Η Θεωρία της Ψυχής του Καφέ

(Και οργανώνοντας την ζωή μου... ανακαλύπτω διάφορα κείμενα που γράφτηκαν πριν (λίγο ή πολύ) καιρό... όπως αυτό...)

Αυτές τις ημέρες μου μίλησαν για το σώμα και την οξύτητα του καφέ. Είχα καιρό να ακούσω αυτές τις λέξεις και θυμήθηκα μία συζήτηση που είχα πριν χρόνια με έναν φίλο μου. Ήταν ο πρώτος που μου μίλησε για το σώμα του καφέ και προσπαθούσε να μου εξηγήσει τι σημαίνει. Πώς τον νιώθεις... Και αν είναι βαρύς ή ελαφρύς... Αφού, λοιπόν, είχε κάνει μια λεπτομερειακή ανάλυση πάνω στο θέμα, μου είπε σοβαρά « Ο καφές έχει σώμα...»... Και εγώ το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα ήταν «Και η ψυχή του;...» και ο φίλος μου άρχισε να γελάει. «Με κοροϊδεύεις;» με ρώτησε «Καθόλου.» του είπα. Και τότε μου είπε πως είμαι ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να αναρωτηθεί για την ψυχή του καφέ... Φυσικά, την ψυχή την εννοούσα με έναν δικό μου μοναδικό τρόπο... Με το που άκουσα «σώμα» το μυαλό μου πήγε στην «ψυχή» χωρίς να το σκεφτώ, αυθόρμητα. «Ό,τι έχει σώμα, έχει και ψυχή.» είπα στον φίλο μου και άρχισα να του εξηγώ την Θεωρία της Ψυχής του Καφέ.

«Ο καφές, λοιπόν, έχει ψυχή... ανάλογα με αυτόν που σου τον φτιάχνει. Αν αυτός που σου τον φτιάχνει είναι δυναμικός άνθρωπος τότε και ο καφές είναι δυναμικός και δυνατός. Αν είναι ευαίσθητος τότε και ο καφές είναι ευαίσθητος και ελαφρύς. Αν είναι ένας άνθρωπος που έχει πονέσει ο καφές βγάζει μια πίκρα και αν είναι ένας άνθρωπος ικανοποιημένος από την ζωή τότε ο καφές έχει μια πιο γλυκιά γεύση. Αν είναι ένας άνθρωπος αγχωμένος ο καφές είναι ταραγμένος και ανήσυχος και αν είναι ένας άνθρωπος ευτυχισμένος τότε ο καφές είναι γεμάτος και σταθερός... Ο καφές έχει την γεύση του ανθρώπου που τον φτιάχνει...» είπα και ζήτησα από τον φίλο μου να παρατηρήσει την επόμενη φορά την γεύση του καφέ του ανάλογα με αυτόν που του τον έφτιαξε... Απαραίτητη προϋπόθεση να ζητήσει από τους άλλους να του φτιάξουν ό,τι καφέ θέλουν και όπως θέλουν, να του φτιάξουν όχι τον αγαπημένο του καφέ μα τον αγαπημένο τους καφέ...

Ο φίλος μου την επόμενη φορά ήρθε και μου είπε πως του κατέστρεψα την χαλάρωση που του δημιουργούσε το να πίνει καφέ επειδή τον έβαλα όχι μόνο να μην πίνει τον ίδιο καφέ, κάθε μέρα, αλλά και να παρατηρεί τους ανθρώπους... Τον ρώτησα πως του φάνηκε η θεωρία μου και κούνησε το κεφάλι... Συμφωνούσε... Είχε πιει επτά διαφορετικούς καφέδες μέσα στην εβδομάδα από επτά διαφορετικούς ανθρώπους... και θεωρούσε πως είχα δίκιο... η γεύση του καφέ είχε την γεύση του ανθρώπου...

Τότε του είπα πως αυτά είναι παιχνίδια που μου αρέσει να κάνω με το μυαλό μου... και πως έχει ενδιαφέρον όταν βάζω και τους φίλους μου μέσα σε αυτά!

Όποιο κι αν είναι το αντικείμενο κάποιου νομίζω πως έχει την ψυχή του κάποιου...

Του είπα, επίσης, πως αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που δεν έφτιαχνα καλό καφέ... Η ψυχή μου ήταν ταραγμένη... και εκείνος γέλασε...

Ναι... Την πρώτη φορά που μου μίλησαν για το σώμα του καφέ αμέσως το μυαλό μου ρώτησε για την ψυχή του... (αλλά αναρωτήθηκε και για την δική μου ψυχή...)