Το βραχιολάκι

(04.09.2019, Παρασκευή)


Έσπασε το βραχιολάκι μου σκορπίστηκε στο δρόμο,
κατέβασα την τσάντα μου απ' τον πονεμένο ώμο,
κοιτούσα σαν χαμένη το πεζοδρόμιό μου,
με χίλια δύο πράγματα να τρέχουν στο μυαλό μου,
μάζευα πετραδάκια ροζ και ασημένιες χάντρες,
με κοιτάζαν γυναίκες, με κοίταζαν και άντρες,
πέρασε και δίπλα μου, τυχαία, ένας γνωστός,
με ρώτησε "Τι ψάχνεις;" κι έψαξε κι αυτός...
Και μια γυναίκα που στεκόταν εκεί κοντά στην στάση,
μου έδειξε κάτι κάτω "Μήπως αυτό έχεις χάσει;"
αλλά εκείνο ήταν μαύρο κι έμοιαζε μενταγιόν,
κάποιας άλλης κοπέλας, είχε πάνω κραγιόν...
Ψάχνοντας κομματάκια σαν μικρά δαχτυλίδια,
το μόνο που συνάντησα ήταν πολλά σκουπίδια...
Πόσοι πετάνε κάτω, αλήθεια, τόσες γόπες;
Θυμήθηκα εσένα που κάποτε μου το 'πες...
"Μοιάζουν να μην ενδιαφέρονται για την αισθητική,
ετούτη εδώ η πόλη δεν είναι καθαρή...
οι άνθρωποι αδιάφορα ρίχνουν γύρω τους ό,τι βρουν,
κι αν τους ρωτήσεις το "γιατί;" δεν έχουν τι να πουν..."
Δεν βρίσκω το κομμάτι μου με το ένα λουλουδάκι...
Κι εκείνη τη στιγμή πέρασε ένα παιδάκι...
Πόσα βήματα, πόσα τρεξίματα, πόσοι περαστικοί,
πώς μες σ' αυτό το χάος, το "κάτι" να βρεθεί...
Μετά από ώρα, άφησα πίσω, αυτό που είχε σπάσει,
ό,τι χάνεται προστίθεται σε ό,τι έχεις χάσει...
και αφαιρείται αυτόματα απ' ό,τι έχει μείνει...
Ό,τι έγινε, έγινε... Θα γίνει ό,τι θα γίνει...
Βραχιόλια σπάει η ζωή, κρικάκια οι στιγμές μας,
κι εμάς, κι ας συνεχίζουμε, μας μένουν οι ρωγμές μας...
με εκείνα τα κομμάτια μας που ξέρουμε πώς μοιάζουν,
να μένουν αιώνια κενά και να απουσιάζουν...