Οι δύο λόγοι...

Πριν πολλά πολλά χρόνια για ένα μικρό χρονικό διάστημα ήμουν ηθοποιός μιας ομάδας. Ανάμεσα στις διάφορες ασκήσεις και στα διάφορα παιχνίδια, κάποια στιγμή, κάναμε ένα τεστ στο οποίο έπρεπε να απαντήσουμε σε κάποιες ερωτήσεις. Όταν ρωτηθήκαμε κάτι σε σχέση με το τι μας αρέσει να κάνουμε στην ζωή εγώ απάντησα πως ένιωθα να είμαι προορισμένη για δύο πράγματα, να έχω γεννηθεί για δύο λόγους.

Ο ένας λόγος ήταν το να είμαι πάνω στην σκηνή. Αυτό, στην συγκεκριμένη ομάδα, δεν προκάλεσε καμία εντύπωση. Κάποιοι άνθρωποι με είχαν δει πάνω στην σκηνή και είχαν δει και πόσο προσπαθούσα κάτω από αυτήν. Γνώριζαν και το ταλέντο μου (που, παρένθεση, δεν έχω ιδέα αν υπάρχει ακόμα) αλλά και την ανάγκη μου να αποκτήσω μια τεχνική (που, παρένθεση, δεν κατάφερα να αποκτήσω ποτέ).

Ο δεύτερος λόγος ήταν το να αγαπάω τους ανθρώπους. Αυτό, στην συγκεκριμένη ομάδα, προκάλεσε έκπληξη. Ακόμα θυμάμαι κάποιες αντιδράσεις. Κάποια ειρωνικά γέλια, κάποια παραξενεμένα βλέμματα, κάποιες κοροϊδευτικές φράσεις. Φαινόταν περίεργο, αστείο ή γελοίο το να νιώθεις πως είσαι προορισμένος να αγαπάς.

Θυμάμαι πως αισθάνθηκα, έστω και για λίγο, «κάπως» εκείνη την στιγμή. Ένιωσα να με «κοροϊδεύουν» γιατί εκμυστηρεύτηκα πως αγαπάω όλο τον κόσμο και πως θέλω να βοηθάω τους ανθρώπους. Αλλά αυτό ήταν μία πραγματικότητά μου τόσο ισχυρή! Όσο αγαπούσα την τέχνη άλλο τόσο αγαπούσα και την ζωή!

Προφανώς, στον καλλιτεχνικό, ανταγωνιστικό, σκληρό, κόσμο όπου οι γνήσιες φιλίες σπανίζουν και οι ουσιαστικές σχέσεις είναι σχεδόν ανύπαρκτες, ήταν άξιο γέλιου αυτό που είπα...

Εξάλλου, μπορούμε να μιλάμε για διάφορα... αλλά, καμιά φορά, το να μιλάμε για την αγάπη είναι το πιο δύσκολο από όλα.

Αισθάνθηκα άβολα. Με έπιασαν οι γνώστες ή άγνωστες ανασφάλειές μου... Μήπως δεν έπρεπε να το έχω αναφέρει; Μήπως δεν ήταν ανάλογη η απάντηση στην ερώτηση; Μήπως ήταν λάθος η απάντησή μου; Λες και υπήρχαν σωστές και λάθος απαντήσεις... Μήπως δεν έπρεπε να το έχω μοιραστεί; Ίσως να ένιωσα και την έκθεση της κατάθεσης κάτι πολύ προσωπικού και ο χλευασμός της αλήθειας μου με έκανε να αισθανθώ περίεργα... Γιατί με αντιμετώπισαν σαν να είναι αυτό που λέω κάτι «μικρό»; Σαν να υποτίμησαν την αξία του; Εγώ το ένιωθα μέσα μου τόσο μεγάλο και σημαντικό! Μήπως δεν έπρεπε να το έχω αναφέρει;

Μετά από πολλά πολλά χρόνια ακόμα μου έρχεται στο μυαλό, πού και πού, αυτή η στιγμή...

