Η Οφηλία μου

Ήμουν 19-20 χρονών. Αν δεν κάνω λάθος, αν θυμάμαι καλά, και αν η μνήμη μου δεν με απατάει... Και ήταν μία από τις πρώτες μου οντισιόν. Μπορεί να ήταν και η πρώτη πρώτη οντισιόν. Δεν μπορώ να θυμηθώ. Όταν προσπαθώ να θυμηθώ ποια ήταν η πρώτη μου οντισιόν δεν μπορώ να θυμηθώ. Κάποτε θυμόμουν. Τώρα όχι. Πάντως, ακόμα κι αν δεν ήταν η πρώτη, ήταν σίγουρα μία από τις πρώτες. Σκεφτόμουν με ενθουσιασμό τι θα πάω να παίξω πάνω στην σκηνή μου (γιατί για εμένα κάθε οντισιόν που βίωσα στην ζωή μου ήταν σαν δίνω μια μικρή παράσταση) και είχα αποφασίσει από τις διάφορες επιλογές μου (και είχα τότε μια σειρά από μονολόγους έτοιμους να ζωντανέψω πάνω στην σκηνή) να παίξω «Οφηλία». Και κάτι άλλο, κάτι ακόμα... Δεν μπορώ να θυμηθώ τι. Και είχα φυσικά και ένα τραγούδι...

Το προηγούμενο βράδυ κοιμήθηκα... και είδα στον ύπνο μου τον μονόλογο της Οφηλίας που είχα ετοιμάσει να παίξω την επόμενη ημέρα, να τον παίζω εντελώς διαφορετικά και σκηνοθετημένα σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν που είχα δουλέψει... Και όταν ξύπνησα βρέθηκα σε ένα δίλημμα. Να παίξω το κομμάτι μου έτσι όπως το είχα κάνει τόσες πρόβες, τόσο καιρό πριν (και πάλι μόνη μου το είχα δουλέψει απλά το είχα δείξει, κάποια στιγμή, στο μάθημα κάποιου δασκάλου μου) ή να παίξω το κομμάτι έτσι όπως το είδα στο όνειρό μου που ήταν έτσι όπως το βίωσα ανατριχιαστικά συγκλονιστικό αλλά που δεν το είχα ξαναδοκιμάσει ποτέ έτσι... Το πρώτο ένιωθα πως το κατέχω, το δεύτερο όχι. Το πρώτο το γνώριζα, το δεύτερο όχι. Το πρώτο το είχα βιώσει στην σκηνή, το δεύτερο όχι. Το πρώτο ήταν εγώ, το δεύτερο... δεν ξέρω τι ήταν. Ήταν πάλι εγώ. Αλλά το υποσυνείδητο εγώ μου; Που είχε επιλέξει να βγει στην επιφάνεια; Δεν ξέρω...

Δεν υπήρχε χρόνος για να σκεφτώ και πολύ την επιλογή μου. Ούτε χρόνος για πολλές πρόβες. Δοκίμασα λιγάκι αυτό που είχε συμβεί στο όνειρό μου... Για να δω πώς και αν μπορεί να λειτουργήσει... Και αποφάσισα να κάνω κάτι τρελό. Αποφάσισα να πάω με την δεύτερη εκδοχή της Οφηλίας μου. Με αυτήν που δεν είχε ξαναδεί ποτέ κανείς. Με αυτήν που ούτε εγώ καν δεν γνώριζα. Αλλά για κάποιο λόγο ένιωθα πως αυτή ήταν η σημερινή «Οφηλία» μου που διψούσε να ανέβει πάνω στην σκηνή... Και αποφάσισα αυτήν να ζωντανέψω...

Πήγα, λοιπόν, στην οντισιόν... Και μετά από ώρες αναμονής μαζί με πολλούς άλλους ανθρώπους που περίμεναν κι αυτοί μαζί μου... Ήρθε η σειρά μου...

Και δεν μπορώ να θυμηθώ την συγκεκριμένη αναμονή... Ίσως επειδή ήρθαν τόσες πολλές αναμονές μετά... Και δεν μπορώ να θυμηθώ τους συγκεκριμένους ανθρώπους που ήμουν μαζί τους... Ίσως επειδή ήρθαν τόσοι πολλοί μετά... Το μόνο που θυμάμαι είναι το μετά την αναμονή...

