Τα νομίσματα...

Έχω κι ένα παιχνίδι... δικό μου... που παίζω με τα νομίσματα... με αυτά τα κέρματα που κυκλοφορούν από χέρι σε χέρι... Ξέρεις... δεν έχω πολλά χρήματα αλλά πάντα μου αρέσει να αφήνω κάτι σε όποιον μου έφτιαξε τον πρωινό ή τον απογευματινό καφέ μου... Δίνω κι αυτά που δεν έχω... γιατί σκέφτομαι την δουλειά που κάνει ο άλλος και πόση σημασία μπορεί να έχουν για αυτόν το κάτι παραπάνω που δίνει ο καθένας μας... Αυτά, λοιπόν, τα καθημερινά κέρματα που δίνω στους ανθρώπους, όπως όλοι γνωρίζουμε, έχουν εικόνες από πίσω, διαφορετικές και διάφορες, ανάλογα με το από ποια χώρα έρχονται... Και έχω δώσει διάφορες ονομασίες «δικές» μου... για την κουκουβάγια, για παράδειγμα, μπορεί να σκεφτώ ότι είναι η σοφία, το σύμβολο της σοφίας... για το δέντρο, ότι είναι το δέντρο της φύσης, η ίδια η φύση, για το σχέδιο του «Ντα Βίντσι», ο άνθρωπος, ο Σαίξπηρ, φυσικά, συμβολίζει για εμένα το θέατρο και γενικότερα την τέχνη... Δεν βλέπω χώρες... αλλά έννοιες... Σοφία, Φύση, Άνθρωπος, Τέχνη... Και, όταν έχω χρόνο... και, όταν αποφασίσω να παίξω το παιχνίδι μου... δίνω στον άνθρωπο απέναντί μου κάτι που θεωρώ πως μπορεί να χρειάζεται... Για παράδειγμα, αν δω κουρασμένο κάποιον... μπορεί να του δώσω ένα νόμισμα με έναν αετό και να σκεφτώ «Πάρε την δύναμη του αετού»... Αν δω κάποιον που έχει ανάγκη από διακοπές, θα του δώσω την αναπνοή της φύσης... Αν δω κάποιον που φαίνεται να είναι μοναχικός, θα του δώσω την συντροφικότητα του ανθρώπου... Αν δω κάποιον που φαίνεται αγχωμένος για τις εξετάσεις του, θα του δώσω την γνώση και την σοφία της κουκουβάγιας... Αν δω κάποιον που έχει ανάγκη από όνειρα, θα του δώσω τα φτερά των πουλιών... Κάπως έτσι... Δίνω αόρατες σιωπηλές ευχές, πού και πού, στους ανθρώπους... «Πάρε το άνθισμα του λουλουδιού!», «Πάρε την ταχύτητα του αλόγου!», «Πάρε την μαγεία του κάστρου!» «Πάρε την ησυχία του νησιού!» «Πάρε την σιωπή της σκέψης!»... Είναι ένα παιχνίδι... χωρίς ιδιαίτερη αξία... Δεν έχει παίκτες... Κανείς δεν κερδίζει και δεν χάνει... Κανείς δεν το γνωρίζει πέρα από εμένα... Ούτε αυτοί οι οποίοι τους δίνω τα νομίσματα... Είναι κάτι που με κάνει απλά, πού και πού, να νιώθω, με έναν γελοίο τρόπο το παραδέχομαι, απλά όμορφα... Φυσικά... όλα αυτά είναι παιχνίδια του μυαλού... Είναι πολύ περιορισμένο, επίσης, το παιχνίδι μου ανάλογα με τα κέρματα που έχω κάθε φορά... από αυτά επιλέγω και από αυτά προσφέρω... Οπότε, κάποιες φορές, προσαρμόζω τους ανθρώπους στα νομίσματα κι όχι τα νομίσματα στους ανθρώπους... Δεν το παίζω αυτό το παιχνίδι και τόσο συχνά... Μόνο όταν μου έρχεται ξανά η ανάγκη ή η ιδέα να το κάνω... Αλλά όποτε το εφαρμόζω... δεν ξέρω γιατί... χαμογελάω... σαν σκανδαλιάρικο παιδί... χωρίς κανέναν λόγο και αιτία... Ή ίσως... με λόγο και αιτία... ίσως να κλείνω το μάτι στον εαυτό μου... και να του λέω: «Πάρε την χαρά του παιχνιδιού!»...