Όσο μεγαλώνω και γνωρίζω τον εαυτό μου παραπάνω και ζω την ζωή μου όσο καλύτερα μπορώ, τόσο καταλαβαίνω πόσο πετυχημένη και εύστοχη ήταν η τότε απάντησή μου. Μέσα σε μία απάντηση συνδύασα την Τέχνη και την Αγάπη. Και η αλήθεια είναι πως σπάνια συνάντησα την Αγάπη μέσα στην Τέχνη. Στον καλλιτεχνικό χώρο βίωνα μία μόνιμη πάλη να προσπαθήσω να ενώσω δύο κόσμους που για εμένα ήταν αυτονόητα συνδεδεμένοι ενώ για τους περισσότερους δεν φαινόταν να ισχύει αυτό...

Για εμένα η τέχνη είναι αγάπη και η αγάπη είναι τέχνη.

Και ακόμα και αν τότε (και όχι μόνο τότε) γέλασαν μαζί μου, στην πορεία της ζωής μου εγώ συμφώνησα ακόμα παραπάνω με τον τότε εαυτό μου. Κατάλαβα ακόμα περισσότερο πόσο ταλέντο είναι το να αγαπάς. Μπορεί να μην μετράει για τον κόσμο σαν ταλέντο. Μπορεί να μην μετράει για τον κόσμο σαν καμία ιδιαίτερη ικανότητα. Μπορεί να μην υπάρχει κανένα πανεπιστήμιο, καμία σχολή, κανένα πτυχίο, κανένα δίπλωμα, κανένα χαρτί που να μιλάει για αυτό. Μπορεί να μην το αναφέρουν σαν κάτι σπουδαίο. Μπορεί αν το γράψεις στο βιογραφικό σου να γελάσουν μαζί σου και να μην σε πάρουν στα σοβαρά για καμία εργασία. Μπορεί να μην πληρώνεσαι για αυτό, να μην σου δίνει κανένα «κέρδος» με την έννοια που το εννοεί ο περισσότερος κόσμος. Αλλά όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο το πιστεύω. Το να αγαπάς τους ανθρώπους είναι τέχνη. Είναι ταλέντο. Αλλά και μαθαίνεται. Είναι και τεχνική. Και χαίρομαι που κανένα υποτιμητικό γέλιο δεν με έκανε να σταματήσω να εξασκώ αυτό το ταλέντο μου και να το εξελίσσω. Γιατί το μόνο πιο δύσκολο από το να πιστεύεις στους ανθρώπους είναι το να συνεχίσεις να πιστεύεις σε αυτούς, το μόνο πιο δύσκολο από το να εμπιστεύεσαι είναι να συνεχίσεις να εμπιστεύεσαι, το μόνο πιο δύσκολο από το να ερωτεύεσαι να συνεχίσεις να ερωτεύεσαι, το μόνο πιο δύσκολο από το να αγαπάς να συνεχίσεις να αγαπάς. Γιατί η ζωή σου δίνει πάντα αφορμές για να σταματήσεις. Το οτιδήποτε.

Και αυτά τα γέλια, τα κυριολεκτικά ή τα μεταφορικά, που ακούς, κατά καιρούς, ιδιαίτερα όταν είσαι πιο μικρός, ίσως και πιο ευάλωτος, σε κάνουν να θέλεις να κλειστείς στον εαυτό σου...

Μα, ευτυχώς, εγώ από τότε είχα αυτήν την διαφορετική αίσθηση... Ακόμα και αυτούς τους αγάπησα... Αυτούς τους ίδιους που γέλασαν μαζί μου... Βρήκα τρόπο να τους αγαπήσω... Και για αυτό ευθύνεται αυτό το ταλέντο μου με το οποίο οι ίδιοι γέλασαν...