Θυμάμαι αχνά να παίζω στην σκηνή και να την γεμίζω... Και με την Οφηλία αλλά και με το άλλο κομμάτι που δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο ήταν, για κάποιο λόγο η μνήμη μου αρνείται να το επαναφέρει... Και με το τραγούδι και τον χορό... Και με την φωνή και με το σώμα μου... Και θυμάμαι να μην με διακόπτουν... Είχα συνηθίσει να με διακόπτουν... Από τις τόσες φορές που είχα δώσει εξετάσεις... κι εδώ κι εκεί και αλλού...

Θυμάμαι να με ακούει. Γιατί ήταν μόνο αυτός κι εγώ. Κανένας άλλος. Και οι άνθρωποι που περίμεναν... Αλλά οι άλλοι δεν ήταν μαζί μας... Ήταν έξω... Εδώ ήμασταν μόνο εγώ και αυτός, ο πολύ διάσημος και γνωστός σκηνοθέτης, που καθόταν, πίσω πίσω, στα σκοτάδια... στην τελευταία κερκίδα... στο κέντρο... Και δεν μπορούσα να τον δω καλά... Μόνο να τον ακούσω...

Και αφού με άκουσε... Με άφησε να παίξω... Και αφού με είδε... Και αφού με ένιωσε... Κάτι με ρώτησε... Για το πώς ήταν τα κομμάτια, κατά την γνώμη μου... Και εγώ όπως, καμιά φορά, συνήθιζα να κάνω με τους δασκάλους μου άρχισα να του λέω τι θεωρώ πως δεν λειτούργησε... Ένιωθα πως ό, τι έκανα ήταν αληθινό βγαλμένο από την ψυχή μου... αλλά θεώρησα πως για να με ρωτάει ήθελε να του μιλήσω για αυτά που δεν λειτούργησαν και όχι για αυτά που λειτούργησαν... Και όπως άρχισα να μιλάω και να μιλάω με την γνωστή δόση τελειομανίας που με διακατέχει και που από τότε είχα... Με διέκοψε για να μου πει... Πόσο καλά ήταν όλα όσα είδε... Πόσο απίστευτα καλά... Ήταν ενθουσιασμένος... Και μίλαγε και μίλαγε για το πόσο «δυνατά» ήταν... πόσο γεμάτα ενέργεια... πόσο αληθινά... πόσο αυθεντικά...

Και με κοίταξε με απορία όταν του απάντησα στην ερώτησή του για τις εξετάσεις (που δίνουν οι ηθοποιοί για να θεωρηθούν ότι είναι ικανοί για να πάνε να σπουδάσουν ηθοποιοί) πως δεν τις έχω περάσει και πως τις έχω δώσει ξανά και ξανά και πως μάλλον δεν σκοπεύω να τις ξαναδώσω (αυτήν την τελευταία σκέψη δεν θυμάμαι αν την μοιράστηκα μαζί του ή αν την κράτησα για τον εαυτό μου)...

Εκείνος να επιμένει πως αποκλείεται εγώ να μην πέρασα εκείνες τις εξετάσεις... Και εγώ να απαντάω την αλήθεια χωρίς να υπάρχει κάτι άλλο να προσθέσω... Εκείνος να επιμένει να πάω να τις δώσω ξανά... Με τα κομμάτια που του έδειξα... Και εγώ να απαντάω... πως μερικά κομμάτια ήταν ίδια... (την Οφηλία δεν μπορούσα να την θεωρήσω ίδια αφού την είχα αλλάξει τελευταία στιγμή, ανεξάρτητα αν και η άλλη εκδοχή μου ήξερα ότι ήταν αυθεντική και είχε μια δική της δύναμη, αλλά τα υπόλοιπα... τα είχα δώσει κάποια στιγμή, σε μία από τις πολλές φορές...)... ακριβώς ίδια... Έτσι όπως του τα έδειξα... Και πως με αυτά που του παρουσίασα κόπηκα από την επιτροπή... Εκείνος να επιμένει πως αποκλείεται (Πόσες φορές είδα αυτήν την έκπληξη μετά! Και πώς πονάει οι άνθρωποι του ίδιου συστήματος που σε απορρίπτει οι ίδιοι να μην πιστεύουν πόσο κλειστό είναι το κύκλωμα που φτάνει να απορρίψει ξανά και ξανά έναν άνθρωπο, εσένα) και εγώ να επιμένω πως δεν αποκλείεται... Αφού αυτή ήταν η πραγματικότητά μου... Μια οδυνηρή πραγματικότητα που είχα βιώσει ξανά και ξανά εκείνα τα τελευταία χρόνια...

