέχεια στους γιατρούς για τα μάτια μου... Προφανώς, δεν άντεχαν τα μάτια μου την αλλαγή... Το πώς άλλαζε η οπτική γωνία του κόσμου... μεγαλώντας... Μου άρεσε ο κόσμος όταν ήμουν κοριτσάκι... Δεν μου άρεσε όταν έγινα κοπελίτσα... Τόσο απλό... Λέω ψέμματα... Τίποτα δεν ήταν τόσο απλό... Ούτε όταν ήμουν κοριτσάκι μου άρεσε... Τέλος πάντων... Σημασία έχει πως... Τα μάτια μου κοκκίνιζαν από το κακό τους... Άσχετο αν οι γιατροί είχαν ονομάσει αυτό που πάθαινα κρίση επιπεφυκίτιδας... Από τον ήλιο... Από τα φυτά... Από τον αέρα... Από τα πάντα... Εγώ το ήξερα... Δεν έφταιγε ο ήλιος, τα φυτά ή ο αέρας... Όσο για τα πάντα... Δεν ξέρω... Μπορεί να έφταιγαν... Πάντως, σίγουρα... Έφταιγαν τα μάτια μου... Κοκκίνιζαν από την θλίψη... Και είχα μέσα μου τόση θλίψη... Τώρα, λοιπόν, να’ μαι μετά από τόσο χρόνια στην ίδια περίπου θέση... Με κοκκινισμένα μάτια... απέναντι στην γιατρό... Και να νιώθω όπως τότε... Αμήχανη... και αδύναμη... Να μου ζητάει να κάτσω στο μηχάνημα... Να με κοιτάζει... Να με ρωτάει... Να με εξετάζει... Μετά να πηγαίνουμε στο γραφείο της... Και σε όλη αυτήν την διάρκεια τα μάτια μου να με ενοχλούν...

...

«Βλεφαρίτιδα.»
Μου είπε η γιατρός...

«Βλεφά... τιιιιιιι;»
Την ρώτησα εγώ που δεν είχα ξανακούσει ποτέ κάτι τέτοιο στην ζωή μου.

«Βλεφαρίτιδα.»
Επανέλαβε εκείνη.

Και άρχισε να μου εξηγεί όσο πιο αργά και όσο πιο απλά γίνεται το τι ακριβώς είναι (ευτυχώς, για εμένα, είναι μια πολύ καλή γιατρός, σπανίζουν αλλά υπάρχουν!) ενώ εγώ παράλληλα σκεφτόμουν ότι αυτό έλειπε από την ζωή μου... μία ακόμα περίεργη θεραπεία για μία ακόμα παράξενη ασθένεια... Και ενώ άκουγα απογοητευμένη προσεχτικά όλα όσα μου έλεγε... πως είναι κάτι σαν την πιτυρίδα των μαλλιών... πως θα μπορούσε να είναι η πιτυρίδα των ματιών... πως φράζουν οι πόροι... πως στεγνώνουν τα μάτια... μετά είπε κάτι που έκανε την απογοήτευσή μου να γίνει σχεδόν παράλογος ενθουσιασμός...

«Δεν παράγουν δάκρυα τα μάτια σου.»
Μου είπε η γιατρός.

«Για να καταλάβω... Εννοείτε πως δεν παράγουν δάκρυα τα μάτια μου;»
Την ρώτησα εγώ χωρίς να έχει κανένα νόημα η ερώτησή μου αφού της είπα το ίδιο που μου είπε κι εκείνη. Αλλά ήθελα να βεβαιωθώ πως κατάλαβα σωστά... Ήθελα να το επιβεβαιώσω...

«Ναι. Για αυτό και στεγνώνουν τα μάτια σου. Δεν παράγουν δάκρυα τα μάτια σου.»
Επανέλαβε εκείνη.

«Δεν παράγουν δάκρυα τα μάτια μου!»
Είπα εγώ ενώ ο παράλογος ενθουσιασμός άρχιζε να γίνεται παράλογη χαρά!

Εκείνη με κοίταξε έκπληκτη ακουμπώντας στην πλάτη της καρέκλας της
«Έπρεπε να το φανταστώ... Αν ένας άνθρωπος θα μπορούσε να χαρεί επειδή άκουσε ότι έχει βλεφαρίτιδα... αυτός θα ήσουν εσύ!»

«Μα δεν μπορείτε να φανταστείτε! Αυτό είναι θαυμάσιο! Μου δίνετε μεγάλη χαρά!»

«Κατάλαβες πως θα πρέπει να κάνεις θεραπεία για τους επόμενους έξι μήνες και...»

