Διαλύθηκε το σύμπαν (μου)

Διαλύθηκε το σύμπαν μετά από αυτήν την παράσταση. Ένας από τους λόγους... ήμουν ευτυχισμένη. Και την ευτυχία, καμιά φορά, δεν σου την συγχωρούν οι γύρω σου... Γνώριζα τι θέλω να κάνω στην ζωή μου, προσπαθούσα μόνο για αυτό, είχα φτιάξει μια παράσταση που ήταν ακριβώς όπως την ήθελα να είναι, αισθανόμουν αισιόδοξη και δυνατή (αν και η παράσταση ήταν απέραντα σκοτεινή), ένιωθα έτοιμη για όλα και αποφασισμένη... να τα καταφέρω... να προσπαθήσω, τουλάχιστον, με όλες μου τις δυνάμεις για να τα καταφέρω (παρόλο που ήδη είχα ασχοληθεί αρκετά χρόνια με το θέατρο και είχα ήδη προλάβει να απογοητευτώ από το πώς είναι τα πράγματα εδώ)... Πίστευα πως υπάρχει τρόπος και δρόμος και για εμένα... και ήμουν αποφασισμένη να τον βρω. Και μετά; Τι έγινε; Όπως έγραψα... διαλύθηκε το σύμπαν (μου). Άλλαξαν οι συμπεριφορές γύρω μου (όπως συνηθίζεται να συμβαίνει όταν αισθάνεσαι αισιόδοξος και δυνατός και πιστεύεις πως μπορείς να κάνεις τα πράγματα να πάνε προς το καλύτερο). Φιλία, συνεργασία, έρωτας, σχέσεις, επαγγελματικά, προσωπικά... Μπουμ. Έχασα αγαπημένα άτομα όχι με την έννοια του θανάτου αλλά με την έννοια της ζωής. Και πονάει διαφορετικά το να χάνεις από την ζωή σου... ζωντανούς ανθρώπους... κοντινούς σου ανθρώπους επειδή αλλάζουν οι συμπεριφορές τους... Έχω την αίσθηση πως ποτέ δεν ενώθηκε εκείνο το τότε μου με το τώρα μου... Έτσι συνήθιζα να λέω και να σκέφτομαι. Από εκείνο το σημείο της ζωής μου κάτι γκρεμίστηκε μέσα μου. Καθώς κλονίστηκε μέσα μου η Εμπιστοσύνη και η Αγάπη. Το να γίνεται κομμάτια από διαφορετικά άτομα από την μία η έννοια της φιλίας και της συνεργασίας και από την άλλη η έννοια του έρωτα και της αγάπης. Ω! Ναι. Μου πήρε χρόνια να συνέλθω. Παρόλο που κυκλοφορούσα ανάμεσα στους ανθρώπους... δεν ζούσα ανάμεσα σε αυτούς. Ένιωσα μόνη μου. Πάντα ένιωθα μόνη μου. Αλλά εκείνη η χρονιά με αποτελείωσε. Αγαπημένο 2005 που σκότωσες μέσα σε λίγους μόνο μήνες σχεδόν τα πάντα...

Μετά την συνέχεια την ξέρετε. Το πιθανότερο την έχετε βιώσει κι εσείς. Σηκώθηκα. Συνέχισα. Χωρίς να ξέρω πώς. Αλλά... προσπαθήσα να συνεχίσω. Και τώρα κάπως σκέφτομαι... πως όλα είναι ενωμένα. Εννοώ... πάντοτε ένιωθα πως κόπηκε η κλωστή με εκείνον τον εαυτό μου. Αλλά η κλωστή με τον εαυτό μας δεν κόβεται ποτέ. Ποτέ; Ναι, ποτέ, όχι, όσο συνεχίζουμε να ζούμε. Η κλωστή με τους άλλους; Μπορεί. Με εμάς; Με τον εαυτό μας; Όχι. Για αυτό όσο κι αν ανησυχήσατε πως κάπου, κάπως, χάσατε κάτι... σας βεβαιώνω... κάπου, κάπως μέσα σας βρίσκεται ακόμα αυτό το κάτι που νομίσατε πως χάσατε. Απλά, ίσως, να έχει λίγο αλλαγμένη μορφή και για αυτό δεν το αναγνωρίζετε και για αυτό είναι τόσο δύσκολο να το βρείτε...