Και αφού πέρασε εκείνος την δική του κρίση και επέμενε να ξαναδώσω και να ξαναδώσω... και πώς δεν μπορεί και πως δεν το ένα και πως δεν το άλλο... (και εγώ προσπαθούσα να αποστασιοποιηθώ γιατί δεν μου έκανε καλό που οι άνθρωποι με έσπρωχναν να δίνω ξανά και ξανά αυτές τις εξετάσεις και κατέληγα να βιώνω ξανά και ξανά την απόρριψη ενώ ήξερα πως στην σκηνή μου είχα ένα προσωπικό, δικό μου, φως... κάθε μα κάθε φορά... ακόμα και σε εκείνες τις εξετάσεις... ξανά και ξανά... και βίωνα τους ανθρώπους που έδιναν μαζί μου εξετάσεις όταν κατέβαινα από την σκηνή... να μου λένε πως πέρασα σίγουρα και να φοβούνται να ανέβουν μετά από εμένα... γιατί και καλά εγώ ήμουν τόσο καλή... και μου είχε πάρει τόσο χρόνο να καταλάβω τα πολιτικά μέσα και τα κάθε άλλου τύπου μέσα...)... Αφού, λοιπόν, πέρασε την κρίση του και συνέχισε να μου λέει για το πόσο καλά ήταν τα κομμάτια μου... Μετά από μια γερή παύση... Κατέβηκε από τις κερκίδες... Τον θυμάμαι να κατεβαίνει όλα αυτά τα σκαλιά... Ένα ένα... Από ψηλά προς χαμηλά... Να έρχεται μπροστά μου... Σε απόσταση αναπνοής... (Και εγώ να τον κοιτάζω με μάτια τεράστια από την έκπληξη και από την περιέργεια και να αναρωτιέμαι τι θα μου πει γιατί τον είδα να προετοιμάζεται να μου πει κάτι σοβαρό)... Και να μου λέει:

«Έχεις, όμως, ένα πρόβλημα στο σώμα σου, το ξέρεις αυτό έτσι;»

Και με θυμάμαι με όλη την ανασφάλεια των 19 μου και των 20 μου χρόνων... Με όλες τις ανασφάλειες που είχα τότε και σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης... Να κοιτάζω με απορία και να περνάω μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στο μυαλό μου πολύ γρήγορα κομμάτι κομμάτι το σώμα μου... Για να καταλάβω τι εννοεί... Να είναι τα χέρια μου, να είναι το στήθος μου, να είναι η μέση μου, να είναι τα πόδια μου... Και εκείνη την ώρα να διακόπτει εκείνος το εσωτερικό μου μαρτύριο που εκείνος είχε προκαλέσει και να μου λέει

«Εδώ.»

Και να πιάνει το δικό του σώμα (ευτυχώς, το δικό του γιατί αν έπιανε το δικό μου η εξέλιξη θα ήταν διαφορετική και το πιθανότερο ο σκηνοθέτης θα βρισκόταν με μαυρισμένο μάτι) με τα δύο του χέρια, δεξιά και αριστερά, στο μέρος που είναι στα πλάγια της λέκανης, στους γοφούς...

Και μετά να συνεχίζει

«Αλλά μην ανησυχείς καθόλου! Έχεις χρόνο να το φτιάξεις... Λοιπόν, θα δώσεις τις εξετάσεις, θα τις περάσεις, θα πας τρία χρόνια σε μια σχολή... Είσαι μικρή ακόμα και θα διορθωθεί...»

Θα διορθωθεί! Θα διορθωθεί!!! Θα διορθωθεί...

Και έτσι απλά από την μία στιγμή στην άλλη από την ιερή μαγεία της σκηνής... πέρασα στην πεζή πραγματικότητα της ζωής... Και έτσι απλά και απότομα από την Οφηλία γύρισα στον εαυτό μου... Βγήκα σαν ζαλισμένη... Όχι κλαίγοντας όπως, καμιά φορά, γίνεται στις οντισιόν... Όχι από οντισιόν, δεν νομίζω να έχω βγει ποτέ κλαίγοντας... Θυμωμένη, όμως, έχω βγει... Εκνευρισμένη, ναι... Στενοχωρημένη, ναι... Απογοητευμένη, ναι... Κλαμμένη, όμως, όχι... Δεν το επέτρεψα αυτό να συμβεί... (Όπως δεν επέτρεψα και πολλά άλλα...) Αλλά έχω δει πολλούς ανθρώπους να βγαίνουν κλαμμένους... (Και έχω δει και πολλούς ανθρώπους να επιτρέπουν και πολλά άλλα...)