«Ναι, ναι, ναι! Κατάλαβα! Όλα τα κατάλαβα! Χαμομήλια, σταγόνες... όλα! Τα είπατε τόσο όμορφα και κατανοητά! Δεν χαίρομαι γιατί έχω βλεφαρίτιδα... χαίρομαι γιατί μόλις μου είπατε πως δεν παράγουν δάκρυα τα μάτια μου! Κι εγώ... Τόσο καιρό αναρωτιόμουν... Τώρα εξηγούνται όλα! Δεν το πιστεύω! Τόσο καιρό αναρωτιόμουν γιατί δεν μπορώ να κλάψω! Βλέπετε εγώ δεν είχα ποτέ πρόβλημα με την έκφραση των συναισθημάτων μου... Ένιωθα χαρά γελούσα, ένιωθα στενοχώρια έκλαιγα... Τόσο απλά! Και τώρα τον τελευταίο καιρό... ό,τι κι αν νιώθω δεν μπορώ να κλάψω. Μπορώ να γελάσω. Ευτυχώς, το γέλιο μου δεν το έχω χάσει. Αλλά για κάποιο λόγο έχασα το κλάμα μου. Δεν μπορεί να τρέξει ούτε ένα δάκρυ. Ούτε ένα μικρό, μικρούτσικο, δάκρυ. Και σκέφτηκα πως αυτό θα σημαίνει πως κάτι, κάπου, κάπως έχει βραχυκυκλώσει μέσα μου. Πώς κάπως, κάπου, κάτι έχει συμβεί. Προβληματίστηκα. Καταλαβαίνετε... Πανικοβλήθηκα! Άρχισα να ψάχνομαι μέσα μου και μέχρι σήμερα δεν είχα καταφέρει να βρω καμία λύση στο θέμα μου. Αλλά εσείς μόλις μου είπατε πως τα μάτια μου δεν παράγουν δάκρυα! Άρα... Άρα μπορεί αυτό να ευθύνεται για το ότι δεν μπορώ να κλάψω... Μπορεί να είναι κάτι οργανικό και να μην είναι κάτι ψυχολογικό... Αχ! Είμαι τόσο χαρούμενη! Και...»

«Ώπα, ώπα, ώπα!» Είπε η γιατρός τρομοκρατημένη. «Φοβάμαι πως έγινε μια παρεξήγηση. Δεν θέλω να σε στενοχωρήσω ούτε να σε απογοητεύσω αλλά... άλλα τα δάκρυα τα μεν, άλλα τα δε. Δεν είναι τα ίδια δάκρυα. Άλλα τα δάκρυα για τα οποία σου μίλησα εγώ, άλλα τα δάκρυα για τα οποία μου μίλησες εσύ.». Και μετά μου εξήγησε... και αφού μου είπε όλα όσα μου είπε βλέποντας την φανερή απογοητευσή μου μου είπε...

«Δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί το να έχεις βλεφαρίτιδα.»

«Το ξέρω.»

«Δεν είναι ούτε το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί το να μην μπορείς να κλάψεις.»

«Το ξέρω.»

«Δεν είμαι ψυχολόγος. Αλλά υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους μπορεί να μην μπορεί να κλάψει κανείς... Μπορεί ο πόνος να είναι πολύ μεγάλος... Μπορεί να υπάρχει κάτι το οποίο αρνείσαι να βιώσεις... Μπορεί να είναι μια αντιδράστικη συμπεριφορά σε κάτι που έχει συμβεί... Μπορεί... Πολλά μπορεί... Μπορεί και τίποτα από όλα αυτά... Μπορεί απλά να μην κλαις σε κάποια φάση της ζωής σου... Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να κλάψεις... Σημαίνει πως δεν κλαις τώρα... Δεν ξέρω αν σε παρηγορεί... Αλλά είναι σίγουρο πως θα κλάψεις ξανά στην ζωή σου... Τα δάκρυα έρχονται... Πάντα έρχονται για να ξαναφύγουν...»

«Το ξέρω.»

«Το ξέρω ότι το ξέρεις. Απλά καμιά φορά βοηθάει να τα ακούς και από κάποιον άλλον.»

Μου έδωσε τις σταγόνες...

«Θα τα ξαναπούμε σε δύο μήνες για να σε δω ότι σίγουρα προχωράς καλά. Θέλω να κάνεις την θεραπεία προσεχτικά και...»

«Μην ανησυχείτε! Θα με προσέχω σαν τα μάτια μου...»

Και εκείνη γέλασε και δεν μπορούσε να σταματήσει... Την άκουγα να γελάει ακόμα κι όταν έκλεινα την πόρτα...

