Και σκέφτηκε η... Μαριλού.

(Νοέμβριος)


4.11.2017 Σάββατο

Καμιά φορά αισθάνομαι πως ζω μέσα σε ένα ρολόι. Δεν είμαι ούτε ο μικρός ούτε ο μεγάλος δείκτης. Δεν είμαι ούτε και κανένας αριθμός. Είμαι το κέντρο του ρολογιού. Αυτό το ταλαιπωρημένο κέντρο που του έχουν καρφιτσώσει τους δείκτες επάνω του. Που το έχουν υποχρεώσει να είναι εκεί, τρυπημένο, ακινητοποιημένο, αδρανοποιημένο και να μετράει τον χρόνο χωρίς να τον μετράει. Τουλάχιστον, οι δείκτες κινούνται. Εκείνο δεν κινείται. Τουλάχιστον, οι αριθμοί έχουν κάποιο νόημα. Εκείνο δεν έχει κάποιο νόημα. Κι έτσι στέκομαι εκεί σαν μέρος ενός όλου που δεν με εκφράζει. Γιατί εγώ δεν θέλω να μετράω τον χρόνο, θέλω να τον ζω. Γιατί εγώ δεν θέλω να μετράω, θέλω να αγαπάω. Κι αυτό το τικ τακ της ζωής μου μου θυμίζει το ζιγκ ζαγκ που θα ήθελα να κάνω. Θα ήθελα να περπατάω, να τρέχω, να κάνω ελιγμούς, να πηδάω ψηλά, να κυλιέμαι χαμηλά... κι αντί για αυτά... βρίσκομαι σε ένα σημείο τρύπιου χρόνου και περιορισμένου χώρου. Οι δυνατότητές μου είναι κάτω από εμένα. Οι ικανότητές μου είναι κάτω από εμένα. Κι έτσι ζω με εμένα, ικανοποιημένη με τα ελάχιστα και μην τολμώντας να ζητήσω τα παραπάνω... καταστρέφοντας τους δείκτες και σπάζοντας το ρολόι. Αλλά δεν είμαι εγώ αυτή. Είναι μόνο μια εκδοχή μου. Αυτό που θα μπορούσα να γίνω κάπου υπάρχει. Ακόμα κι αν δεν τα καταφέρω να το δω ή να το ζω.