Και θυμάμαι να περπατάω στον δρόμο... και να σκέφτομαι...

Αυτός ο άνθρωπος είδε κάτι που δεν έχει δει κανένας άλλος άνθρωπος στον κόσμο. Και που το πιθανότερο δεν θα δει κανείς ποτέ ξανά. Είδε την δική μου Οφηλία έτσι όπως την ονειρεύτηκα. Την ονειρεμένη μου Οφηλία. Την Οφηλία μου. Είχα το θάρρος να του την παρουσιάσω μπροστά του... Ζωντανή. Ολοζώντανη. Και αφού μου είπε όλα όσα μου είπε... Η τελευταία γεύση που είχα από αυτόν, αυτό που επέλεξε να μου πει... ήταν για ένα σημείο στο σώμα μου... και για το ότι αυτό μπορεί να «φτιαχτεί»... Είναι κάτι που «φτιάχνεται», που «διορθώνεται»...

Θυμάμαι να μου λέει μια φίλη μου πως αυτό δεν είναι σχόλιο που κάνει ο σκηνοθέτης αλλά σχόλιο που κάνει ο σύντροφος... Και με θυμάμαι να σκέφτομαι... Ε, όχι, λοιπόν... Ούτε ο σύντροφος δεν το κάνει... Δεν νομίζω να υπάρχει σύντροφος που θα έρθει να σου πει πως έχεις αυτό το «πρόβλημα» στο σώμα σου αλλά δεν πειράζει γιατί είναι κάτι που «διορθώνεται». Ή αν υπάρχει μάλλον δεν αξίζει να είναι ο σύντροφός σου.

Στα 19 – 20 χρόνια μου, πολύ πριν από αυτό το σκηνικό είχαν ήδη βρει τρόπους και τρόπους να μου απομυθοποιήσουν κάθε ίχνος μαγείας... και μετά από αυτό το «σκηνικό» ακολούθησαν και άλλα που δεν υπάρχουν λέξεις για να τα περιγράψουν... Και αυτό το μικρό «σκηνικό» δεν είναι τίποτα μπροστά στην συνέχεια... Το μέγεθος της χυδαιότητας, κατά την γνώμη μου (και όχι μόνο κατά την δική μου γνώμη), στον καλλιτεχνικό χώρο (και όχι μόνο στον καλλιτεχνικό χώρο), δεν μπορεί να μεταφερθεί μέσα από την γραφή μου ούτε καν μέσα από τον προφορικό μου λόγο...

Θα έρθει η στιγμή που θα μιλήσω και για αυτά... Ή το πιθανότερο θα γράψω...

Με αφορμή ένα σκηνικό που μου συνέβηκε πρόσφατα και που ειπώθηκε ένα παρόμοιο σχόλιο για το σώμα μου... Θυμήθηκα αυτήν την ιστορία...

Θυμήθηκα τον έαυτό μου στο τότε... και βίωσα τον έαυτό μου στο τώρα...

Τα σκηνικά ήταν διαφορετικά. Οι άνθρωποι ήταν διαφορετικοί. Οι ιστορίες ήταν διαφορετικές. Εγώ θα μπορούσα να ήμουν το κοινό σημείο των δύο διαφορετικών ιστοριών. Αλλά ακόμα κι εγώ ήμουν διαφορετική... αφού έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από τότε! Το σώμα μου είναι διαφορετικό. Και η ψυχολογία μου είναι διαφορετική.

Τι ήταν κοινό; Τα σχόλια ήταν περίπου ίδια... και η αντιμετώπιση περίπου ίδια... Αφού και σε αυτήν την ιστορία θεωρήθηκε πως έχω ένα «θέμα» στο σώμα μου το οποίο διοθώνεται... Ένα «πρόβλημα»... Τι γίνεται όμως αν εγώ δεν το θεωρώ «θέμα»; Τι γίνεται αν εγώ δεν πιστεύω ότι είναι κάτι που θέλει «διόρθωση»; Τι γίνεται αν εγώ δεν το θεωρώ «πρόβλημα»; Αυτό που ήταν το κοινό σημείο στις δύο διαφορετικές ιστορίες... Ήταν ένα ανθρώπινο στοιχείο συμπεριφοράς... Ένα βλέμμα... Μία οπτική... Το πώς με κοίταξαν... Ή το πώς μου μίλησαν...

