12/4/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Νοέμβριος)


5.11.2017 Κυριακή


«Συγνώμη που δεν έχω τίποτα να σε κεράσω.» Μου είπε.

Τότε εγώ απλώσα το χέρι μου και πήρα κάτι από ένα άδειο μπολ.

Με κοίταξε ερωτηματικά.

«Όταν δεν έχω τίποτα να κεράσω κάποιον, τον κοιτάω στα μάτια, του δείχνω ένα από τα όμορφα άδεια μπολ μου και του λέω «Να σε κεράσω λίγη αγάπη;». Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος να έχει αρνηθεί αυτό το κέρασμά μου. Με το που είδα το μπολ σου μου φάνηκε γεμάτο. Μάλιστα δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό. Αισθανόμουν το χέρι μου να θέλει να πάει ασυγκράτητα προς τα εκεί. Ελπίζω να μην σε πειράζει να το πάρω μαζί μου και να το δοκιμάσω στο σπίτι...» (Κούνησε αρνητικά το κεφάλι). Έκανα μια μικρή παύση, κοιτάζοντας το χέρι μου, κι έπειτα ρώτησα «Αλήθεια τι με κέρασες;».

«Ελπίδα». Μου είπε κοιτάζοντάς με σαν να μην είμαι ανθρώπινη.

«Είναι ακριβώς ό, τι χρειαζόμουν! Σε ευχαριστώ για το κέρασμα». Είπα κι έφυγα.

Τα πιο ωραία κεράσματα είναι αυτά που φαίνονται μόνο στα μάτια τα δικά μας και μόνο εμείς γνωρίζουμε ποια είναι η γεύση τους.



No comments:

Post a Comment