Κι αν...

Πόσο φοβάμαι μην έχει μείνει μόνο ο απόηχος του εαυτού μου.
Η σκιά του σώματός μου.
Η ηχώ της φωνής μου.
Πόσο αγχώνομαι μην είμαι πια, πιο λίγη από όσο ήμουν.
Κι αν δεν μπορώ να σταθώ όπως στεκόμουν;
Κι αν δεν μπορώ να μιλήσω όπως συνήθιζα κάποτε να μιλάω;
Κι αν δεν μπορώ να τους κοιτάξω;
Κι αν δεν μπορώ να τους απευθυνθώ;
Κι αν δεν μπορώ να είμαι πια εγώ γιατί δεν υπάρχει πια αυτό που είμαι;
Κι αν χάθηκαν στην πορεία όλα όσα είχαν νόημα;
Κι αν έγινα κι εγώ όπως όλοι οι άλλοι;
Κι αν τα όνειρα πια δεν είναι αρκετά ισχυρά για να με προστατεύσουν;
Κι αν οι στόχοι πια δεν είναι αρκετά δυνατοί για να με υποστηρίξουν;
Κι αν όσα θέλω έγιναν καπνός;
Κι αν όσα ονειρεύτηκα έγιναν σκόνη;
Κι αν η μουσική μου έχει φάλτσες νότες, ο χορός μου έχει λάθος βήματα, το τραγούδι μου είναι βραχνό και το παίξιμό μου είναι θολό;
Κι αν δεν μπορώ να κουνήσω τα χέρια μου από αδυναμία;
Κι αν δεν μπορώ να ξυπνήσω τα συναισθήματά μου από ακινησία;
Κι αν δεν αισθάνομαι τίποτα πια;
Κι αν δεν μπορώ να αρθρώσω πια κανένα «Σ’ αγαπώ»;
Κι αν καμία σκηνή δεν με αντέχει;
Κι αν εγώ δεν αντέχω καμία σκηνή;
Κι αν αυτός ήταν μόνο ο έρωτας; Ό,τι έζησα μέχρι σήμερα...
Κι αν αυτή ήταν μόνο η αγάπη; Ό,τι βίωσα ως εδώ...
Μα πόσο θλιβερό!
Να μην υπάρχει τίποτα, τίποτα πια!
Κι αν η αυλαία μου πριν να πέσει, έχει ήδη πέσει;
Κι αν το έργο μου πριν να τελειώσει, έχει ήδη τελειώσει;
Κι αν το αληθινό φιλί έγινε ψεύτικο;
Κι αν το αιώνιο άγγιγμα έγινε θνητό;
Κι αν όσα νόμιζα πως είναι αθάνατα... σκοτώθηκαν νωρίς;
Κι αν εγώ που νόμιζα πως δεν είμαι αθάνατη... δεν υπήρξα καν θνητή;
Κι αν ό,τι ήταν εξακολουθητικό έγινε στιγμιαίο;
Κι αν ό,τι ήταν να είναι στιγμιαίο έγινε τελικά εξακολουθητικό;
Κι αν ό,τι ήταν να μείνει, έφυγε και ό,τι ήταν να φύγει, έμεινε;
Κι αν κάτι στράβωσε το ίσιο ενώ κάτι ποτέ δεν ίσιωσε το στραβό;
Κι αν μπήκαν σημεία στίξης... εκεί που έπρεπε να υπάρχει μόνο το κενό;
Κι αν μπήκε το κενό... εκεί που έπρεπε να υπάρχουν σημεία στίξης;
Κι αν μπήκε το κενό... παντού... αλύπητα... χωρίς να αφήσει τίποτα άλλο να υπάρξει γύρω του;
Κι αν εγώ είμαι πια κενή;
Κι αν εγώ είμαι πια άδεια;
Κι αν αυτό ήταν; Μόνο αυτό... χωρίς να έχει άλλο;
Τότε... πες μου... πώς να κοιτάξω τον παρελθοντικό εαυτό μου στα μάτια...
πὠς να του πω... με κάθε ειλικρίνεια...
πως μία είναι η αλήθεια...
Απέτυχα...
Προσπάθησα...
Μα απέτυχα.
Και δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από αυτό.
Μια ατελείωτη δική μου αποτυχία σε έναν ατελείωτο παράλογο κόσμο...
Και πώς εγώ να μην δακρύσω όταν αυτό θα το παραδεχτώ; Σκύβοντας το κεφάλι... όχι στους άλλους... μα σε εμένα...
Με μόνο στοιχείο και μόνο σημείο που κάπως με παρηγορεί...
Μία ευχή... ο παρελθοντικός εαυτός μου... να μου χαμογελάσει... και να με συγχωρέσει για αυτήν μου την αποτυχία...