Οι πεταλούδες

(10.09.2019, Τρίτη)


Είχα μια ξύλινη πεταλούδα.
Κρεμόταν από ένα μωβ σκοινάκι.
Και την φορούσα.
Συνέχεια.
Την είχα μαζί μου.

Έπεσε. Έσπασε.

Και δεν γινόταν ούτε να κολληθεί ούτε να κρεμαστεί.

Πήγα και πήρα μια άλλη πεταλούδα.

Ακριβώς ίδια.

(Όσο γίνεται κάτι να είναι ίδιο με κάτι άλλο).

Έχω μια ξύλινη πεταλούδα.
Κρέμεται από ένα μωβ σκοινάκι.
Και την φοράω.
Συνέχεια.
Την έχω μαζί μου.

Πέφτει. Σπάει.

Και δεν γίνεται ούτε να κολλήσει ούτε να κρεμαστεί.

Και τι να κάνω;

Να πάω να πάρω κι άλλη πεταλούδα;

Ακριβώς ίδια;

(Όσο γίνεται κάτι να είναι ίδιο με κάτι άλλο).

Να πέσει; Να σπάσει;

Θα πέσει. Θα σπάσει.

Μου φαίνεται θα γεμίσω πεσμένες και σπασμένες πεταλούδες.

Θα πάω να πάρω κι άλλη πεταλούδα.

Θα έχω μια ξύλινη πεταλούδα.
Θα κρέμεται από ένα μωβ σκοινάκι.
Και θα την φοράω.
Συνέχεια.
Θα την έχω μαζί μου.

Κι αν πέσει; Έπεσε.
Κι αν σπάσει; Έσπασε.

Και με τις πεσμένες, σπασμένες, πεταλούδες;
Τι θα κάνεις; Θα τις πετάξεις;
Όχι.
Θα τις αφήσω να πετάξουν.

Και δεν θα κρέμονται ούτε θα κρεμιούνται.
Και δεν θα φοριούνται.
Και δεν θα είναι πια ξύλινες... θα γίνουν αληθινές.
Χρωματιστές. Ελεύθερες. Αθάνατες.

Γιατί οι πεταλούδες δεν είναι για να τις φοράνε...
είναι για να πετάνε...

(Κι ίσως για αυτό σπάνε...
για να πετάνε... για να πετάνε...)