9/21/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


16.09.2017 Σἀββατο

Και θα σας πω τι μου αρέσει στους σταθμούς στων τρένων... Άνθρωποι έρχονται και Άνθρωποι φεύγουν... Άλλος πηγαίνει στην δουλειά του, άλλος πηγαίνει στην σχολή του, άλλος πηγαίνει να συναντήσει κάποιον που συμπαθεί ή κάποιον που δεν συμπαθεί, άλλος είναι ερωτευμένος, άλλος είναι πληγωμένος, άλλος είναι συγκεντρωμένος και άλλος χαμένος... Συναντάς όλα τα πρόσωπα και όλες τις εκφράσεις, όλες τις λέξεις κι όλες τις φράσεις... Άλλος κουβαλάει μια κούραση, άλλος σηκώνει ένα βάρος, άλλος αφήνει μια διάθεση και άλλος παρατάει μια συνήθεια... σκέψεις και αποφάσεις τρέχουν στις ράγες του μετρό... πόρτες, τρένου και ζωής, ανοιγοκλείνουν... Κι εκεί που νομίζεις πως υπερισχύουν τα δάκρυα ξαφνικά βλέπεις ένα χαμόγελο... Κι εκεί που αισθάνεσαι πως η απογοήτευση νίκησε ξαφνικά υπάρχει μια στιγμή ελπίδας... Εκείνα τα δύο χέρια που κρατάνε το ένα το άλλο... Εκείνο το βλέμμα που κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο ονειρεύεται κάτι... κι ας μην ξέρεις εσύ τι... Αυτό που μου αρέσει σε αυτά τα βαγόνια είναι το πόσες ιστορίες κυλάνε, ταυτόχρονα, όλες μαζί... κι όμως εσύ γνωρίζεις μόνο την δική σου... όσο κι αν παρατηρείς ή αν προσπαθείς να φανταστείς και των άλλων... Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όλες αυτές οι ιστορίες, συναντιούνται σε ένα μόνο βαγόνι ενός τρένου... Όλες αυτές οι διαφορετικές ζωές ενώνονται σε έναν κοινό σταθμό μια ίδιας περιοχής... Αυτό που αγαπάω στους σταθμούς των τρένων είναι... τους ανθρώπους. Και τις ιστορίες τους. Κι ας μην τις γνωρίζω κι ας μην τις γνωρίσω ποτέ...



No comments:

Post a Comment