Φθινοπωρινός Αέρας

Ο Σεπτέμβριος πάντα με γεμίζει αισιοδοξία. Είναι σαν ο φθινοπωρινός αέρας να φέρνει καινούρια όνειρα και φρέσκες ιδέες ή να αναζωογονεί παλιότερες σκέψεις και να τις εξελίσσει σε μια μορφή ανώτερη... Η βροχή... είναι πηγή έμπνευσης και δημιουργίας για πολλούς καλλιτέχνες... Οι σταγόνες... Οι ψιχάλες... Οι ομπρέλες... ακόμα και οι καταιγίδες... Ο ήχος της ή η μυρωδιά της... ακόμα και η γεύση της... Αλλά... για τον αέρα; Γιατί κανείς δεν μιλάει; Για εμένα κι αυτός είναι εξίσσου σημαντικός και καλλιτεχνικός... Ίσως να είναι λίγο παρεξηγημένος... Και για τον ήλιο... θα μιλήσουν πολλοί... για το φως του ή τις αχτίνες του ή το χρώμα του... για την ατμόσφαιρα που δημιουργεί όταν δύει ή ανατέλλει... Και για την θάλασσα... θα μιλήσουν αρκετοί... για τα κύματα... για την άμμο... για τα κοχύλια... για την αίσθηση της γαλήνης ή της απεραντοσύνης... Για τον αέρα... είναι πιο σπάνιο... να μιλήσει κανείς... ή να ακούσει κανείς... Τι κρίμα και τι άδικο...!... Αφού κι αυτός καθαρίζει τις σκέψεις και ξεκαθαρίζει τα συναισθήματα... και τις αισθήσεις... τις κάνει πιο έντονες και πιο αληθινές... Αυτὀς ο αέρας... που έρχεται... σε χτυπάει... σε διαπερνάει... και φεύγει... Σε δροσίζει... Σε γεμίζει... Πάντα τον νοσταλγώ και τον επιθυμώ... Πάντα με κάνει να αισθάνομαι όμορφα μελαγχολικά... Νιώθω γερή και δυνατή μέσα σε αυτόν... Και η ζωή μου ξαφνικά αποκτάει όλες τις προοπτικές της... Εξόδους... Διεξόδους...

Τώρα γιατί είμαι τρομοκρατημένη, αυτήν την μοναδική φορά, σε σχέση με το πώς γλιστράει ο καλοκαιρινός χρόνος... δεν το καταλαβαίνω... Συνήθως, βιάζομαι να κυλήσει το καλοκαίρι και να έρθει το φθινόπωρο... τώρα φοβάμαι... Ίσως να είναι ότι φεύγουν οι μέρες χωρίς να τις καταλάβω...

Με αγχώνει το τώρα,
μα, κυρίως, επειδή με αγχώνει το μετά.

Επιλογές. Αποφάσεις.

Δυνάμεις που εξαντλούνται.
Υπομονή που δεν λέει να ξαναγεννηθεί.

Κι αν νιώθω χαμένη
δεν είναι επειδή δεν θέλω να βρεθώ
αλλά επειδή όσα κάποτε έμοιαζαν να βρέθηκαν
επέλεξαν κι αυτά τα λίγα να χαθούν.

Δεν είμαι εγώ πια.
Είμαι και δεν είμαι.
Και αυτά που ήταν κάτι,
τώρα πια δεν είναι τίποτα.

Θα ήθελα να παγώσει ο χρόνος,
για λίγο,
εδώ μέσα στο καλοκαίρι.

Μα τίποτα δεν μπορεί να παγώσει μέσα στην ζέστη του καλοκαιριού.

Ακόμα κι ο χρόνος λιώνει...

Σαν τα γνωστά ρολόγια...
Στους πίνακες γνωστού ζωγράφου...
που στον καθέναν μας γεννάν
άγνωστες σκέψεις και άγνωστα συναισθήματα...

Τι μου συμβαίνει;
Θα με ρωτήσεις.
(Αν με ρωτήσεις...)
Τα ίδια, τα γνωστά.
Θα σου απαντήσω.
(Αν σου απαντήσω...)

Άγνωστα στους άλλους.
Γνωστά σε εμένα.

Δεν ξέρω πώς να συνεχίσω.
Και προς τα πού.
Μπερδεύτηκα στα «πώς» και στα «γιατί».

Χρειάζεται προσοχή στα επόμενα βήματα.
Λίγη προσοχή.
Ίσως και όχι.
Ίσως χρειάζεται απροσεξία.
Πολλή απροσεξία.

Στην «προσοχή» ακόμα και το σώμα νιώθει ακίνητο και εγκλωβισμένο.

Και όταν σκεφτεί κανείς
πως έχει μόνο μία ζωή...
Καμία προσοχή δεν χρειάζεται...
Ίσα ίσα... Μόνο ζωή χρειάζεται η ζωή...
Μόνο ζωή χρειάζεσαι κι εσύ...

Τι να σου γράψω άλλο
πέρα από αυτά που ήδη γράφω;

Μόνο το «χαμόγελο» μου έρχεται στο μυαλό.
«Να χαμογελάς» αυτό ακόμα θέλω να σου γράψω.
Ίσως γιατί γνωρίζω πόση ανάγκη
έχεις εσύ ο ίδιος το χαμόγελό σου.
Και ο κόσμος το έχει ανάγκη (και ο κόσμος σε έχει ανάγκη)
μα πάνω από όλα και πάνω από όλους το έχεις εσύ (σε έχεις ανάγκη εσύ).

Γίνομαι μέσα στο καλοκαίρι, λοιπόν, φθινοπωρινός και φθινοπρωινός αέρας
κι έρχομαι κοντά σου
για να σου θυμίσω,
όποιον ήλιο κι αν κοιτάς και
σε όποια θάλασσα κι αν βρίσκεσαι,
να χαμογελάς...

Κανένα κύμα
εύχομαι να μην σου στερεί
την δύναμή σου.

Καμία τρικυμία
να μην βαραίνει
το κορμί σου.

Καμία θάλασσα
να μην ταλαιπωρεί
την ψυχή σου.

Όσα κι αν συμβαίνουν
(Όσα κι αν σου συμβαίνουν)
μην βυθιστείς
και πάνω από όλα μην πνιγείς.

Το νερό μπορεί να γίνει φίλος σου
και όχι να μείνει εχθρός σου...

Χαμογέλα.

Πήγαινε με το κύμα.

Βγες από την τρικυμία ζωντανός.

Μπορείς.

Γιατί είσαι εσύ...

Και...

Γιατί Σ’ αγαπώ...