Γράψιμο...

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ποτέ να γράψω το δικό μου βιβλίο. Είναι πολύ πιθανό να χαθώ στον χώρο και στον χρόνο ή να βουτήξω στον εαυτό μου (να πνιγώ σε εμένα) και να μην καταφέρω να το κάνω. Θέλω, όμως, να δηλώσω, αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ... πως το γράψιμο έστω εδώ, έστω σε χαρτιά, έστω σε σκορπισμένα τετράδια και σε σκονισμένες σημειώσεις, έστω χαοτικά, έστω χωρίς να βγάζει πάντα νόημα, έστω χωρίς να είναι ολοκληρωμένο, χωρίς να έχει πάντα νόημα, χωρίς να γνωρίζω τι θα γίνει στην συνέχεια, έστω έτσι, όπως το κάνω τώρα, όπου το κάνω τώρα, με βοηθάει απίστευτα πολύ... δεν είναι μόνο τρόπος έκφρασης... δεν είναι μόνο τρόπος δημιουργίας... είναι ανάγκη... δεν θα μπορούσα να υπάρξω χωρίς αυτό... Δεν είναι οργανωμένο... Δεν είναι πειθαρχημένο... Δεν είναι όπως θα το ήθελα να είναι... και υπάρχουν πολλές από τις σκέψεις μου που χάνονται στην πορεία επειδή δεν είμαι οργανωμένη και πειθαρχημένη και όπως θα ήθελα να είμαι... Οι ιδέες μου είναι χαμένες σε ένα σωρό μουτζουρωμένα μικρά χαρτάκια... Από την άλλη... το γράψιμο μου θα ήταν άλλο αν εγώ ήμουν αλλιώς... Μπορεί να μην ήταν αυτό που είναι τώρα... Οπότε δεν θεωρώ πως πρέπει πια να αγωνίζομαι συνέχεια να με αλλάξω... Υπάρχουν, εξάλλου, φορές που οι αλλαγές γίνονται από μόνες τους... χωρίς να τις πιέσουμε εμείς να γίνουν... Αυτό που θέλω να πω είναι... πως τίποτα δεν είναι δεδομένο... Το γράψιμο για εμένα ήταν πάντα δεδομένο, πάντα αυτονόητο, πάντα εδώ, πάντα μέρος της ζωής μου... αλλά θα μπορούσε κάτι να συμβεί και να μην είναι πια τόσο αυτονόητο... Για την ώρα είναι αναπόσπαστο κομμάτι μου... Ακόμα κι όταν δεν γράφω... γράφω... Γράφω νοητά... γράφω στο μυαλό μου... Ευτυχώς, που υπάρχουν και για εμάς... και για όλους εμάς... τρόποι να αντέξουμε την ζωή... κι όχι μόνο να την αντέξουμε αλλά να την κάνουμε καλύτερη... Ευτυχώς, που υπάρχει για κάθε έναν από εμάς και από κάτι... και το μόνο που έχει να κάνει είναι να το βρει... Και μπορεί να είναι και πάνω από ένα «κάτι»... μπορούν να είναι πολλά τα «κάτι» που μας γεμίζουν... Εύχομαι η ζωή... να με οδηγήσει να βρω τον δρόμο μου... Εύχομαι εγώ να οδηγήσω την ζωή, αν εκείνη δεν καταφέρει να με οδηγήσει... Ξέρεις αισθάνομαι πως τα περιθώρια στενεύουν... τα όρια αρχίζουν να με στριμώχνουν... κι είναι στιγμές που ξεχνάω πως... οποιαδήποτε στιγμή στην ζωή σου έχεις δικαίωμα να ζήσεις. Δεν είναι σωστό να παραιτηθείς. Όχι για τους άλλους, για εσένα. Δεν είναι ωραίο, να σταματήσεις. Δεν θα μάθεις ποτέ τι θα συνέβαινε αν συνέχιζες. Αισθάνομαι, για άλλη μια φορά στην ζωή μου, απέραντα μόνη μου. Είναι λογικό. Γνωρίζω ακριβώς γιατί αισθάνομαι έτσι. Ξέρω τους λόγους και το πλαίσιο μέσα στο οποίο γεννήθηκε αυτό το συναίσθημα. Αλλά πια δεν κάνω το λάθος που έκανα παλιά. Δεν θα με αφήσω να πέσω στην αυτολύπηση. Δεν θα ριχτώ στα πατώματα. Δεν θα κοιτάζω τα ταβάνια. Δεν ξέρω τι θα κάνω αλλά αυτά δεν θα τα κάνω. Δεν μπορώ να σώσω όλους τους ανθρώπους γύρω μου. Πολλές φορές, αισθάνομαι πως αυτή είναι η αποστολή μου σε αυτήν την ζωή, να βοηθάω τους άλλους. Και θα τους βοηθάω όπως, όσο και όταν μπορώ, με τις δικές μου δυνάμεις. Έχω, όμως, κι άλλες αποστολές. Σημαντικές κι αυτές. Μία από αυτές είναι πως... ήρθε η στιγμή να γίνω αυτό που είμαι. Καμία ανάγκη για να κρυφτώ. Καμία ανάγκη για να φανερωθώ. Μόνη ανάγκη να υπάρξω, όπως είμαι, όπως κι αν είμαι. Καμία ανάγκη να ψιθυρίσω, καμία ανάγκη να φωνάξω, μόνη ανάγκη να μιλήσω ή να σιωπήσω. Ανάλογα με την κατάσταση. Μόνη ανάγκη... η φωνή ή η σιωπή. Αλλά η δική μου φωνή και η δική μου σιωπή. Είμαι εδώ. Έτοιμη για όλα. Ξανά. Από την αρχή. Μηδέν. Τίποτα. Κενό. Για να υπάρξει Κάτι. Ένα. Ή περισσότερα. Αυτά νομίζω είναι αρκετά. Για τώρα. Για εδώ. Σε ευχαριστώ γράψιμο που υπάρχεις στην ζωή μου. Σε ευχαριστώ ζωή που υπάρχεις στο γράψιμο μου. Ευχαριστώ.