Ένατος

Και λένε για τον ένατο... «Μας κορόϊδεψε! Αυτός άλλο δείχνει ότι είναι κι άλλο είναι!» «Έμοιαζε με 6 και τελικά ήταν 9!» «Έμοιαζε με πλανήτης και τελικά ήταν κάτι άλλο!»

Μα εκείνος δεν έδειξε τίποτα... Και δεν κορόϊδεψε ποτέ κανέναν... Ήταν αυτό που ήταν...

Δεν φταίει αυτός αν οι άλλοι ήθελα να δώσουν διάφορες ερμηνείες στην μορφή του... και του καρφίτσωσαν ανάποδα το νούμερο... (εκείνος, έτσι κι αλλιώς, δεν ένιωθε κανένα νούμερο...) και τον τοποθέτησαν στο σύμπαν με λάθος ονομασία... (εκείνος, έτσι κι αλλιώς, δεν είχε ανάγκη καμία ονομασία...)

Και έτυχε τώρα και βγήκε ένατος στον αγώνα...

Και κάθεται μόνος του στο άδειο γήπεδο και αναρωτιέται ποιος είναι και πού πάει... και κρατάει τον αριθμό στο χέρι του και τον γυρνάει γύρω γύρω και μια τον βλέπει 6, μια τον βλέπει 9 και, όταν τον γυρνάει στο πλάι, μια τον βλέπει σαν κέλυφος σαλιγκαριού και μια σαν σαλιγκάρι που δεν προχωράει...

Έτσι νιώθει κι αυτός πως έτρεξε αργά... πως δεν ήταν αρκετά καλός... πως δεν προχωράει...

«Μία στροφή αρκεί για να σε φέρει από το ένα σημείο στο άλλο! Κάποτε ήμουν το 6... Για λίγο ήμουν το 6... Πόσο κοντά ήμουν στην νίκη... Πόσο πιο κοντά... Τώρα μεγάλωσα... Τώρα κουράστηκα... Τώρα οι δυνάμεις μου λιγοστεύουν... Δεν έχω πια την αντοχή που είχα κάποτε... Δεν μπορώ να φτάσω εκείνη την ταχύτητα που έφτασα κάποτε... Τώρα δεν υπάρχει συνέχεια για εμένα... Δεν μου έχουν μείνει πολλοί αγώνες... Ό, τι ήταν να κάνω το έκανα... Ό,τι ήταν να τρέξω το έτρεξα... Κάποτε, για λίγο, πίστεψα πως ήμουν ένας ολόκληρος πλανήτης...» σκέφτεται...

Πετάει τον αριθμό του κάτω.

Δεν ήθελε να είναι ούτε το 6 ούτε το 9. Ήθελε να είναι το 1. Μόνο το 1. Αυτό του έλεγαν πάντα να ζητάει. Να είναι το 1.Και αυτό δεν το έφτασε ποτέ! Δεν ήθελε να είναι το σαλιγκάρι! Ήθελε να είναι ο λαγός! Ξεχνάει πως το 1 είναι σχετικό... Ξεχνάει ποιος νίκησε σε αυτήν την ιστορία τον αγώνα...

Και σηκώνεται στην μέση του άδειου γηπέδου να χορέψει τον πόνο του... ζειμπέκικο... εκεί στην μέση του άδειου γηπέδου... χωρίς να τον βλέπει κανείς... και ξεχνάει πως αυτός ο χόρος μετριέται σε όγδοα... και αυτά τα όγδοα είναι εννιά...

Τι κι αν νιώθει πως δεν μπορεί να τρέξει! Μπορεί πάντα να χορέψει!

Και αυτός ο μοναχικός χορός γίνεται ένας ύμνος... μέσα σε αυτόν τον χορό χωράει όλη την μουσική, την ιστορία, την αστρονομία, όλη την ποίηση της ζωής, επική και λυρική, όλη την ύπαρξη με την τραγωδία της και την κωμωδία της... Όλες οι μούσες βρίσκονται εκεί... και οι εννιά... τον περιτριγυρίζουν και τον χειροκρατάνε...

Και εκεί που ήταν έτοιμος να μιλήσει άσχημα για την ζωή του... θυμάται... πως δεν θα υπήρχε ζωή χωρίς αυτόν... οι μούσες του το θυμίζουν... οι μούσες του το υπενθυμίζουν... οι μούσες του το ψιθυρίζουν...

Και ο μήνας έχει 9 και το 9 μήνες...

Χωρίς τους 9 μήνες...
Χωρίς εκείνο τον ένατο μήνα...

Δεν θα γεννιόταν καμία ανθρώπινη ζωή...

Για αυτό στην όποια ένατη σου θέση... να θυμάσαι... εκείνο το τραπέζι που πάνω έχει 9 μπάλες... και που έχει σημασία μόνο η μπάλα του 9... Ο νικητής του παιχνιδιού ορίζεται μόνο από εκείνη την ένατη μπάλα... Χωρίς αυτήν... Το παιχνίδι δεν θα ήταν το ίδιο... Και η ζωή θα ήταν διαφορετική... Εσύ είσαι η ένατη μπάλα, της κίνησης. Εσύ είσαι ο ένατος μήνας, της κύησης. Εσύ είσαι το παιχνίδι. Εσύ είσαι η ζωή.