365 Ημέρες. 45.

 

365 Ημέρες

 

45

 

05.05.2023 Παρασκευή

 

Έγραφα κάποια ημέρα πριν την Τρίτη:

 

Πόση αδρεναλίνη!

Ετοιμάζομαι να πάω σε ακρόαση!

 

Πωπω! Δεν το πιστεύω πως θα το κάνω αυτό!

Αχ, Φίλε μου!

Πώς να σου εξηγήσω;!

Την σχέση μου με την σκηνή!!!

Δεν το πιστεύω.

Πως θα περάσω πάλι αυτήν την διαδικασία.

«Πετσόκοψα» (!) ένα κείμενο για να το χωρέσω στα δύο λεπτά μου.

Τώρα δεν ξέρω αν θα θυμάμαι πώς περνάω από το ένα σημείο στο άλλο!

Το μόνο σίγουρο είναι πως... θα γελάσουμε.

 

Έγινε, όμως και κάτι άλλο!

Πολύ πολύ σημαντικό!

Υπάρχει περίπτωση να είμαι σε φοιτητική ομάδα!

Ένα μήνυμα χθες!

Ένα τηλέφωνο σήμερα!

Ήταν αρκετά!

 

Έχω εργαστήριο με μια φοιτητική ομάδα!!!!!!!

 

 

-

 

Έγραφα κάποια ημέρα μετά την Τρίτη:

 

Οι λόγοι που αποφάσισα να πάω στη συγκεκριμένη ακρόαση (μερικοί από τους λόγους) ήταν οι παρακάτω:

 

1. Είχε ραντεβού.

Που σημαίνει πως δεν θα χρειαζόταν να περιμένεις (δεν θα χρειαζόταν να περιμένω! Γιέι!) από το πρωί μέχρι το βράδυ για το ΑΝ τελικά θα σε δουν (για το ΑΝ θα με δουν! Ξαναγιέι!!).

 

2. Ήταν για παιδικό θέατρο.

Που σημαίνει πως οι πρόβες θα ήταν απόγευμα-βράδυ αλλά οι παραστάσεις θα ήταν πρωινομεσημεριανές (οπότε θα μπορούσα να το ταιριάξω και με ό,τι άλλο θέλω να κάνω είτε πολύ πρωί είτε απογευματόβραδο).

 

3. Όταν πήρα τηλέφωνο (πρώτη πρώτη και ακριβώς την ώρα που έγραφαν στην ανακοίνωση να τηλεφωνήσεις) το άνοιξαν (γούαο!), μπορεί να θεωρείται αυτονόητο αλλά δεν είναι, και μου έκλεισαν ραντεβού αμέσως (ξαναγουάο!!)!

 

Έκλεισα ραντεβού πρωί πρωί και πρώτη πρώτη. Έφτασα στο θέατρο πριν να έρθει κανένας άλλος, πρώτη πρώτη και πρωί πρωί.

 

Με είδαν πρώτη.

 

Ζήτησα να βγάλω τα παπούτσια μου.

 

Ο σκηνοθέτης μου είπε πως επειδή θα είμαστε με παπούτσια στην σκηνή να μείνω με αυτά.

Μου είπε να κάνω τον μονόλογο.

Τον ρώτησα αν μπορώ να τα δείξω όλα μαζί, τραγούδι και μονόλογο.

Με άφησε.

Έδειξα ό,τι ζητήσαν.

Οι επιλογές μου ήταν τέτοιες έτσι ώστε να αισθάνομαι άνετα μέσα σε αυτές.

Τραγούδι-Μονόλογος...

Μονόλογος-Τραγούδι...

 

Τα πήγα πολύ καλά.

Έτσι αισθάνομαι.

Με σταμάτησαν λίγο πριν το τέλος.

Ήμουν με δάκρυα στα μάτια.

Μου είπαν πως είδαν ό,τι ήθελαν να δουν.

Μου ζήτησαν να περιμένω έξω και με ενημέρωσαν πως θα μπω ξανά μαζί με όλους αργότερα (αφού πρώτα μπουν όλοι ένας – ένας).

 

Περίμενα γύρω στα σαράντα-πενήντα λεπτά.

 

Ξαναμπήκαμε όλοι μαζί στην σκηνή.

 

Μας ζήτησαν έναν αυτοσχεδιασμό κινησιολογικό με μουσική.

 

Στον αυτοσχεδιασμό νομίζω δεν τα πήγα τόσο καλά.

 

Είπαν πως θα ενημερώσουν μόνο όσους θα πάρουν.

 

(Προσωπικά, θα προτιμούσα να τους ενημέρωναν όλους).