Βγήκα έξω στον δρόμο και... το μυαλό μου είχε φύγει εντελώς από την Βλεφαρίτιδα... Σκεφτόμουν πως είμαι σαν έναν πιανίστα που έχει χτυπήσει το χέρι του ή σαν έναν ποδοσφαιριστή που έχει χτυπήσει το πόδι του... Είμαι ένας τραυματισμένος ηθοποιός που δεν μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματά του... Που σημαίνει ότι πρέπει να κάνω αυτό που κάνει και ο πιανίστας και ο ποδοσφαιριστής... Υπομονή... Ξεκούραση... Καθημερινή άσκηση με προσοχή... Χαλάρωση... Χμ... Ωραία ιδέα σκέφτηκα για διήγημα ή για παραμύθι... Ο τραυματισμένος ηθοποιός που δεν μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματά του... Έβγαλα το μπλοκάκι μου από την τσάντα μου και το σημειώσα... όταν με σκούντηξε δυνατά μια κοπέλα που ερχόταν από πίσω μου και μου έπεσαν όλα κάτω... Μπλοκάκι, στυλό, τσάντα... άνοιξε και η τσάντα διασκορπίστηκαν και τα χαρτιά... Μου ζήτησε συγνώμη και με βοήθησε να τα μαζέψω και όταν της είπα πως δεν πειράζει την κοίταξα και διασταυρώθηκαν τα κοκκινισμένα μου μάτια με τα δικά της... ήταν δακρυσμένη... Εκείνη έκανε σαν να μην πρόσεξε ότι πρόσεξα τα δάκρυά της... και με ρώτησε «Τα μαζέψαμε όλα;» Εγώ ακόμα κοιτούσα γύρω μου «Η αλήθεια είναι πως κάπου μου έπεσαν οι σταγόνες μου... Είναι ένα μικρο άσπρο μπουκάλακι... τυλιγμένο με μωβ χαρτάκι... Κάπου θα κύλησαν τώρα... » ψάχναμε και οι δύο... εκείνη φαινόταν να προσπαθεί να συγκρατήσει τα δάκρυά της... και ήθελα να της πω πως δεν πειράζει αν θέλει να κλάψει μπροστά μου... αλλά τελικά της είπα γελώντας... «Μου τις έδωσε μόλις τώρα η γιατρός... Δεν παράγουν δάκρυα τα μάτια μου...» και εκείνη σαν να μην πίστευε σε αυτό που ακούει άρχισε να γελάει... «Πλάκα μου κάνεις!» «Δεν σου κάνω πλάκα. Άλλα... άλλα τα δάκρυα τα μεν, άλλα τα δε...»... Και εκείνη σοβάρεψε απότομα και την ώρα εκείνη βρήκε τις σταγόνες και μου τις έδωσε... «Τι μαθαίνει κανείς ε;» μου είπε... και κούνησα το κεφάλι... και μετά από μια μικρή παύση είπα σιγά... «Και για τα μεν δάκρυα υπάρχουν σταγόνες... για να τα κάνεις να ξεκινήσουν... Αλλά για τα δε δάκρυα δυστυχώς δεν υπάρχουν σταγόνες... για να τα κάνεις να σταματήσουν... Αλλά μην στενοχωριέσαι... Σταματάνε τα άτιμα... Άργα ή γρήγορα σταματάνε...»

«Σε ευχαριστώ» μου είπε. «Πραγματικά, σε ευχαριστώ... Τι έχουν τα μάτια σου;»

«Βλεφαρίτιδα.»

«Βλεφά... τιιιιιιι; Υπάρχει τέτοιο πράγμα;! Πρώτη φορά το ακούω!»

«Κι εγώ σήμερα πρώτη φορά το άκουσα... ! Και μου φάνηκε πολύ αστείο γιατί... »


Και κάπως έτσι η Βλεφαρίτιδα ήταν η αιτία για να σταματήσουν κι άλλα δάκρυα πέρα από τα δικά μου... και ας ήταν άλλου τύπου δάκρυα...

Και περπατήσαμε μαζί τον υπόλοιπο δρόμο, χωρίς δάκρυα στον ορίζοντα, μιλώντας για την Βλεφαρίτιδα...

Και όταν ανταλλάξαμε ονόματα μου είπε αυτό που μου είπαν αργότερα και τα λίγα και καλά κοντινά άτομα μου...

«Ακούγεται πολύ... Μαριλού.».

Η Βλεφαρίτιδα...

Ακούγεται πολύ... Μαριλού...


Και την κοπέλα των δακρυών που γνώρισα την ημέρα των μη δακρύων...

Τα έφερε έτσι η ζωή ώστε να γίνουμε φίλες...

Και έτσι είχα την ευκαιρία να δω και τα δικά της δάκρυα να φεύγουν και τα δικά μου να έρχονται...

Και τα δικά μου δάκρυα ήρθαν και τα μεν και τα δε...

Και έτσι σταμάτησα να ανησυχώ... Και για τα συναισθήματά μου... Και για την έκφρασή τους...

Γιατί...

Όπως μου είπε και η γιατρός...

«Τα δάκρυα έρχονται... Πάντα έρχονται για να ξαναφύγουν...»


Και τα δικά μου δάκρυα ήρθαν... για να ξαναφύγουν...