Πότε, αλήθεια, πρόλαβες;

Πότε, αλήθεια, πρόλαβες;
(22/1/2019 Τρίτη)


Πότε, αλήθεια, πρόλαβες να απογοητευτείς;
και κρύβεσαι απ' τη ζωή μην τύχει και γευτείς...
Στα πόσα χρόνια θεωρείς πως έφυγε η χαρά,
πότε όλα τα αστεία σου, έγιναν σοβαρά;
Και είναι δίκαιο να νιώθεις πως είσαι ηττημένος;
Μα ακόμα κι αν χαθεί κανείς δε γίνεται χαμένος...
Και είναι ωραίο να ξεχνάς έτσι τα όνειρά σου;
Μ' ακόμα και με αργό ρυθμό δε χάνεται η σειρά σου...
Πότε αλήθεια ένιωσες πως έσβησε η ζωή;
Πότε αλήθεια έλιωσες στην κοσμοσυρροή;
Πότε έγινες αδύναμος μες στην οχλοβοή,
και πότε μέσα στις φωνές, σου πήραν τη φωνή;
Τίποτα δεν τελειώνει μέχρι να 'ρθει το τέλος,
Κι αν είναι γύρω "Ιάγοι", εσύ δεν είσαι "Οθέλλος"...
Δεν παρασύρεσαι από μυστικά κι από παρεξηγήσεις,
τον έρωτα και την αγάπη δε θα δολοφονήσεις...
Πόσο πληγώθηκε η καρδιά, πόσο τρέμει το χέρι,
μα εσύ ποτέ δεν έστριψες προς κάποιον το μαχαίρι...
Κι αν έμεινες σε μια γωνιά, μόνος κι απελπισμένος,
είναι που νίκησες τη μάχη απέναντι στο "μένος"...
Έζησες χωρίς σύνορα, έζησες χωρίς βία,
πονάει το διαφορετικό στην όποια κοινωνία,
έζησες με αλήθεια, με μη υποκρισία,
και ήσουν πάντα τίμιος, σε όλη την πορεία...
Δεν έχει τελειώσει η διαδρομή, εδώ είναι η ευτυχία...
Δεν έχει ξεχαστεί η έμπνευση, εδώ η δημιουργία...
Μην βγάζεις συμπεράσματα στου ταξιδιού τη μέση,
είχες και έχεις ακόμα στον κόσμο μία θέση...
Άφησε κάτω το βάρος που αισθάνεσαι στους ώμους,
έχεις ακόμα βήματα, έχεις ακόμα δρόμους...