Πρωί πρωί...

(Πριν κάποιες ημέρες...)

Ξύπνησα, λοιπόν, πρωί πρωί... και περπάτησα... περπάτησα... περπάτησα... Στην μέση του δρόμου, κάπου στο Μοναστηράκι, ένας άνθρωπος, πεσμένος, ακίνητος. Περνούσαν αυτοκίνητα (ακριβώς δίπλα του, στρίβοντας λίγο το τιμόνι για να τον προσπεράσουν), περνούσαν περαστικοί (από λίγο μεγαλύτερη απόσταση, στρίβοντας λίγο το σώμα τους για να τον αγνοήσουν).
Δεν έχω ιδέα πια τι υποτίθεται πως πρέπει να κάνει κανείς όταν βλέπει έναν πεσμένο άνθρωπο στον δρόμο. Από όταν καλέσαν μια φορά, πριν χρόνια, δικοί μου άνθρωποι, ασθενοφόρο για έναν άνθρωπο που ήταν πεσμένος ακριβώς μπροστά από την πολυκατοίκια μας και εκείνος δεν ήθελε να τον πάρουν και μετά κάθισε (ή ζήτησε να τον καθίσουν ή κάτι τέτοιο) και εκείνοι είπαν πως αν είναι καθισμένος δεν είναι υποχρεωμένοι να τον πάρουν και τελικά έφυγαν με το άδειο ασθενοφόρο τους αφήνοντάς τον πίσω... μπερδεύτηκα...
Ξέρω πως οι περισσότεροι άνθρωποι προσπερνάνε... και εγώ το ίδιο πήγα να κάνω μην ξέροντας τι πρέπει να κάνω... και μετά δεν άντεξα και γύρισα προς τα πίσω... Μπήκα ακριβώς απέναντι, στο μοναδικό ανοιχτό μαγαζί... ήταν δύο άντρες εκεί και έπιναν καφέ... Τους ρώτησα αν είναι του μαγαζιού, μου είπαν πως είναι, τους ρώτησα αν πήρε κανείς τηλέφωνο για τον άνθρωπο που είναι πεσμένος στον δρόμο (εγώ, όπως είναι γνωστό, δεν τα πάω καλά με τα κινητά και ακόμα και τις φορές που έχω κινητό μαζί μου, όπως σήμερα, δεν έχω μονάδες... αν και μόλις τώρα θυμήθηκα ότι και χωρίς μονάδες μπορείς να καλέσεις ασθενοφόρο... τέλος πάντων... εκείνη την στιγμή δεν το σκέφτηκα)... Με κοιτάει ο ένας νεαρός σαν να είμαι εξωγήινος που ενδιαφέρομαι... μου λέει "γιατί τι έχει ο άνθρωπος" όχι αδιάφορα αλλά πραγματικά με αυτό το αίσθημα του "τι μπορεί να κάνει κανείς για αυτούς τους ανθρώπους" και με έκφραση σαν να μου δηλώνει πως αυτά συμβαίνουν κάθε μέρα εκεί... Ύστερα βλέποντας το αποφασισμένο βλέμμα μου, σηκώνεται και έρχεται μαζί μου για να δει τι συμβαίνει... Μου λέει πως νομίζει πως θα είναι καλά... Πάμε από πάνω από τον ακίνητο πεσμένο άνθρωπο και του μιλάει... εκείνος αρχίζει να κουνιέται... ανοίγει τα ανοιχτόχρωμα γκρίζα μάτια του... μας κοιτάζει... λέει να τον σηκώσουμε... Φαινόταν λιώμα... Απόλυτη ψυχική και σωματική καταρράκωση... Δίνει το χέρι στον άντρα που είχα φέρει μαζί μου από το μαγαζί... Εκείνος τον καθίσε λίγο πιο άκρη στον δρόμο... Κοιταχτήκαμε... Του είπα απλά να καλέσει ασθενοφόρο σε περίπτωση που δει τον άνθρωπο να ξαναπεσμένο και ακινητοποιημένο... Ο καθισμένος άνθρωπος με κοίταξε λίγο τρομοκρατημένα "για εμένα;" με ρώτησε και εγώ δεν απάντησα... «Για εμένα;» ξαναρώτησε... κι εγώ πάλι δεν απάντησα γιατί δεν είχα τι να απαντήσω... Ο άντρας του μαγαζιού κούνησε το κεφάλι... απαντώντας σε εμένα πως θα καλούσε ασθενοφόρο αν χρειαζόταν να καλέσει ασθενοφόρο... αλλά και πάλι δεν μπορώ να πω πως είμαι ικανοποιημένη... Αυτοί οι άνθρωποι, έτσι κι αλλιώς, δεν θέλουν να τους πάρει το ασθενοφόρο... Τι είναι το σωστό να κάνει κανείς; Έχεις απέναντί σου έναν ναρκομανή... και τον βρίσκεις πεσμένο κάτω... απλά τον αφήνεις; Και γιατί κάποιος δεν ενδιαφέρεται πιο ουσιαστικά για αυτούς τους ανθρώπους... γιατί δεν τους μαζεύουν, να τους βοηθήσουν να κάνουν αποτοξίνωση και να σταθούν στα πόδια τους ουσιαστικά;... Από το να αφήνουμε τους πεσμένους κάτω και να τους προσπερνάμε σαν να μην υπάρχουν... ή να τους σηκώνουμε μέχρι να ξαναπέσουν στο επόμενο τετράγωνο... και να ξαναπέσουν... και να ξαναπέσουν... μέχρι να μην υπάρχει επόμενο τετράγωνο για αυτούς... μέχρι να μην υπάρχει καμία συνέχεια...
Συνέχισα να περπατάω... έχοντας την αίσθηση... πως δεν είναι πάντα εύκολο να βοηθήσεις... ακόμα κι όταν θέλεις να βοηθήσεις... Πόση προσπάθεια άραγε... και από πόσους ανθρώπους... χρειάζεται... για να πάμε όλοι μαζί προς μία καλύτερη κατεύθυνση; Και πόσοι πεσμένοι ακίνητοι άνθρωποι χρειάζονται για να καταλάβουμε πως... κάτι δεν πάει καλά... και κάτι έχει ανάγκη να αλλάξει... Όταν νιώσει κανείς πόσο κοντά του είναι αυτοί οι άνθρωποι... πόσο εύκολα θα μπορούσε να είναι και ο ίδιος σε εκείνη την θέση... του είναι δύσκολο να αδιαφορήσει ή να προσπεράσει... αλλά και πάλι... δεν υπάρχουν και πολλά που μπορεί να κάνει... Δυστυχώς... Κοίταξα απεγνωσμένη τον ουρανό... Δεν ξέρω γιατί... Είχα ανάγκη από λίγο αέρα και από πολύ γαλάζιο... Έπειτα κοίταξα μπροστά μου... και συνέχισα να περπατάω...