Δεν θέλεις να είσαι συνηθισμένη

«Δεν θέλω να είμαι συνηθισμένη.» μου έγραψες κι εγώ αναρωτήθηκα ποια ανάγκη σε έσπρωξε στο να μου γράψεις κάτι τέτοιο. Τι σε κάνει να πιστεύεις πως είσαι τώρα συνηθισμένη; Τι σε κάνει να αισθάνεσαι πως δεν διαφέρεις από τους υπόλοιπους; Τι είναι αυτό που αποδυνάμωσε την διαφορετικότητά σου; Η πραγματικότητα είναι πως, είτε το γνωρίζεις είτε όχι, είτε σου αρέσει είτε όχι, είσαι διαφορετική. Ακόμα κι αν νιώθεις ίδια, δεν είσαι ίδια. Ακόμα κι αν φαίνεσαι ίδια (στα μάτια των άλλων ή και ακόμα στα δικά σου τα μάτια, όχι στα δικά μου, ποτέ στα δικά μου), δεν είσαι ίδια.
Είναι γεγονός.
Είσαι διαφορετική.
Και δεν είσαι μόνο διαφορετική.
Μα είσαι διαφορετικά διαφορετική.
«Δεν θέλω να είμαι συνηθισμένη.» μου είπες κι εγώ προσπάθησα να σου πω πως δεν είσαι μα δεν με άκουσες γιατί δεν ήθελες να με ακούσεις.
«Είμαι τόσο ίδια! Τόσο ίδια! Κοίταξε τα συνηθισμένα χαρακτηριστικά μου! Το συνηθισμένο πρόσωπό μου! Το συνηθισμένο σώμα μου! Κοίταξε την συνηθισμένη πορεία μου! Και, κυρίως, κοίταξε την συνηθισμένη ζωή μου! Κοίταξέ με! Πόσο συνηθισμένη είμαι!»!
Μα σε κοιτάζω! Και τα κοιτάζω όλα αυτά! Τα βλέπω, τα νιώθω, τα καταλαβαίνω! Τίποτα δεν μου φαίνεται συνηθισμένο. Πώς γίνεται να πιστεύεις πως υπάρχουν συνηθισμένα πρόσωπα και συνηθισμένα σώματα...; Ίσως να φταίει ο συνηθισμένος καθρέφτης σου! Ἐλα να κοιταχτείς στον δικό μου καθρέφτη, να μου πεις αν βλέπεις έστω και ένα σημείο σου συνηθισμένο... Τι κρίμα! Να μην μπορώ να σε πείσω για το πόσο μη συνηθισμένη είσαι! Πόσο ξεχωριστή! Αν οι άνθρωποι γύρω σου σε κάνουν να νιώθεις συνηθισμένη αυτό δεν σημαίνει πως είσαι συνηθισμένη... Τι άδικο! Να μην μπορείς να σε δεις μέσα από τα δικά μου μάτια... Κανένα πρόσωπο δεν είναι συνηθισμένο. Κανένα σώμα δεν είναι συνηθισμένο. Κανένας άνθρωπος δεν είναι συνηθισμένος. Κανένας δρόμος δεν είναι συνηθισμένος. Καμία ζωή δεν είναι αδιάφορη. Καμία διαδρομή δεν είναι απρόσωπη.
Δεν θέλεις να είσαι συνηθισμένη;
Είναι απλή η ευχή σου. Απλά δεν το γνωρίζεις.
Γιατί αυτό που επιθυμείς το έχεις ήδη.
Ήδη ισχύει.
Δεν είσαι συνηθισμένη.
Και δεν θα γίνεις ποτέ.
Δεν κινδυνεύεις από καμία συνήθεια και από τίποτα το συνηθισμένο.
Ήσουν, είσαι και θα είσαι διαφορετική.
Αρκεί να το νιώσεις, να το δεις και να το αποδεκτείς...

Από άλλα κινδυνεύεις... από εκείνα τα ξεχωριστά σου σημεία που έχουν ανάγκη να αναπνεύσουν και δεν τους το επιτρέπεις... από εκείνη την διαφορετικότητά σου που ούτε καν τολμάς να την αναγνωρίσεις... Κρύβεις τα διαφορετικά σου κομμάτια... Πνίγεις τις ιδιαίτερες σου πλευρές... Ντρέπεσαι για αυτό που είσαι... Φοβάσαι για αυτό που σκέφτεσαι... Εγκλωβίζεις αυτό που αισθάνεσαι... Περιορίζεις αυτό που αντιλαμβάνεσαι... Και έπειτα γράφεις και λες και φωνάζεις και ουρλιάζεις «Δεν θέλω να είμαι συνηθισμένη!»... Σαν μια κραυγή που δεν ακούγεται, όμως, από κανέναν... Μα για να ακούσει κάποιος την φωνή σου... πρέπει πρώτα να την ακούσεις εσύ... Όσο εσύ κλείνεις τα μάτια στην μορφή σου... δεν θα σε δει κανείς όπως είσαι... Όσο εσύ κλείνεις τις πόρτες στην κραυγή σου... δεν θα σε νιώσει κανείς όπως είσαι...

Δεν είναι πως είσαι συνηθισμένη... είναι πως δεν είσαι συνηθισμένη... Αυτό σε τρώει... Αυτό σε καταπίνει...

Και ο μόνος τρόπος για να μην είσαι συνηθισμένη είναι να είσαι ο εαυτός σου. Θα καταλάβω αν τον φοβάσαι αυτόν τον τον δρόμο. Θα καταλάβω αν σε αγχώνει αυτός ο δρόμος. Μα δεν υπάρχει άλλος. Πιο εύκολος ή πιο γρήγορος. Μόνο αυτός. Και δεν είναι καθόλου συνηθισμένος... Όπως κι εσύ... Δεν είσαι συνηθισμένη... και δεν θα γίνεις... ποτέ.