Άκου να δεις...

Άκου να δεις τι μου συμβαίνει...
Η μία λέξη δεν μου φαίνεται αρκετή μα ούτε, τουλάχιστον, συγκεκριμένη
και οι πολλές λέξεις μου φαίνονται περιττές και άσκοπες.
Και έτσι περιπλανιέμαι χωρίς να μπορώ να εκφραστώ
ανάμεσα
στο υπερβολικά λίγο ή στο αταίριαστα πολύ,
στο μη συγκεκριμένο ή στο χωρίς σκοπό.
Και με εξοντώνει αυτή η ταλάντωση,
με υποχρεώνει να μένω στην σιωπή,
να παραμένω στην ακινησία,
γιατί καμιά μορφή έκφρασης
δεν είναι αρκετά ικανοποιητική.
Τίποτα δεν με ευχαριστεί
γιατί δεν είναι ακριβώς όπως το νιώθω.
Τίποτα δεν με ικανοποιεί
γιατί δεν είναι ακριβώς όπως το σκέφτομαι.
Όσο κι αν προσπαθώ...
δεν αποτυπώνεται το αληθινό συναίσθημα, δεν καταγράφεται η αληθινή σκέψη.
Μα, ίσως, τα συναισθήματα δεν είναι για να ζουν ταριχευμένα και οι σκέψεις δεν είναι για να διατηρούνται στην κατάψυξη...
Ίσως απλά... δεν πειράζει... αν δεν υπάρχει αυστηρή ακρίβεια στην μεταφορά του συναισθήματος και στην μοιρασιά της σκέψης...
Κι αν είμαι εγώ θνητή... οι ιδέες μου δεν είναι...
και έτσι το μόνο που απομένει είναι μια ατελής και ατελείωτη προσπάθεια να αφήσω πίσω μου αυτό που τελικά δεν ξέρω αν θα αφεθεί... Κάτι μικρό από εμένα... Κάτι, έστω και ελάχιστα, ολοδικό μου...