365 Ημέρες. 44.

 

365 Ημέρες

 

44

 

04.05.2023 Πέμπτη

 

Κάποιοι λένε για τα όμορφα παιδικά χρόνια.

Κάποιοι νοσταλγούν τα σχολικά χρόνια.

Κάποιοι επιθυμούν να επιστρέψουν στα σπουδαστικά χρόνια.

 

Εγώ δεν λέω για τα όμορφα παιδικά χρόνια.

Εγώ δεν νοσταλγώ τα σχολικά χρόνια.

Εγώ δεν επιθυμώ να επιστρέψω στα σπουδαστικά χρόνια.

 

Τα χρόνια που θεωρώ όμορφα,

που, ίσως, να νοσταλγώ αργότερα,

και, ποιος ξέρει;, ίσως, κἀποτε να θέλω να επιστρέψω σε αυτά,

είναι τα τωρινά.

 

Εκτός αν είμαι τόσο ευχαριστημένη με το τότε-τώρα μου

που πάλι δεν νοσταλγώ στο πριν μου...

 

-

Αγαπημένε Φίλε, αυτά που μοιράζομαι μαζί σου, αυτές τις μέρες τα έγραψα όλα πρώτη του μήνα...

-

 

Ἐχασα την Αγάπη.

Και την έψαχνα παντού.

Την έψαξα πίσω και κάτω από τα κρεββάτια.

Πάνω σε τραπέζια.

Γύρω από καρέκλες.

Ανάμεσα στα βιβλία και στα χαρτιά μου.

Μέσα σε ντουλάπες και σε συρτάρια.

Σε κουτιά.

Σε τσάντες.

Στα πατώματα.

Στα ταβάνια.

Στις αποθηκες.

Στις σοφίτες.

Στα υπόγεια.

Στις ταράτσες.

Στα δωμάτια.

Στους δρόμους.

Νόμιζα πως την έχασα για πάντα.

Νόμιζα πως δεν θα την ξαναβρώ ποτέ.

Επέστρεψα στο αρχικό μου σημείο.

Και τότε την βρήκα.

Χωρίς να την ψάχνω.

Ήταν εκεί

από όπου είχα ξεκινήσει.

Μάλλον θα την έχασα εκεί.

Ή μήπως δεν την έχασα ποτέ;

Ή μήπως ήταν μαζί μου πάντα;

Πάντως, μέχρι σήμερα, από τότε, 

δεν την ξαναέχασα ποτέ...

Είναι μαζί μου.

Σε εμένα.

Ούτε πάνω, ούτε κάτω, ούτε δίπλα, ούτε γύρω.

Μέσα μου.

-

 

Αχ, Φίλε μου, δεν προλαβαίνω να σου γράψω αυτές τις μέρες πολλά... και θέλω τόσα να σου πω! Μοιράζομαι, όμως, γραψίματα!

 

Κοίτα κι αυτήν την «πρόχειρη» σημείωσή μου!

 

Έχεις δύο δρόμους:

να σηκωθείς

ή

να αγχωθείς.

Κι έτσι απλά...

σηκώθηκα

και ξεαγχώθηκα.

 

Αλλά έχω κι αυτήν την εκδοχή:

 

Έχεις δύο δρόμους:

να σηκωθείς

ή

να αγχωθείς.

Κι έτσι απλά...

σηκώθηκα

αλλά δεν ξεαγχώθηκα.

 

Μα προτιμούσα δράση και άγχος

από αδράνεια και άγχος.

 

 

Αυτά νομίζω είναι αρκετά για σήμερα!

 

Με Αγάπη που δεν χάνεται μα είναι πάντα μαζί μας.

 

Μαριλού.