Αγαπητέ μου Άγνωστε Φίλε

Αγαπητέ μου Άγνωστε Φίλε,

Μου έγραψες χωρίς να περιμένεις απάντηση. Αλλά δεν μου αρέσει να αφήνω κάτι αναπάντητο. Και, κυρίως, ένα τέτοιο μήνυμα σαν το δικό σου... μου είναι αδύνατον να το αφήσω απλά να υπάρχει χωρίς να απαντήσω...

Αυτή, λοιπόν, είναι η δική μου απάντηση σε εσένα...

Όλα όσα έγραψες είναι βγαλμένα μέσα από την ψυχή σου και γραμμένα μέσα από έναν ανατριχιαστικό πόνο... Ούτε που μπορώ να φανταστώ τι συνέβηκε στην ζωή σου για να είσαι αυτό που είσαι σήμερα... Δεν είμαι ικανή ούτε να συμβουλεύσω ούτε να οδηγήσω ούτε να βοηθήσω... Το μόνο που μπορώ να καταθέσω είναι μία άποψη, μία αίσθηση, μία γνώμη... Αυτό και τίποτα άλλο...

Από όσα θα σου γράψω, λοιπόν, κράτησε μόνο όσα χρειάζεσαι...

Το πρώτο πράγμα που θέλω να σου πω είναι ότι το αρχικό μου ένστικτο αμέσως, με το που διάβασα τις πρώτες σου φράσεις, μου ψιθύρισε πως είσαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό σου. Κι αυτή η αυστηρότητα σπάνια βγαίνει σε καλό... Πού βοηθάει να στήνεις τον εαυτό σου στον τοίχο και να του φωνάζεις; Σε κατηγορείς, κατά την γνώμη μου, από τα λίγα που με άφησες να καταλάβω, χωρίς κανένα λόγο και αιτία. Ούτε ένας λόγος από όσα έγραψες δεν μου φάνηκε αρκετά ισχυρός... Ούτε μία αιτία αρκετά δυνατή... Ίσα ίσα... Μου φάνηκε ότι έκανες ό,τι περνούσε από το χέρι σου... Τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις; Εγώ αν ήμουν στην θέση σου... θα είχα χάσει την ψυχραιμία μου πολύ νωρίτερα και την υπομονή μου σχεδόν από την αρχή! Και, αν και δεν με γνωρίζεις, δεν είναι και τόσο εύκολο το να χάσω την ψυχραιμία ή την υπομονή μου... Έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες να κάνεις! Τι άλλο να ζητήσει κανείς από έναν άνθρωπο; Πραγματικά... Σπάω το κεφάλι μου... Το σκέφτομαι τόσες μέρες τώρα... Και σε ρωτάω... Τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις; Η απάντηση δεν είναι ότι δεν υπάρχει... απλά δεν θέλεις να την δεις... γιατί αν την δεις... θα πρέπει να σταματήσεις να κατηγορείς τον εαυτό σου... και για κάποιο λόγο έχεις συνηθίσει να σε βασανίζεις... Δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κάνεις... Σου το λέω εγώ... που δεν σε γνωρίζω... και που έχω ένα πιο καθαρό μυαλό... απέναντι σε αυτά που μου έγραψες... σε αυτά που έζησες... Σου το γράφω με κεφαλαία γράμματα μήπως και καταφέρει να φτάσει σε εσένα, όχι, γιατί σου το φωνάζω αλλά γιατί θέλω να το νιώσεις μέσα σου: ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ. Σταμάτα, λοιπόν, να σε βασανίζεις... Μερικές φορές, απλά υπάρχουν πράγματα που δεν ορίζονται από εμάς και πρέπει να τα αποδεχτούμε... άλλες φορές πάλι υπάρχουν πράγματα που ορίζονται από εμάς και εκεί είναι που πρέπει να σκεφτούμε τι θα κάνουμε και πώς θα το κάνουμε... Τώρα αυτό που ορίζεται από εσένα είναι το πώς θα χειριστείς τον εαυτό σου... έτσι ώστε να μην τον κάνεις να αισθάνεται πιο άσχημα από όσο ήδη αισθάνεται...

