Αλλά... δεν κοιτάζει την εξωτερική εμφάνιση...

(Και οργανώνοντας την ζωή μου... ανακαλύπτω διάφορα κείμενα που γράφτηκαν πριν (πολύ ή λίγο) καιρό... όπως και αυτό...)


Αλλά... δεν κοιτάζει την εξωτερική εμφάνιση...


Με σταματάει μια κυρία σήμερα για να μου πει πόσο όμορφη της φαίνομαι...

Μου λέει "Δεν εννοώ εξωτερικά. Εγώ δεν είμαι άνθρωπος που κοιτάζω την εξωτερική εμφάνιση.".

Στην αρχή της συζήτησης μου λέει "Σιχαίνομαι τους χοντρούς". Ναι, αυτό το ρήμα χρησιμοποίησε "σιχαίνομαι" και αυτό το επίθετο «χοντρούς» (αλλά δεν κοιτάζει την εξωτερική εμφάνιση).

Στην πορεία της συζήτησης, κοιτάζοντάς με από πάνω μέχρι κάτω, μου λέει"Και εσύ πώς τα καταφέρνεις και είσαι έτσι;" (αλλά δεν κοιτάζει την εξωτερική εμφάνιση).

Στο τέλος της συζήτησης, κοιτάζοντας με από κάτω μέχρι πάνω, μου λέει "Και κοίταξε μην σε δω να πάρεις κιλά." (αλλά δεν κοιτάζει την εξωτερική εμφάνιση).

(Καταλαβαίνω από τα όσα συζητήσαμε πως είχε μια δύσκολη ζωή αλλά... Επιτέλους! Η δύσκολη ζωή δεν είναι δικαιολογία για να κρίνουμε τους άλλους (εξωτερικά ή εσωτερικά ή εξωτερικά και εσωτερικά!) ! Μάλλον είναι ευκαιρία για να τους καταλάβουμε... )

Αγαπητή κυρία (που δεν κοιτάζεις την εξωτερική εμφάνιση)... Έχω υπάρξει με πολλά παραπάνω κιλά από τα σημερινά και με πολύ λιγότερα... Και μπορώ να πω κάτι με σιγουριά: Αυτή η εξωτερική εμφάνιση (που εσύ δεν κοιτάζεις) δεν έχει να κάνει (τουλάχιστον, όχι μόνο) με το πόσα κιλά είσαι αλλά (κυρίως) με το ΠΩΣ είσαι. Είμαι όμορφη όταν έχω θέληση για ζωή. Προσοχή: Όχι μόνο όταν είμαι ευτυχισμένη μα και όταν θέλω να γίνω ευτυχισμένη. Όχι μόνο όταν έχω αυτό που θέλω μα και όταν προσπαθώ για αυτό που θέλω. Όχι μόνο όταν ζω τον έρωτα μα και όταν συνεχίζω να πιστεύω σε αυτόν παρά τα όσα έχω βιώσει. Όχι, μόνο όταν πραγματοποιούνται τα όνειρα μα κι όταν συνεχίζω να πιστεύω σε αυτά πάρα τα όσα έχω νιώσει.

Είμαι όμορφη όταν ζω. Και δεν είμαι όμορφη όταν δεν ζω. Και έχω δικαίωμα και όταν ζω και όταν δεν ζω να έχω όσα κιλά δείχνει η ζυγαριά.

Και αν εσύ θέλεις να με κρίνεις για αυτό, ας με κρίνεις. Αλλά εγώ δεν είμαι υποχρεωμένη ούτε να ακούσω ούτε να δεχτώ την κριτική που κάνεις σε εμένα ή σε όποιον άλλον...

Θα ήταν πολύ πολύ καλύτερα αν αντί να ενδιαφερόμασταν για τον αριθμό της ζυγαριάς ενδιαφερόμασταν για τον άνθρωπο της ζωής. Αν ισορροπούσε ο άνθρωπος θα ισορροπούσε και ο αριθμός. Ο αριθμός είναι απλά ένας αριθμός. Ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ απλά ένας άνθρωπος. Έχει ιστορίες, εμπειρίες, σκέψεις, συναισθήματα, βιώματα... Δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις τον άνθρωπο σαν αριθμό ούτε τον αριθμό σαν άνθρωπο...

Εκεί καταλήξαμε να βάζουμε τους αριθμούς πάνω από τους ανθρώπους και να τους μηδενίζουμε… (κάνοντάς τους αριθμούς)...

Εκεί καταλήξαμε να βάζουμε την ζωή στην ζυγαριά και να την μετράμε σε κιλά... αντί σε ευτυχισμένες στιγμές ή σε δημιουργικές σκέψεις...

Αλλά ξέρω... Κι εγώ δεν πρέπει να σε κρίνω, αγαπητή μου κυρία... Μπορώ να διαφωνήσω μαζί σου... αλλά δεν είναι σωστό να σε κατακρίνω... κάτι σε οδήγησε εκεί... και λυπάμαι... στενοχωριέμαι που η ζωή ή ο εαυτός σου ή οι άλλοι ή οτιδήποτε άλλο σε έφεραν σε αυτό το σημείο...

Δεν θα σε κρίνω.

Όμως...

Δεν θα δεχτώ την κριτική σου για τους άλλους. Δεν δεχτώ ούτε το σχόλιο σου για εμένα.

Γιατί ακόμα κι αυτό που υποτίθεται πως είναι θετικό δεν μπορεί να επιβιώσει σε ένα τόσο αρνητικό πλαίσιο...

Και, εξάλλου, από την μια στιγμή στην άλλη, αύριο μπορεί να βρεθώ σε αυτούς που «σιχαίνεσαι» και όχι σε αυτούς που θεωρείς «όμορφους»...

Τότε δεν θα θέλεις να με σταματήσεις, δεν θα θέλεις να μου μιλήσεις, δεν θα θέλεις να συζητήσεις μαζί μου...

Ο μόνος λόγος που έγινε ο σημερινός διάλογός μας είναι γιατί ταίριαξα στα σημερινά σου κουτάκια... αύριο μπορεί να μην ανήκω σε αυτά...

Αλλά δεν πειράζει...

Εγώ δεν έχω κουτάκια. Ούτε σημερινά ούτε αυριανά.

Αν σε συναντήσω... Όταν εσύ θα θες να με προσπεράσεις...

Θα σε σταματήσω... Θα σε χαιρετήσω...

Και θα σου πω...

Πως...

Κάθε φορά που σε συναντάω...

Θα σε σταματάω... Θα σε χαιρετάω...

...ΟΠΩΣ ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ...

(εξωτερικά και εσωτερικά... όπως κι αν είσαι... συνολικά...)