Χαλασμένα

Δεν το κατάλαβα...

Πότε σταμάτησα να φτιάχνω τα πράγματα...

Ξεκίνησε με την τηλεόραση... Βέβαια, την τηλεόραση δεν την χρειαζόμουν... και μετά συνέχισε με το κινητό... ούτε το κινητό το χρειαζόμουν... και το ομολογώ η ζωή μου ήταν καλύτερα χωρίς και το ένα και το άλλο... Χάλασε η τηλεόραση και αποφάσισα να μην την φτιάξω... Χάλασε το τηλέφωνο και αποφάσισα να μην το φτιάξω... Έπειτα χάλασε και ο προβολέας... αυτός μου άρεσε να υπάρχει στην ζωή μου... αλλά παρόλα αυτά δεν τον έφτιαξα... Κι ας μου άρεσε να βλέπω ταινίες σε μια μεγάλη οθόνη τοίχου και να χάνομαι μέσα σε αυτές... Σαν όλη η τεχνολογία να επαναστάτησε μαζί... και εγώ να έχω μια άρνηση να φτιάξω το οτιδήποτε... Έπειτα άρχισαν να χαλάνε κι άλλα πράγματα... Χάλασε το πλυντήριο πιάτων... μετά των ρούχων... μετά το ψυγείο... μετά ο φούρνος... και εγώ αποφάσισα να μην φτιάξω τίποτα... Και επαναστατούσαν όλες οι συσκευές... αλλά μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτές... έτσι έλεγα στον εαυτό μου... Και μετά άρχισαν να χαλάνε κι άλλα... Τραπέζια και καρέκλες... Έπιπλα και ντουλάπες... Πόρτες και παράθυρα... και εγώ δεν έφτιαχνα τίποτα... Χάλαγε όλο το σπίτι... και δεν με ενδιέφερε... Και έπειτα άρχισαν να χαλάνε πράγματα που δεν είναι τόσο μακρυά μου... πράγματα που έχω πάνω μου... Έσπασαν τα γυαλιά μου... και αποφάσισα να μην τα φτιάξω ούτε αυτά... αυτά όμως τα χρειαζόμουν... αλλά ήθελα να με πείσω πως δεν τα χρειάζομαι... και τα ρούχα μου... άρχιζαν να χαλάνε κι αυτά... και τα παπούτσια μου... αλλά... εγώ επέμενα... πως μπορώ να ζω και χωρίς αυτά... κι άρχισαν να χαλάνε πράγματα που δεν είναι και τόσο έξω από εμένα... όπως τα μαλλιά μου... ή τα χέρια μου... ή το δέρμα μου... και μετά πράγματα που είναι μέσα σε εμένα... όπως η καρδιά μου... ή το στομάχι μου... και μετά πράγματα που είναι ακόμα πιο μέσα... όπως τα συναισθήματά μου... ή οι σκέψεις μου... και δεν το κατάλαβα πώς από την μία στιγμή στην άλλη, δεν ήταν καθόλου από την μία στιγμή στην άλλη αλλά έτσι το βίωσα, είχαν βρεθεί να είναι όλα χαλασμένα... μέσα μου και έξω μου... και μετά... ήθελα να τα διορθώσω... μα δεν μπορούσα... δεν ήξερα από πού να πρωτοαρχίσω... δεν είχα ιδέα τι να πρωτοφτιάξω... και, κυρίως, δεν ήξερα πώς να το φτιάξω... Να ξεκινήσω από την αρχή προς το τέλος ή από το τέλος προς την αρχή; Και στην αρχή δεν έφτιαχνα τα πράγματα γιατί δεν είχα χρήματα ή δεν είχα χρόνο... αλλά σιγά σιγά... δεν ήταν ούτε τα χρήματα ούτε ο χρόνος... ήταν και αυτά αλλά δεν ήταν μόνο αυτά... ήταν ένα σωρό άλλα πράγματα που με έκαναν να μην θέλω να φτιάξω τίποτα... Αλλά δεν μου άρεσε ο κόσμος μου χαλασμένος... και όσο δύσκολο κι αν μου ήταν... γνώριζα πως δεν μπορούσα να συνεχίσω να ζω έτσι... χαλασμένα... κι έτσι... σκέφτηκα χωρίς να ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνω... απλά να προσπαθήσω... να κάνω κάτι... οτιδήποτε... και σκέφτηκα να δοκιμάσω να ξεκινήσω αντίστροφα... από το τελευταίο που μου χάλασε... και έτσι... σιγά σιγά... φρόντισα τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου... μετά προχώρησα στο σώμα μου... μετά στα ρούχα μου... μετά στα γυαλιά μου... μετά στις συσκευές... μετά σε όλη την υπόλοιπη τεχνολογία... Ήξερα πολύ καλά... τι έχει περισσότερη αξία και τι λιγότερη... Ήξερα, επίσης, πως όλα πια μπορώ να τα χρησιμοποιώ όπως θέλω εγώ χωρίς να αφήνω εκείνα να με χρησιμοποιούν... Άνοιξα την τηλεόραση που ήταν το τελευταίο πράγμα που έφτιαξα αφού ήταν το πρώτο που είχε χαλάσει... ακόμα δεν μου άρεσε τίποτα... και την ξαναέκλεισα... Ο κόσμος μου ήταν πια φτιαγμένος... Σε αυτόν τον φτιαγμένο κόσμο μπορούσα να επιλέξω τι θελώ να κρατήσω και τι όχι... αλλά αυτά που θέλω να κρατήσω... δεν θα έπρεπε να τα αφήσω να χαλάσουν... θα έπρεπε να τα προσέχω και θα έπρεπε να τα αγαπώ... θα έπρεπε να με προσέχω και θα έπρεπε να με αγαπώ... Την τηλεόραση δεν την ξανάνοιξα ποτέ... αλλά όλα τα υπόλοιπα τα έχω πια στην ζωή μου... και όταν κάτι χαλάει... απλά το φτιάχνω... αμέσως. Είναι το πιο γρήγορο και το πιο εύκολο... Γιατί όταν περνάει ο καιρός όλα φαίνονται πιο δύσκολο να φτιαχτούν... Φαίνονται... δεν είναι απαραίτητα... Και είναι ωραία... να φτιάχνεις ό,τι χαλάει... την στιγμή που οφείλει να φτιαχτεί... Και είναι φτιαγμένος τώρα ο κόσμος μου... Μου πήρε καιρό... αλλά φτιάχτηκε... Και είναι ωραία... να είναι φτιαγμένος ο κόσμος σου...

Δεν το κατάλαβα...

Πότε συνέχισα να φτιάχνω τα πράγματα...

(γιατί τα πράγματα δεν σταμάτησαν να χαλάνε... εγώ σταμάτησα να μην τα φτιάχνω...)