Με προβληματίζει πάρα πολύ το γεγονός ότι οι λίγοι άνθρωποι που έχουν αίσθηση της ευθύνης είναι και αυτοί που έχουν συνήθως την τάση να μαζεύουν και τις ευθύνες των άλλων... Να έχεις το βάρος μόνο της δικής σου της ευθύνης. Κανενός άλλου. Δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν, δεν είναι σωστό, να κουβαλάς την ευθύνη όλου του κόσμου... Από πού κι ως πού, εσύ είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις όλων γύρω σου;

Πρέπει να ενδιαφερθείς λίγο παραπάνω για εσένα! Μην φοβάσαι ότι θα γίνεις εγωιστής! Το να ενδιαφερθούμε για εμάς δεν σημαίνει πως αδιαφορούμε για τους άλλους. Να ενδιαφέρεσαι και για εσένα και για τους άλλους. Όχι, μόνο για εσένα. Όχι, μόνο για τους άλλους.

Ένα άλλο θέμα που θέλω οπωσδήποτε να σου γράψω είναι... από όσα μου έγραψες κατάλαβα αμέσως πόσο ρόλο παίζουν τα λόγια των άλλων στην ζωή σου... Και αναρωτιέμαι... Τι σε ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι; Γιατί αφήνεις μερικές απόψεις να καθορίζουν με τόσο τελειωτικό και απόλυτο τρόπο την ζωή σου; Και γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι ακόμα στην ζωή σου; Μήπως θα έπρεπε να σκεφτείς να τους απομακρύνεις; Και τι είναι η αγάπη; Είναι αυτό αγάπη για εσένα; Γιατί στα δικά μου μάτια φάνηκε σαν έναν εκβιαστικό και εξαρτημένο τρόπο ζωής... Δεν είναι έτσι όλες οι σχέσεις... Καταλαβαίνω πως σου είναι δύσκολο να το πιστέψεις... Αλλά υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι εκεί έξω... Δεν βρίσκονται εύκολα... Δεν μπορώ να σου πω ψέμματα... Είναι δύσκολο να τους ανακαλύψεις! Αλλά υπάρχουν... Και δεν θεωρείς πως αξίζεις κάτι καλύτερο; Γιατί υποτιμάς έτσι αυτό που είσαι;

Έχεις όλα αυτά τα πράγματα να δώσεις... Διαβάζοντάς σε... Με έκανες να κλάψω και να γελάσω... Μέσα στο ίδιο γράμμα! Αυτό είναι ταλέντο! Το να μπορείς να γεννήσεις τόσα συναισθήματα σε κάποιον... Σε σκέφτηκα σαν έναν σύγχρονο ποιητή... θα μπορούσες άνετα να είσαι συγγραφέας... Έχεις σκεφτεί το γράψιμο; Αν δεν το έχεις σκεφτεί... Άρχισε να το σκέφτεσαι από σήμερα κιόλας! Νομίζω είναι ένας καλός δρόμος για εσένα... Θα δώσεις διέξοδο σε όλα αυτά που νιώθεις να σε πνίγουν... και θα τα εκφράσεις και θα τα επικοινωνήσεις... Να γράφεις, να γράφεις, να γράφεις! Ο κόσμος σου είναι τέτοιος που σου το επιβάλλει. Και θα δεις πως θα αρχίσεις να νιώθεις καλύτερα... Σε διάβαζα και δεν ήθελα να σταματήσω να διαβάζω... Ήθελα κι άλλο... Κι όταν τελείωσε... Ένιωσα σαν να διάβασα ένα όμορφο βιβλίο! Το πιστεύεις; Λίγοι άνθρωποι με κάνουν να νιώθω έτσι με το γράψιμό τους... Είσαι ένας από αυτούς...

Προσπαθούσα να σκεφτώ... Αν υπάρχει κάτι άλλο που να σου ταιριάζει... Εκτός από το γράψιμο... Νιώθεις χαμένος... Και νομίζω πως αυτό που θα σε βοηθήσει να βρεις ξανά τον δρόμο σου θα είναι το να δοκιμάσεις... Εκτός, λοιπόν, από το γράψιμο... Νομίζω πως θα έπρεπε να αρχίσεις κάτι σε σχέση με την μουσική... Η αντίληψή σου... μου φάνηκε μαθηματική... μα και καλλιτεχνική... και για αυτό ίσως με πήγες στην μουσική... Ξεκίνησε με κάτι απλό... Κάνε κάποια μαθήματα... Θεωρίας μουσικής... Ή κιθάρας... Ή πιάνου... Ή δεν ξέρω! Κρουστά! Την θεωρία μουσικής την έγραψα πρώτη γιατί νομίζω θα βάλει το μυαλό σου σε μια τάξη... Θα με θυμηθείς... Και η μουσική μπορεί να σώσει την ζωή σου...