Αυτό το να νιώθω τους ανθρώπους, να τους καταλαβαίνω, να τους συγχωρώ, να τους υποστηρίζω, να τους προστατεύω, να τους λέω την αποψή μου, να τους συμβουλεύω, να τους υποδεικνύω πότε πιστεύω ότι δεν συμπεριφέρονται σωστά, να προσπαθώ να τους κάνω καλύτερους... όπως κάνω και με τον εαυτό μου...

Αυτή η έντονη ενσυναίσθησή μου, αυτό το αιώνιο ενδιαφέρον μου, όχι μόνο δεν θεωρείται προτέρημα από τον περισσότερο κόσμο αλλά θεωρείται και ελάττωμα...

Ευτυχώς, από τότε είχα αυτήν την διαφορετική σκέψη... πως ίσως δεν χρειάζεται να αλλάξω για να ταιριάξω... πως ίσως είναι προτιμότερο να μην αλλάξω και ας μην ταιριάξω ποτέ...

Αυτό και έκανα...

Και όλη αυτή η αγάπη της ζωής έρχεται τώρα να με δικαιώσει... (αν και ποτέ δεν ζήτησα καμία δικαίωση από αυτήν... )

Γιατί αν δεν με άφηνα να είμαι τότε αυτό που ήμουν δεν θα γινόμουν αυτό που είμαι και δεν θα βίωνα τόσο ουσιαστικά τα πράγματα και τις καταστάσεις. Δεν θα αγαπούσα με τον τρόπο που αγαπώ και δεν θα έδειχνα και στους άλλους πως υπάρχει ένας άλλος τρόπος να γίνουν τα πράγματα. Μέσα από την αγάπη.

Και πια σας αφήνω, όσους θέλετε, αν θέλετε, να γελάσετε με αυτό...
Εγώ θα (σας) αγαπώ, έτσι κι αλλιώς...

Δικαίωμά σας το να γελάσετε...
Δικαίωμά μου το να αγαπώ...

Δεν νιώθω καμία έκθεση που το μοιράζομαι...
Κανένα φόβο για το αν είναι λάθος...

Γιατί αυτός είναι ο δρόμος μου...

Η Τέχνη. Η Ζωή.

Και πάνω από όλα η Αγάπη.

Και μπορεί να μην γνωρίζω αν θα ξαναβρεθώ πάνω στην σκηνή, μπορεί να μην ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει με τον ένα λόγο για τον οποίο γεννήθηκα, μπορεί να μην έχω ιδέα αν η εσωτερική ζημιά που μου έχει γίνει είναι προσωρινή ή μόνιμη, μπορεί να μην ξέρω πια αν θα ξαναπαίξω ποτέ ρόλους, τουλάχιστον με τον ουσιαστικό τρόπο που τους έπαιζα, αλλά σε σχέση με τον δεύτερο λόγο για τον οποίο γεννήθηκα ξέρω πως δεν κινδυνεύω... γιατί η αγάπη μου πια το έχει αποδείξει... ό,τι κι αν συμβαίνει... κανείς δεν μπορεί να μου την στερήσει... συνεχίζει να υπάρχει...

Μόνο η αγάπη μένει σίγουρα...

Μόνο η αγάπη...

(Και, παρένθεση, όταν λέω «αγαπώ» δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση αφήνω τους άλλους να καταπατούν τα όριά μου, όταν λέω «καταλαβαίνω» δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση αφήνω τους άλλους να μην σέβονται το ποια είμαι, όταν λέω «συγχωρώ» δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση αφήνω τους άλλους να είναι στην ζωή μου ανεξάρτητα από το πώς μου συμπεριφέρονται, όταν λέω «νιώθω» τους ανθρώπους δεν σημαίνει πως δεν «νιώθω» τον εαυτό μου, δεν σημαίνει πως δεν είμαι άνθρωπος, με τα δικά μου συναίσθήματα, τις δικές μου σκέψεις, τις δικές μου ανθρώπινες πλευρές... Σε καμία περίπτωση το να θυμάμαι τους άλλους δεν σημαίνει ξεχνάω εμένα... )