Ο πίνακας (ανακοινώσεων;)

Έχω έναν πίνακα ανακοινώσεων στο δωμάτιο. Βασικά... δεν ξέρω αν λέγεται πίνακας ανακοινώσεων... καλύτερα να πω... έχω έναν πίνακα σκέτο στο δωμάτιο... Γράφω εκεί πότε τις μέρες, πότε τους μήνες, πότε τις ημερομηνίες, πότε δουλειές που έχω να κάνω, πότε ανθρώπους που πρέπει να δω. Όταν τρέχω, όμως... όταν πραγματικά τρέχω... δεν προλαβαίνω να γράψω τίποτα. Τίποτα απολύτως. Έτσι ο πίνακας μένει με αυτό που έχει γραφτεί τελευταίο. Τώρα... γιατί τα γράφω αυτά... Πήγα να γράψω στον πίνακα μου... τον Σεπτέμβριο... και είδα πως ο πίνακας έγραφε ήδη Σεπτέμβριος... Η διαφορά είναι πως είναι άλλος Σεπτέμβριος αυτός που ήθελα να γράψω με αυτόν που ήταν ήδη γραμμένος. Ο φετινός και ο περσινός. Και τους χωρίζει ένας ολόκληρος χρόνος. Η τελευταία φορά που έγραψα στον πίνακα ήταν ακριβώς πριν έναν χρόνο. Και δεν μου το είπε το Προσωποβιβλίο, δεν μου το θύμισε ο υπολογιστής μου, μου το είπε ο ίδιος ο πίνακας, η ίδια η ζωή. Πόσο έτρεξα το 2016 προς το 2017, δεν λέγεται. Δεν πρόλαβε να γραφτεί σε αυτόν τον πίνακα τίποτα άλλο πέρα από τον Σεπτέμβριο. Στον πίνακα της ζωής, όμως, γράφτηκαν όλα. Γιατί εκεί... τίποτα δεν διαγράφεται, τίποτα δεν σβήνεται, τίποτα δεν φεύγει, τίποτα δεν προσπερνιέται... Αυτό, πάντως, που έχει μείνει σίγουρα κοινό από το τότε στο τώρα είναι η ζωγραφισμένη καρδούλα στην άκρη του πίνακα. Ό,τι κι αν γίνεται... πάντα αγαπάω τον Σεπτέμβριο. Είναι φοβερό. Πάντα βρίσκω τρόπο να τον συνοδεύει μία καρδούλα... ζωγραφισμένη ή μη. Όσο κι αν δυσκολεύομαι ή αγχώνομαι, όσο κι αν βρίσκομαι στο άγνωστο ή όσο κι αν δεν γνωρίζω πώς θα είναι η χρονιά... όσο κι αν προσπαθώ να οργανωθώ κι αν αρχίζω να τρέχω κι αν αισθάνομαι πως βρίσκομαι ξανά στο μηδέν χωρίς να έχω ιδέα πως να πάω ούτε καν στο ένα μα στο μισό ή στο μισό του μισού... Όσο κι αν το ένα ή το άλλο ή το τρίτο ή το κάθε τρίτο... Είναι γεγονός. Πάντα μα πάντα... τον αγαπάω τον Σεπτέμβριο. Είναι γεμάτος Όνειρα... Είναι γεμάτος από όλα τα όνειρα που έκανα ποτέ μέσα σε όλους τους Σεπτέμβριους της ζωής μου... Είναι γεμάτος από εμένα...