Γενικά... Νομίζω πως πρέπει να μπει η δημιουργία κάπως στην καθημερινή σου ζωή... Αυτό είναι κάτι που πρέπει να βρεις τρόπο να το κάνεις... Και αν το κάνεις... Σε παρακαλώ, να μου γράψεις ξανά για να μου πεις πώς αισθάνθηκες...

Ίσως να είναι «φτωχές» οι συμβουλές μου... Μα το μόνο που μου ήταν ξεκάθαρο για εσένα ήταν πως πρέπει να ανοίξεις μια πόρτα και να αφήσεις την έκφρασή σου ελεύθερη...

Μου έγραψες και κάτι για τις αλλαγές... Και δεν μπορείς να φανταστείς τι έχω γράψει και τι έχω σκεφτεί τον τελευταίο καιρό σε σχέση με αυτές. Ούτε εγώ τις συμπαθώ ιδιαίτερα... αλλά, παρόλα αυτά, πρέπει να σου πω πως δεν γίνονται πάντα για κακό... Και, ειδικά, στην περιπτωσή σου... Και να φανταστεί κανείς πως δεν είμαι από αυτούς που θα υποστηρίξω ότι όλα γίνονται για καλό (δεν γίνονται!) ούτε ότι όλες οι αλλαγές είναι καλές (δεν είναι!)! Γιατί όταν κάτι κυλάει όμορφα να το αλλάξεις; Γιατί να χαλάσεις μία συνήθεια που σε κάνει να νιώθεις ωραία; Γιατί να σταματήσεις κάτι που νιώθεις ότι σε στηρίζει, σε ηρεμεί, σε γεμίζει συναισθήματα ή οτιδήποτε άλλο όμορφο; Όσα αγαπώ δεν θέλω να τα αλλάζω... Αλλά θέλω να σε ρωτήσω... Αυτά που μου έγραψες εσύ ότι άλλαξαν... σκέψου τα λίγο από απόσταση... βοηθούσαν την ζωή σου να πάει προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο; Γιατί από όσα μου έγραψες, δεν βρήκα μέσα στις λέξεις σου, την υγεία, την αγάπη, την ευχαρίστηση, την ευτυχία... Μήπως, λοιπόν, αυτές οι αλλαγές υπάρχει περίπτωση να σε οδηγήσουν σε έναν καλύτερο δρόμο; Είναι νωρίς για να το δεις και ακόμα πιο νωρίς για να το νιώσεις... αλλά μήπως αυτές οι αλλαγές θα σε οδηγήσουν στην δική σου ολοκληρωτική αλλαγή; Και την χρειάζεσαι μια τέτοια αλλαγή... Την έχεις ανάγκη...

Και τι να πω για όλο αυτό το μαύρο της ψυχής σου; Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο το καταλαβαίνω και, ταυτόχρονα, πόσο με στενοχωρεί που το νιώθεις... Το μόνο που μπορώ να σου πω σε σχέση με αυτό είναι... υπάρχει τρόπος να βγεις από αυτό. Σου το λέει ένας άνθρωπος που τα κατάφερε και βγήκε. Δεν έχεις ιδέα πόσο άγγιξα το μαύρο... για χρόνια ζούσα εκεί... για αυτό όσα μου γράφεις δεν μου φάνηκαν καθόλου ξένα... Όλα οικεία... Είναι τρομαχτικό το πόσο οικεία τα ένιωσα... Δεν μπορώ να σου πω τον τρόπο για να βγεις από αυτό... Αλλά σίγουρα θέλει χρόνο... Δώσε χρόνο στον εαυτό σου για να αρχίσει να μαθαίνει τι σημαίνει είμαι καλά...

Και σε αυτό θα επιμείνω. Πρέπει να βρεις τρόπο να είσαι καλά. Ξεκίνα από μερικές στιγμές... Μετά κάνε τις στιγμές ώρες και μετά τις ώρες μέρες... Σιγά σιγά... Βήμα βήμα... Πήγαινε προς αυτό το «Είμαι καλά». Χωρίς να φοβάσαι και χωρίς να το αρνείσαι.

Δεν έχω να γράψω τίποτα άλλο σημαντικό... Μόνο αυτό:

Έχεις πολλά να πεις. Και υπάρχει,τουλάχιστον, ένας άνθρωπος στον κόσμο που ενδιαφέρεται και να τα ακούσει και να τα διαβάσει και να τα συζητήσει... Εγώ.

Είμαι εδώ για εσένα.

Για όσο με θέλεις. Για όσο με χρειάζεσαι.

Μέχρι να μην με χρειάζεσαι πια και να σταθείς στα πόδια σου, μόνος σου...

Είμαι Εδώ για Εσένα.

Η Φίλη σου.

Εγώ.