Είχα μία στενοχώρια...

Είδα μία στενοχώρια...

Να έρχεται από μακρυά και όλο και να με πλησιάζει...

Και την παρακάλεσα να μην φωνάξει την φίλη της και γίνουν δύο στενοχώριες...

Ή την οικογένειά της και γίνουν πέντε στενοχώριες...

Ή την παρέα της και γίνουν επτά στενοχώριες...

Με μία στενοχώρια μπορώ να τα βγάλω πέρα, με περισσότερες δυσκολεύομαι...

Και εκείνη όχι μόνο δεν φώναξε την φίλη, την οικογένεια, την παρέα της...

... Και πόσο την ευχαριστώ για αυτό! ...

Αλλά, αφού ήρθε κοντά μου, κάθισε σε μία γωνίτσα ευγενικά και μου είπε πως θα κάτσει ήσυχη και πως θα φύγει με το που θα νιώσει ότι νιώθω καλύτερα...

Και έτσι κι έγινε...

Ένιωσα καλύτερα...

Και εκείνη έφυγε...

Και ήταν ο πιο σύντομος και ουσιαστικός διάλογος που είχα ποτέ με στενοχώρια...

Και από τότε όποτε με επισκέπτεται...

... Πάντοτε μόνη της φυσικά ...

Αυτό συμβαίνει...

Την αφήνω ήσυχη...

Με αφήνει ήσυχη...

Μένουμε στην σιωπή...

Και με το που θα νιώσω καλύτερα απλά φεύγει...

Και ο μόνος λόγος για να μείνει λίγο παραπάνω είναι όταν δεν γνωρίζω γιατί ήρθε... Όταν νιώθω πως ήρθε απρόσκλητη...Τότε χρειάζεται να συζητήσω μαζί της για να καταλάβω τον λόγο της ξαφνικής επίσκεψής της... Συνήθως, όμως, δεν μιλάμε πολύ. Ξέρω πολύ καλά τον λόγο της επίσκεψής της και δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα παραπάνω...

Και έτσι έρχεται και η φεύγει η στενοχώρια...

Και έτσι την αφήνω εγώ να έρχεται και να φεύγει στην ζωή μου...

Χωρίς να την αγνοώ αλλά και χωρίς να της δίνω περισσότερη σημασία από όση χρειάζεται...

Και έχουμε βρει μια ωραία ισορροπία...

Όπου και εκείνη βρίσκει τρόπο να αναπνεύσει... αλλά και εγώ...

Και έτσι δεν υπάρχει κανένας πανικός...

Γιατί...

Ούτε εγώ ούτε η στενοχώρια τον αφήνουμε να έρθει...

Ούτε εγώ ούτε η στενοχώρια τον προσκαλούμε στις συναντήσεις μας...