Αστερισμοί

Δεν φταις εσύ αν γεννήθηκες στην Γη και όχι στον Άρη
Ούτε αν δεν περπάτησες ποτέ ως το Φεγγάρι
Σου έκλεψαν από μικρό τα δικαιώματά σου
Την σκέψη, την φωνή και όλη την ανθρωπιά σου
Και αυτά τα διαστημόπλοια που ήταν το όνειρό σου
Τα πήραν και τα πέταξαν έξω από το μυαλό σου
Και εκείνα τα ταξίδια που ήθελες να κάνεις
Σε έμαθαν πως δήθεν είναι μόνο για να χάνεις
Σου είπαν πως τα αστέρια είναι χαμένος χρόνος
Πως αν μιλάς με αυτά θα μένεις πάντα μόνος
Σου είπαν πως οι πλανήτες είναι μακρυά
Και οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι μόνο για τα μικρά
Σου πήραν τα βιβλία που έδειχναν αστερισμούς
Λέγοντας κάτι γελοίους, φτωχούς, ισχυρισμούς
Σου κρύψαν τα χαρτιά που έκανες ζωγραφιές
Μην γίνουν οι ιδέες σου πολύ ξεχωριστές
Μην γεννηθούν στοιχεία που πώς θα τα μαζέψουν;
Μην γίνει τόση η δημιουργία, πώς θα την συμμαζέψουν;
Μα εσύ συνέχιζες και πήγαινες κρυφά
Και μίλαγας στα άστρα όλο και πιο συχνά
Και όταν σε έβρισκαν σκυμμένο σε εκείνα τα βιβλία
Σε τράβαγαν, σε έσερναν, σε έβαζαν τιμωρία
Μα ακόμα και σε εκείνη, την κρύα, την γωνία
Έψαχνες μες στο σύμπαν να βρεις την ιστορία
Σε εκείνους τους τοίχους, τους άδειους, τους κενούς,
Σκεφτόσουν δορυφόρους, πολλούς και γυριστούς
Στην κίνηση των πλανητών εύκολα βυθιζόσουν
Στις εκρήξεις του διαστήματος καθόσουν και χανόσουν
Προσπάθησες όσο μπορείς να σε προστατεύσεις
Μα ήσουνα πολύ μικρός και πόσο πια να αντέξεις;
Έπρεπε να προσαρμοστείς και για να μεγαλώσεις
Τον εαυτό σου έπρεπε και εσύ να αναλώσεις
Ξέχασες την Μεγάλη Άρκτο μα και την Μικρή
Ξέχασες την Αφροδίτη μα και τον Ερμή...
Όλο εκείνο τον κόσμο που κάποτε σκεφτόσουν
Τον άφησες να σβήσει και τα όνειρα να λιώσουν...
Και έκανες τα βήματα, τα ίδια, τα γνωστά
Και έκανες μία σχέση και βρήκες μια δουλειά
Και άφησες τον Κρόνο, αλλά έκανες παιδιά
Και άφησες τον Ουρανό, αλλά έβγαλες λεφτά
Και άφησες τον Ποσειδώνα, Και άφησες τον Δία
Για να έχεις κάποιου τύπου περίεργη εξουσία...
Θυσίασες τον Πλούτωνα για να έχεις λίγο πλούτο...
Θυσίασες τον Ήλιο και εμείνες με ετούτο:
Το τίποτα και το κενό, σαν μαύρη τρύπα σε ρουφάει
Το άδειο και το σκοτεινό, σε εξοντώνει, σε τραβάει
Και εκεί χωρίς βαρύτητα γύρω σου πετάνε
Αυτά που όλοι οι άνθρωποι ξεχνάν μα αγαπάνε
Οι διαφορετικές ιδέες, οι τέχνες οι παρατημένες
Οι έξυπνες οι σκέψεις, οι επιστήμες οι χαμένες
Και όπως αιωρείσαι και άδικα λυγίζεις
Τις κοιτάζεις, προλαβαίνεις, τις αγγίζεις
Και νιώθεις όλον αυτόν τον ανθρώπινο πόνο
Για όσα οι άλλοι ονόμαζαν σπαταλημένο χρόνο...
Και καθώς στριφογυρίζεις
Σε θυμάσαι, σε γνωρίζεις
Και πηγαίνεις στον προόρισμό σου
Εσύ μαζί με τον εαυτό σου
Δεν είναι τόσο μακρυά από την Γη μέχρι τον Άρη
Ούτε και τόσο αδύνατο να πας προς το Φεγγάρι...