Αυτό το να μην κοιμάσαι...

(Και οργανώνοντας την ζωή μου... ανακαλύπτω διάφορα κείμενα που γράφτηκαν πριν (λίγο ή πολύ) καιρό... όπως και αυτό...)


Αυτό το να μην κοιμάσαι...


Αυτό το να μην κοιμάσαι κοιτάζοντας το ρολόι και ο χρόνος να κυλάει αργά...

Αυτό το να μην κοιμάσαι επειδή δεν σε παίρνει τηλέφωνο, επειδή δεν ακούς την φωνή του.

Αυτό το να μην κοιμάσαι επειδή δεν γνωρίζεις αν σε σκέφτεται, αν ενδιαφέρεται για εσένα.

Αυτό το να μην κοιμάσαι επειδή αναρωτιέσαι πού είναι και τι κάνει, επειδή δεν είναι εκεί μαζί σου.

-

Αυτό το να μην κοιμάσαι μη κοιτάζοντας το ρολόι και ο χρόνος να κυλάει γρήγορα...

Αυτό το να μην κοιμάσαι επειδή σε παίρνει τηλέφωνο, επειδή ακούς την φωνή του.

Αυτό το να μην κοιμάσαι επειδή γνωρίζεις ότι σε σκέφτεται, ότι ενδιαφέρεται για εσένα.

Αυτό το να μην κοιμάσαι επειδή δεν αναρωτιέσαι πού είναι και τι κάνει, επειδή είναι εκεί μαζί σου.

-

Αυτό το να μην κοιμάσαι όχι επειδή σκέφτεσαι αλλά επειδή δεν σκέφτεσαι, όχι επειδή δεν συμβαίνει αλλά επειδή συμβαίνει...

Αυτό το να μην κοιμάσαι όχι επειδή σκέφτεσαι αλλά επειδή συμβαίνει.

-

Μας έχουν μάθει πως για να υπάρχει πάθος πρέπει να υπάρχει ανασφάλεια, για να υπάρχει έρωτας πρέπει να υπάρχει ρίσκο. Και δεν μιλάει κανείς για εκείνες τις φορές που δεν έχουν ανασφάλεια και δεν έχουν ρίσκο αλλά κι όμως έχουν πάθος και ονομάζονται έρωτας.

Πάντα αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για τον έρωτα, σε όποια μορφή κι αν έχει έρθει μέχρι τώρα στην ζωή μου... Αλλά για εκείνους τους ανθρώπους που με έμαθαν την σιγουριά του έρωτα χωρίς αυτό να σημαίνει πως φτάσαμε στην συνήθεια της και καλά αγάπης... Νιώθω... Δεν ξέρω... Πως για αυτούς τους ανθρώπους... πραγματικά αξίζει να μην κοιμάσαι...

Γιατί αυτές οι σχέσεις με δίδαξαν πως και ο έρωτας είναι αιώνιος και διαχρονικός... πως δεν εξαντλείται η δύναμή του, πως δεν εξασθενίζει η έντασή του, πως δεν φοβάται τον χρόνο, πως δεν νιώθει καμία ανάγκη να γίνει κάτι άλλο εκτός από αυτό που είναι. Έρωτας.

Και μπορεί να αγαπάω την αγάπη... αλλά αγαπάω και τον έρωτα... και δεν θέλω να τον υποτιμάω θεωρώντας δεδομένο πως η μόνη του ελπίδα να αντέξει στον χρόνο είναι να μεταμορφωθεί σε αγάπη. Για εκείνους τους έρωτες που ήταν έρωτες και που έμειναν έρωτες ενώ περνούσαν μέρες, μήνες, χρόνια... Για εκείνους τους έρωτες που για όσο έμεινα μέσα σε αυτούς ήμουν το ίδιο ερωτευμένη από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή... Για εκείνους τους έρωτες που ενώ υπήρχε, φυσικά, και η αγάπη (για εμένα είναι αδύνατο να απουσιάζει) δεν της επέτρεψα να μου στερήσει ούτε ένα μέρος του μεγαλείου του έρωτα... Δεν έχω τίποτα να πω... Απλά νιώθω πολύ τυχερή που υπήρξαν στην ζωή μου... Και απλά εύχομαι να σταθώ ακόμα πιο τυχερή και να μου φέρει η ζωή καταστάσεις στις οποίες ο έρωτας να μένει έρωτας... η αγάπη να μένει αγάπη... Και να μπορώ να ζω έτσι όπως θέλω... και με Έρωτα και με Αγάπη…

Και ο χαμένος μου ύπνος να είναι επειδή είναι κάποιος εκεί και όχι επειδή δεν είναι...

Και αυτός ο κάποιος να μου «επιτρέπει» και να είμαι ερωτευμένη μαζί του και να τον αγαπώ... χωρίς να τον τρομάζει ο έρωτας... χωρίς να τον αγχώνει η αγάπη...