Τώρα πια έχω μάθει να τα βλέπω όλα από απόσταση... Απομακρύνομαι και βλέπω την κατάσταση από ψηλά... Και αυτό που παρατηρώ είναι ανθρώπους δυστυχισμένους... που θέλουν να σε κάνουν να νιώσεις άσχημα με τον εαυτό σου... Παρατηρώ μία παράνοια... Από πάντα την έβλεπα και την ένιωθα... Απλά τώρα μου είναι ακόμα πιο καθαρή...

Δεν μπορώ να καταλάβω πώς και γιατί οι άνθρωποι επιλέγουν να μιλήσουν έτσι ή αλλιώς... να φερθούν έτσι ή αλλιώς... Νομίζω πάντως πως αυτό που βγαίνει προέρχεται από αυτούς και όχι από εσένα...

Τότε είχα νιώσει άβολα... Είχα νιώσει πως αυτό το σχόλιο ήταν ασέβεια προς αυτό που ήμουν και πάνω στην σκηνή και κάτω από την σκηνή... (Και ήταν.).

Τώρα δεν ένιωσα άβολα...

Έχω μάθει να με προστατεύω πια... από όλα αυτά τα «καλοπροαίτερα» και «για το καλό σου» σχόλια... Τα οποία, δυστυχώς, τα συναντάμε γύρω μας, σχεδόν, παντού... Άλλοι τα λένε συνειδητά, άλλοι ασυνείδητα... Άλλοι είναι σκηνοθέτες, άλλοι είναι σύντροφοι... Άλλοι είναι φίλοι, άλλοι είναι γονείς... Λόγια, λόγια, λόγια... Για εμάς... Σχόλια, σχόλια, σχόλια... Για την ζωή μας... Για την εξωτερική μας εμφάνιση ή για τον εσωτερικό μας κόσμο... Για την συμπεριφορά μας ή για την στάση μας... Για τις απόψεις μας ή για τα «πιστεύω» μας... Για κάτι από όλα ή για όλα μαζί...

Λόγια και σχόλια. Σχόλια και λόγια.

Περπατώντας στον δρόμο στο σήμερα για μια στιγμή ένιωσα στο τώρα να είναι μαζί μου και εκείνος ο εαυτός μου τότε... Σαν να του λέω να μην φοβάται πια... Δεν κινδυνεύει από τα σχόλια και από τα λόγια... Δεν κινδυνεύει από τις καταστάσεις και από τις πράξεις των άλλων... Θα τα καταφέρει... Να μείνει ανέγγιχτος από όλα όσα θα συμβούν στο μέλλον... Δεν θα είναι καθόλου εύκολο... Μα θα τα καταφέρει... Θα σταθεί δυνατός... και θα προστατευτεί από όλα αυτά που θα συμβούν... Και, όχι, μόνο αυτό... Αλλά θα προσπαθήσει να προστατεύσει και τους γύρω του από την παράνοια... να υποστηρίξει και τους διπλανούς του μέσα στην τρέλα... Σαν να του λέω... πως... θα τα καταφέρει να κρατήσει το μυαλό του και την ψυχή του μακρυά από όλη αυτήν την παράνοια και την τρέλα.

Και ένα περίεργο πράγμα που συνέβηκε μετά...

Το βράδυ... Μετά από τόσα χρόνια... Ονειρεύτηκα την Οφηλία... Παιγμένη με έναν τρίτο διαφορετικό τρόπο... Και όταν ξύπνησα σκέφτηκα...

Κατάφερα όσο γίνεται να μείνω λογική... μα όλη αυτή η τρέλα και η παράνοια χαράχτηκε μέσα μου... και αυτή θα ήταν η σκηνική έκφραση και η θεατρική μορφή της τρέλας και της παράνοιας που έζησα στον καλλιτεχνικό χώρο (και όχι μόνο στον καλλιτεχνικό) όλα αυτά τα χρόνια...

Προφανώς, αν ανέβαινα στην σκηνή... Αυτή θα ήταν η σημερινή μου Οφηλία...

Η Οφηλία μου.

Και αυτήν την Οφηλία δεν νιώθω πια καμία ανάγκη να την δείξω σε κανένα σκηνοθέτη... Ή θα την κρατήσω για τον εαυτό μου ή θα την δείξω στο κοινό μου...

Σε εκείνο το κοινό... που δεν λέει για να πει... δεν σχολιάζει για να σχολιάσει... δεν κρίνει για να κατακρίνει...

Σε εκείνο το κοινό... που ανοίγει και δέχεται σκέψεις και συναισθήματα και που πάνω από όλα... αγαπάει... την Οφηλία μου... όπως είναι... και... κυρίως... με αγαπάει... όπως είμαι...