Τα δικά σου σημεία

Είσαι ιδιαίτερος. Δεν συμβαδίζει το μυαλό με την ηλικία σου και αυτό σε ταλαιπωρεί. Προσπαθείς να υπάρξεις μέσα στο σώμα σου μα η σκέψη σου σε ξεπερνάει. Έχεις διαβάσει τόσα βιβλία. Έχεις ακούσει τόσους ανθρώπους. Έχεις σχηματίσει μια εικόνα για τον εαυτό σου και έχεις φυλακίσει τα συναισθήματά σου σε αυτό το συγκεκριμένο πλαίσιο που φτιάχτηκε είτε από τους άλλους είτε από εσένα. Πιστεύεις πως δεν νιώθεις. Πως δεν μπορείς να νιώσεις. Πως δεν γελάς. Πως δεν κλαις. Κρύβεις την αλήθεια σου γιατί φοβάσαι πως αν βγει στην επιφάνεια δεν θα την αντέξεις. Ανέχεσαι να μην είσαι εσύ γιατί γνωρίζεις πως με αυτόν τον τρόπο (υποτίθεται πως) επικοινωνείς πιο εύκολα. Κρατάς τις σχέσεις στην επιφάνεια γιατί στο βάθος ξέρεις πως είναι πιο εύκολο να βουλιάξουν. Το βλέμμα σου όμως ό,τι κι αν κάνεις αναζητάει αυτά που εσύ απεγνωσμένα βάζεις στην άκρη. Με κοιτάζεις και είναι σαν να ζητάς από εμένα να σου πω αυτά που ήδη γνωρίζεις. Ο μόνος τρόπος για να σε βρεις είναι να πάρεις άλλον δρόμο από αυτόν που ήδη έχεις πάρει. Πρέπει να βρεις το θάρρος να απομακρυνθείς από αυτό που νόμιζες πως είσαι. Πρέπει να βγεις από το κάδρο που σε τοποθέτησες. Ωραίο το κάδρο. Αλλά σε ακινητοποιεί. Σε κάνει φωτογραφία. Μία παρελθοντική στιγμή. Μια παγωμένη εικόνα. Πρέπει να σπάσεις την κορνίζα αν θέλεις να βγεις από αυτήν. Για να ξεπαγώσεις τα συναισθήματά σου πρέπει να τολμήσεις να τα βγάλεις στον έξω κόσμο. Είναι εκεί. Υπάρχουν. Και ας λες εσύ πως δεν υπάρχουν. Είναι εκεί. Το ξέρω. Και εσύ το ξέρεις. Κάτι σε εγκλώβισε. Κάτι σε τρόμαξε. Κάτι σε πόνεσε. Συνήθως, έτσι κάτι συμβαίνει. Νομίζεις πως είσαι μία γραμμένη σελίδα κι εγώ σου λέω πως είσαι ένα άγραφο βιβλίο. Νομίζεις πως είσαι ένα ειπωμένο τραγούδι κι εγώ σου λέω πως είσαι μία μελωδία που τώρα που γράφεται. Περιορίζεις τον εαυτό σου λέγοντας «Αυτός είμαι και τίποτα άλλο.» και εγώ σου λέω «Αυτός μπορεί να είσαι, μπορεί και να μην είσαι, μα σίγουρα εισαι και πολλά άλλα.». Περπατάς και φοβάσαι να κάνεις το επόμενο βήμα... κι εγώ σου λέω να τρέξεις. Αχγώνεσαι και τρέμεις να πεις την επόμενη φράση... κι εγώ σου λέω να φωνάξεις. Να μην ζεις τον έρωτα έτσι όπως σε έμαθαν να τον ζεις. Να μην βιώνεις τις σχέσεις έτσι όπως σε έμαθαν να τις βιώνεις. Αξίζεις να ζήσεις την ζωή κι αν δεν το καταλάβεις θα φύγει η ζωή και μαζί της θα χαθεί και η αξία σου. Σε κοιτάζω και νιώθω τόσο περήφανη για αυτό που είσαι. Τόση ομορφιά εξωτερική και εσωτερική! Και, παρόλα αυτά, δεν ξέρω πώς να γίνω ο καθρέφτης σου! Πώς να σου δείξω αυτό που είσαι! Πώς να σε κάνω όχι μόνο να το δεις μα να το νιώσεις! Πώς να σε κάνω να πιστέψεις πόσο χωρίς όρια είναι ο κόσμος σου! Και εσύ αφήνεσαι να μένεις μικρός γιατί φοβάσαι να μεγαλώσεις. Και όλο αυτό το πλούσιο υλικό σου αντί να το αφήσεις ελεύθερο να εκφραστεί, το καταπίνεις και το αφήνεις να σε πνίξει. Κάνε το δημιουργία! Σήμερα ή αύριο! Βρες τρόπο να το κάνεις! Μην το αφήσεις να γίνει η καταστροφή σου. Και την αγάπη! Μην την απορρίπτεις! Από τώρα; Είναι πολύ νωρίς! Και την ελπίδα! Μην την διαγράφεις! Από τώρα; Είναι πολύ νωρίς! Μην σε απορρίπτεις! Μην σε διαγράφεις! Είναι πολύ νωρίς για εσένα! Και βλέπω να σε πιέζουν τα πάντα. Ο χρόνος... Οι άλλοι... Και όλη αυτή η πίεση ταράζει την ψυχή και το μυαλό σου... Και εγώ αναρωτιέμαι... αν αξίζει ο χρόνος... αν αξίζουν οι άλλοι... τόσο... ώστε να αξίζει να πληρώνεις αυτό το τίμημα... Ψάχνω να σε βρω μέσα στην ζωή σου και συναντάω όλα τα άλλα εκτός από εσένα... Και τι νόημα έχει όλο αυτό το άγχος και όλη αυτή η κούραση... αν δεν βρίσκεις τρόπους... να χαρείς... να ενθουσιαστείς... Με κάτι; Οτιδήποτε; Πώς είναι δυνατόν να δηλώνεις παραίτηση πριν καν προσπαθήσεις; Ίσως να σου ζητάω το πιο δύσκολο πράγμα από όλα... μα είναι ταυτόχρονα και το πιο απλό... Αν σταματήσεις τις φωνές των άλλων... θα βρεις την δική σου. Προβληματίζομαι για το πώς σε έφτασαν ως εδώ. Μα αυτό το «εδώ» δεν είναι δικό σου. Και αν κάτι έχω και θέλω να σου πω είναι πως δεν αξίζει να βρισκόμαστε σε σημεία που δεν είναι δικά μας. Φτιάξε τα δικά σου σημεία και περπάτησε πάνω σε αυτά. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος και ο μόνος δρόμος. Ανακάλυψε αυτά που δεν σου είπαν. Αναζήτησε αυτά που δεν σου έδωσαν. Όρισε τα πάντα από την αρχή. Και αυτή θα ειναι μόνο η αρχή σου... και την συνέχεια;... Δεν ξέρω... και δεν μπορώ να σου την πω... Θα την βρεις εσύ... Και ίσως στο μέλλον αν ξανασυναντηθούμε... τότε... να έρθεις να μου την πεις εσύ... Θα εύχομαι για εσένα... με όλη την δύναμη της ψυχής μου και με όλη μου την αγάπη... να φτάσεις εκεί που οφείλεις να φτάσεις... Εκεί που σου αξίζει... Εκεί που είναι το δικό σου «Εδώ»...