Χάθηκε το Χαρτονόμισμα

(12/09/2019, Πέμπτη)


Χάθηκε το χαρτονόμισμα.
Έπεσε. Έφυγε.
Χωρίς να το νιώσω. Χωρίς να το καταλάβω.

Πήγα να στενοχωρηθώ.
Πόσα θα μπορούσα να πάρω με αυτό το χαρτονόμισμα!
Κάτι για κάποιον.
Κάτι που χρειάζεται ή κάτι που του αρέσει.
Κάτι για εμένα.
Κάτι που χρειάζομαι ή κάτι που μου αρέσει.

Μα όσο και να το ψάχνεις δεν βγάζει το πορτοφόλι χαμένα χαρτονομίσματα και η τσάντα δεν εμφανίζει από το πουθενά κάτι που έπεσε ή που έφυγε.

Πήγα να ρίξω το φταίξιμο σε εμένα.
Μα πώς δεν το κατάλαβα;
Πού μου έπεσε; Πώς μου έφυγε;
Πού και πώς είναι το μυαλό μου;
Είναι σίγουρο πως κανένας δεν το έκλεψε.
Ήταν μια στιγμή τροπής όχι κλοπής.

Μετά σταμάτησα. Τι σταμάτησα; Αυτό που πήγαινε να συμβεί.

Πήγα να στενοχωρηθώ αλλά δεν στενοχωρέθηκα. Πήγα να με ενοχοποιήσω αλλά δεν με ενοχοποίησα.

Και, ξαφνικά, χαμογέλασα.

Από όλα τα πράγματα που θα μπορούσα να χἀσω στην ζωή μου, από όλα όσα θα μπορούσαν να χαθούν, αυτό ήταν το λιγότερο.

Ένα χαρτονόμισμα...

Χάθηκε το χαρτονόμισμα.
Έπεσε. Έφυγε.
Χωρίς να το νιώσω. Χωρίς να το καταλάβω.

Όμως, αυτό το νιώθω και το καταλαβαίνω:

Δεν χάνεται ο κόσμος από ένα χαμένο χαρτονόμισμα.