Πόσο... (31.12.2018, Δευτέρα)

Πόσο...

Πόσες ήταν οι πρόβες, πόσες οι παραστάσεις,
και πώς ήταν να ζούμε σε τέσσερις διαστάσεις,
πόσα τα γεγονότα, πόσες οι καταστάσεις,
πόσες οι προσπάθειες, πόσες οι επαναστάσεις!
Πόσοι ήταν οι διάλογοι, πόσες οι αντιφάσεις,
πόσες οι αλλαγές κι οι αντικαταστάσεις!
Πόσα ήταν τα μετρημένα μαθήματα,
και πόσα τα αμέτρητα τρεξίματα...
Πόσες ήταν οι κορυφές, πόσες ήταν οι βάσεις;
Πόσες οι αλήθειες και πόσες οι προφάσεις...
Πώς ήταν ο έρωτας; Πώς ήταν οι σχέσεις;
Ποιοι ήταν οι ρόλοι και ποιες ήταν οι θέσεις;
Πώς ήταν η αγάπη; Πώς ήταν η ζωή;
Πόσο ήταν το συναίσθημα και πόση η λογική;
Πόσες ήταν όλου του χρόνου οι απορίες;
Πόσες οι πρακτικές, πόσες οι θεωρίες;
Πόσο ήταν το γράψιμο; Πόσα ήταν τα βιβλία;
Πόσα αυτά που θέλησαν να γίνουνε ταινία;
Πόσο το περπάτημα; Πόση η γυμναστική;
Και πόση ήταν η κίνηση που ήθελε να εκφραστεί;
Πόσο το τσάι, πόσα τα ροφήματα, πόσος ο καφές,
Πόσο το εσωστρεφές κομμάτι; Πόσο το εξωστρεφές;
Πόσοι ήταν οι φίλοι; Πόσες οι συζητήσεις;
Πόσες αμφιβολίες; Πόσες αμφισβητήσεις;
Πόσες αναζητήσεις; Πόσες διαδρομές;
Ποιες ήταν οι ζητήσεις; Και ποιες η προσφορές;
Πόση η μουσική; Πόση επικοινωνία;
Πόσος ήταν ο χρόνος μες στην τεχνολογία;
Πόσα τα βίντεο; Πόσες φωτογραφίες;
Πόσες ταινίες; Πόσες φιλμογραφίες;
Πόσο ήταν το άγχος; Πόσο ήταν το στρες;
Πόσο ήταν το «πρέπει»; Πόσο ήταν το «θες»;
Πόσος ο πανικός του μυαλού; Πόση η υστερία;
Πόσες οι αλλαγές του καιρού; Πόση ανησυχία;
Από τις τριακόσιες εξήντα πέντε ημέρες πόσες είχαν ευτυχία;
Και πόσες από αυτές έμοιαζαν να ’χουν μια κάποια ισορροπία;
Πόσα ήταν τα ταξίδια, τα πλοία, τα αεροπλάνα;
Πόσοι ήταν οι στόχοι και πόσα ήταν τα πλάνα;
Πόσα ποτάμια, πόσα βουνά, πόσες οι συννεφιές;
Πόσοι οι ήλιοι, πόσα τα αστέρια, πόσες και οι βροχές;
Πόσα χαρτιά μαζεύτηκαν, πόσα ρητά διαβάστηκαν,
Πόσες ιδέες κατέβηκαν, πόσες επιβιβάστηκαν;
Πόσο από το δικό σου δύο χιλιάδες δέκα οκτώ,
πιστεύεις πως φώναζε με γενναιότητα «ζω»;
Πόσα τα χαμόγελα, πόση η αισιοδοξία;
Πόσος ο πόνος και η μελαγχολία;
Πόσες ευθείες έγιναν στροφές;
Και πόσες ήταν οι καταστροφές;
Πόσες αγκαλιές; Πόσα αγγίγματα;
Πόσες χειραψίες; Πόσα στίγματα;
Σε πόσα φιλιά αφέθηκες να χαθείς;
Από πόσα βλέμματα θέλησες να πιαστείς;
Πόσες ήταν οι ευθύνες; Πόσες οι υποχρεώσεις;
Πόσες οι πληρωμές; Πόσες οι όποιες δόσεις;
Πόσο ήταν το καθάρισμα του σπιτιού;
Ποια ήταν τα όρια του κάθε ουρανού;
Πόσα ήταν τα δώρα; Πόσες οι μοιρασιές;
Πόσα κύλησαν ήρεμα; Πόσες ανατροπές;
Πώς ήταν αυτός ο χρόνος σου, πες μου ειλικρινά,
πόσες φορές σβήστηκες στα καθημερινά;
Πόσο το βάρος, πόσες οι αποσκευές!
Πόσο το ύψος, πόσες κατασκευές!
Πόσο το βάθος, πόσες ανασκαφές!
Πόσο το λάθος κι ας ήταν ασαφές...
Πόση αυτοκριτική, πόση αυτογνωσία,
Πόση αυτοκαταστροφή, πόση αυτοβιογραφία...
Πώς θα ήθελες να είναι το δύο χιλιάδες δέκα εννιά;
Τι θα ήθελες να αφήσεις στην επόμενη γενιά;
Τόσα μετρήματα... Ποιος είναι ο τελικός υπολογισμός;
Πόσα γεννήματα... Ποιος είναι ο αρχικός απολογισμός;
Φεύγει το πέρυσι, το φέτος εδώ,
να είναι η αγάπη χωρίς φειδώ...


(Εναλλακτικό τέλος:

Φεύγει το πέρυσι, το φέτος εδώ,
Καλό δρόμο να έχεις... σε ευοδώ...


αλλά δεν ήμουν σίγουρη για τη χρήση του «ευοδώ»... )