Και σκέφτηκε η... Μαριλού.

(Σεπτέμβριος)


17.09.2017 Κυριακή

Αν έρθεις κάποια στιγμή αντιμέτωπος με τον θάνατο, λένε, πως εκείνη την στιγμή, λίγο πριν, περνάει ολόκληρη η ζωή μπροστά από τα μάτια σου. Εμένα η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια μου, όχι κάποια στιγμή, μα κάθε στιγμή, και όχι όταν έρχομαι αντιμέτωπη με τον θάνατο αλλά όταν έρχομαι αντιμέτωπη με την ζωή. Κάτι συμβαίνει... και εκείνη την στιγμή, λίγο πριν να αγγίξω την υπάρξη κι όχι την ανυπαρξία, περνάει όλο το παρελθόν μέχρι το παρόν για να δημιουργηθεί το μέλλον. Κι είναι εκείνες οι στιγμές που ενώνονται όλα τα κομμάτια μου όταν έρχομαι αντιμέτωπη με την ζωή... που πιστεύω ότι θα περάσουν μπροστά από τα μάτια μου κι όταν έρθω αντιμέτωπη με τον θάνατο.


18.09.2017 Δευτέρα

Η σκέψη τρέχει. Αγώνα δρόμου. Ταχύτητας. Με εμπόδια.

Και έχει τις εξής επιλογές:

-Να συνεχίσει να τρέχει προσπερνώντας τα όποια εμπόδια βρίσκονται μπροστά της και να τερματίσει.
-Να συνεχίσει να τρέχει περνώντας κάποια εμπόδια με επιτυχία και κάποια άλλα, μην καταφέρνωντας να τα περάσει χωρίς να τα ακουμπήσει, να τα ρίξει κάτω ακουμπώντας τα, ακόμα κι αν είναι να βγει λίγο χτυπημένη η ίδια, και να τερματίσει με τις όποιες πληγές της, αφήνοντας όμως πια πίσω της όλα τα εμπόδια, άλλα ριγμένα κι άλλα μη ριγμένα.
-Στο πρώτο εμπόδιο που θα συναντήσει, να μην συνεχίσει.
-Στο δεύτερο εμπόδιο που θα συναντήσει, να μην συνεχίσει.
-Στο τρίτο εμπόδιο που θα συναντήσει, να μην συνεχίσει.
-Στο όποιο εμπόδιο, να μην συνεχίσει.
-Στο όποιο μη εμπόδιο, να μην συνεχίσει.
-Οποιαδήποτε στιγμή, δηλαδή, μπορεί να σταματήσει, να μην συνεχίσει και να μην τερματίσει.
-Μπορεί, επίσης, να μην ξεκινήσει καν να τρέχει τον αγώνα. Να σταματήσει στο ζέσταμα, στην προθέρμανση. Με το που θα πάρει θέση εκκίνησης, να το μετανιώσει και απλά να μην τρέξει. Γιατί δεν νιώθει έτοιμη για αυτόν τον αγώνα, γιατί δεν θέλει να πάρει μέρος σε αυτόν τον αγώνα, γιατί δεν αισθάνεται αρκετά γυμνασμένη ή αρκετά προετοιμασμένη για αυτόν τον αγώνα.

Μερικές σκέψεις πάνω στα παραπάνω:

Οι ιδέες που δεν τις αφήνεις να τρέξουν στον αγώνα εξαιτίας των εμποδίων που βάζεις στον εαυτό σου δεν θα μάθεις ποτέ τι μορφή θα έπαιρναν αν τις άφηνες να τερματίσουν.

Δεν είναι δίκαιο να μην ξεκινήσουν να τρέχουν τον αγώνα, δεν είναι δίκαιο, αν τρέξουν στον αγώνα, να τις αφήσεις να σταματήσουν, σε κάποιο εμπόδιο ή μη εμπόδιο, κάπου στην πορεία.

Μόνο αφού τερματίσουν, μπορείς να δεις αν κάποια ιδέα της σκέψης σου «αξίζει» να τρέξει ή όχι σε άλλον αγώνα ή αν πρέπει απλά να αλλάξει άθλημα, να αλλάξει κατεύθυνση.

Όλες οι ιδέες αξίζουν να προσπαθήσουν να τρέξουν στον αγώνα ανεξάρτητα από το αν τελικά θα τα καταφέρουν να τερματίσουν ή όχι.

Ακόμα και οι ιδέες που σταματάνε στην πορεία, δεν είναι αποτυχημένες ιδέες είναι απλά ιδέες που δεν βρήκαν τον τρόπο να συνεχίσουν.

Αν καταφέρεις να μην βάζεις εμπόδια στις σκέψεις σου κι εκείνες θα τα καταφέρουν να τερματίσουν.

Η σκέψη τρέχει. Αγώνα δρόμου. Ταχύτητας. Με εμπόδια. Αλλά θα μπορούσε και με χωρίς.

Όταν αντιληφθείς τι σημαίνει αυτό το «χωρίς εμπόδια» θα αντιληφθείς το μέγεθος της δύναμης της σκέψης σου. Και τότε αγώνας δεν θα είναι μόνο ταχύτητας μα και αντοχής...