Χωρίς Τίτλο... (1)

Είμαι από τους ανθρώπους που αγαπάν την πράξη,
τότε μόνο νιώθω πως όλα είναι εντάξει.
Βέβαια κι η θεωρία τα βάζει σε μια τάξη,
και άμα την γνωρίζεις η σκέψη σου θα αλλάξει.

Θέλω να σας μιλήσω για το αντικείμενό μου,
ας πω κι εγώ λιγάκι κάτι για τον εαυτό μου.

Από μικρή ήθελα να γίνω ηθοποιός,
και οι μισοί μου λέγαν πως είναι μόνο φως,
και οι άλλοι μισοί μου λέγαν πως είναι μόνο σκοτάδι,
σαν κι αυτό που βρίσκεται εκεί κάτω στον Άδη.

Μπορεί, ίσως, να ακούγομαι λίγο υπερβολική,
μα δεν μπορεί, πραγματικά, κανείς να φανταστεί,
τι ακούει από τους μεγάλους ένα μικρό παιδί,
όταν τους λέει τι θέλει να κάνει στην ζωή.
Και όλοι σε ρωτάνε για όταν μεγαλώσεις,
όμως, δεν ενδιαφέρονται για αυτό που θες να δώσεις,
και όταν εξηγείς εσύ τι θες να κάνεις,
σου λένε τότε «Περίμενε, τώρα το παρακάνεις!».
Και θέλουνε τα πλαίσια στα μέτρα τα δικά τους,
λες και τα όνειρά σου είναι τα όνειρά τους!
Και θέλουν να χωρέσουν σε ένα στενό κουτί,
ό,τι υπάρχει μέσα σε ένα μικρό παιδί!
Και εκεί περιορίζεται όλη η φαντασία,
Και ξέρουμε, τι θα συμβεί, μετά στην δημιουργία!!!

Αλλά άλλο ήθελα να πω, σε αυτό ας επιστρέψω,
έχω μια ικανότητα το θέμα να το στρέψω.

Εγώ, λοιπόν, δεν πίστευα πως είναι τίποτα από τα δυό.
Το μόνο που ζητούσα ήταν να εκφραστώ.
Ούτε όμορφα και λαμπερά όλα τα φανταζόμουν,
Ούτε άραχνα και σκοτεινά ποτέ τα ονειρευόμουν.
Και προσπαθούσα να κρατήσω μια ισορροπία,
χωρίς να έχω, φυσικά, καμία εμπειρία.
Σε όσα μου έλεγαν απλά κουνούσα το κεφάλι,
μα δεν με ενδιέφερε ποτέ τι λέγαν όλοι οι άλλοι.
Κι ας έλεγαν «Είσαι μικρή, πρώτα να ωριμάσεις!»
Κι ας έλεγαν «Διάλεξε κάτι άλλο, θα πεινάσεις!»
Εγώ άφηνα τις λέξεις γύρω μου να περνάνε,
και ονειρευόμουν θέατρα και γλάρους που πετάνε...

(συνεχίζεται...)