 

Στο διάλειμμα, σε αυτά τα σαράντα-πενήντα λεπτά, όσο περίμενα, έξω από το θέατρο, μίλησα με κάποιον. Αυτός θα είναι ήδη στο παιδικό, θα είναι ήδη σε αυτήν την παράσταση, το ξέρει από τώρα. Και μου το είπε, έτσι απλά. Μου είπε ότι, παρόλα αυτά, ζήτησε κι αυτός να περάσει, και καλά, από ακρόαση. Το «και καλά» όχι γιατί δεν θα περάσει από ακρόαση αλλά γιατί δεν είναι το ίδιο. Να σε ξέρουν και να μην σε ξέρουν. Τι να πω... Μου είπε πως ο άντρας που έχει το θέατρο είναι σαν πατέρας του. Μου είπε πως έχει πάει στη ζωή του τρεις οντισιόν. Τι να ξαναπώ... Χωρίς λόγια... Όλα. Στην πρώτη ακρόαση που πήγα μετά από τόσο καιρό και από όλους τους Ανθρώπους αυτός που μου μίλησε, από μόνος του, ήταν αυτός που γνώριζε ήδη ότι θα είναι στην παράσταση. Ήταν συμπαθέστατος. Μπορεί να ήταν και σουπερταλαντούχος. Δεν έχει να κάνει με το αν αξίζει ή δεν αξίζει να είναι στο παιδικό. Δεν έχει να κάνει με το αν αξίζω ή δεν αξίζω να είμαι στο παιδικό. Έχει να κάνει... με αυτό το ο γνωστός του γνωστού από το οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς... Παρόλα αυτά, τώρα δεν στενοχωριέμαι. Τώρα δεν με τρώει αυτό το απέραντο αίσθημα αδικίας. Με ενδιαφέρει να καταφέρω (που δεν τα καταφέρνω ακόμα) να τα βγάλω εγώ πέρα (θέλω τόσο να βρω τον δρόμο μου!)! Είμαι σε ένα άλλο σημείο της ζωής πια. Τον κοιτάζω με χαμόγελο. Αισθάνομαι Αγάπη για αυτόν. Στις ακροάσεις πάντα τους έβλεπα όλους σαν Φίλους κι όχι σαν «εχθρούς», σαν συμμάχους κι όχι σαν «αντιπάλους». Αυτό ίσχυε και πριν και ισχύει και τώρα. Και πάντα με αντιμετώπιζαν σαν τον εξωγήινο, επειδή όταν μάθαινα μια ακρόαση την έλεγα σε όλους και δεν την κρατούσα κρυφή ή όταν ευχόμουν μέσα από την καρδιά μου καλή επιτυχία σε όλους μας και το εννοούσα και δεν το έλεγα καθόλου τυπικά. Όπως έκανα και σήμερα. Είπα «Καλή επιτυχία» σε έναν-έναν χωριστά. Σε όποιον ερχόταν! Έχει τόση σημασία... το ανθρώπινο κομμάτι μας... να μένει πάντα ζωντανό!

 

Όταν έφυγα είχα την αίσθηση πως δεν θα με πάρουν. Παρόλα αυτά, χάρηκα που πήγα, για πολλούς λόγους.

 

Θέλω, επίσης, να πω πως για να πάω σε αυτήν την ακρόαση έπαιξε βασικό ρόλο κάτι άλλο, ένα άλλο γεγονός. Μία άλλη ανακοίνωση με έναν άλλον σκηνοθέτη. Εκείνη η ανακοίνωση μου έκανε εντύπωση και μου έδωσε ελπίδα. Το πιστεύεις, Φίλε μου; ΕΛΠΙΔΑ. Αυτό ήταν αρκετό ώστε να με κάνει να μπω ξανά στον χώρο και στον χορό έστω και δειλά δειλά. Πόση σημασία έχει η ελπίδα, Φίλε μου; Πόση σημασία έχει... Χαίρομαι που επικοινώνησα με εκείνον τον σκηνοθέτη, χαίρομαι και που τον γνώρισα. Εκείνη η ανακοίνωση με έκανε να ανοίξω την πόρτα ξανά στις ακροάσεις. Είναι η πρώτη φορά μετά από χρόνια που αποφάσισα να επικοινωνήσω με σκηνοθέτη, κάτι με συγκίνησε στην ανακοίνωσή του. Αλλά όλα αυτά ανήκουν σε μία άλλη ιστορία...

 

Νομίζω αρκετά για σήμερα...

 

Σε Ευχαριστώ που με διαβάζεις.

Με Αγάπη που στέκεται γενναία πάνω στην σκηνή, περνάει από ακρόαση, κι ακόμα κι αν την απορρίψουν, εκείνη συνεχίζει να στέκεται γερή και ζωντανή χωρίς να φοβάται τίποτα και κανέναν.

Μαριλού