Η κίτρινη γραμμή

Ήταν, λοιπόν, στην αποβάθρα του τρένου ένας μεθυσμένος. Μιλούσε μόνος του... Πήγαινε μέχρι άκρη άκρη σε εκείνο το σημείο που δεν φτάνει κανείς αν δεν έχει πιει... Ξεπερνώντας την κίτρινη γραμμή μαζί με τα προσωπικά του όρια... Μιλώντας μία σε όλους, μία στον εαυτό του... Μία να μοιάζει σαν να θέλει να πέσει... και μία σαν να θέλει να σηκωθεί... Μία έτοιμος να ριχτεί στις γραμμές... Και μία να γυρίζει σε κύκλους... Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά... Καθώς κανένας δεν έκανε τίποτα... Όλοι ήταν σε αμηχανία... και όλοι απομακρύνονταν... Εγώ να κοιτάζω τα λεπτά πότε θα έρθει το τρένο και να φοβάμαι για την συνέχεια... Μα γιατί δεν έρχεται αυτός της ασφάλειας απλά να τον απομακρύνει; Πώς τον αφήνουν απλά να πηγαίνει πάνω κάτω ετοιμόρροπος; Τι θα γίνει αν απλά παραπατήσει την ώρα που περνάει το τρένο... Σε πέντε έρχεται... Σε τέσσερα έρχεται... Να κοιτάζω στην απέναντί αποβάθρα τον υπεύθυνο και εκείνος στην αρχή να μην κάνει τίποτα και μετά απλά να ειδοποιεί μάλλον κάποιον ο οποίος δεν εμφανίζεται... Σε τρία έρχεται...Σε δύο έρχεται... Δεν θα το αντέξω να το δω ζωντανά μπροστά μου να συμβαίνει... Γυρίζω και κοιτάζω την αδερφή μου... Μα τι να κάνουμε; Ενώ όλοι πάνε πιο μακρυά... Εμείς πάμε πιο κοντά... Έχω την ψευδαίσθηση πως απλά θα τον κρατήσω αν πάει να πέσει την ώρα που περνάει το τρένο... Μα είμαι άραγε ικανή να το χειριστώ; Και μπορώ να τον κρατήσω; Να ρωτάει συνέχεια για τα χρήματα... Τα χρήματα που βρίσκει κανείς ανάμεσα στις ράγες... Να ρωτάει όλους μας γιατί δεν πετάει κανείς χρήματα εκεί να τα μαζέψει... Κάποτε έβρισκε χρήματα... Κάποτε έψαχνε και όλο και κάτι έβρισκε στις γραμμές... Να απλώνει το χέρι του και να κάνει κινήσεις σαν να πάει να κατέβει... Να ψάχνει τα χρήματα, τα χρήματα που μας πέφτουν, τα χρήματα που δεν έχουμε... Σε ένα έρχεται... Μα δεν αντέχω αυτήν την αδρεναλίνη... Και δεν τον μπορώ τον φόβο... Γιατί δεν έρχεται κανένας υπεύθυνος; Και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς... Ακούω τον ήχο του τρένου... Σε μισό έρχεται... Το ξέρω... Μα τι να κάνω;... Δεν ξέρω... Οι λέξεις βγαίνουν χωρίς να προλάβω να τις επεξεργαστώ... "Πώς σε λένε;"... Δεν ξέρω γιατί επέλεξα αυτές τις λέξεις κι όχι άλλες... Και εκείνος ήρθε προς τα εμένα και απομακρύνθηκε παραπατώντας από όλα τα προηγούμενα επικίνδυνα σημεία που περπατούσε... Ακόμα δεν ένιωθα ασφάλεια... Και το τρένο το ένιωθα να έρχεται... Μου μιλάει για τα χρήματα που δεν βρίσκει, του μιλάω για τα χρήματα που δεν έχουν οι άνθρωποι... Συζητάμε... Όλοι οι άλλοι ακόμα πιο αμήχανοι γύρω μας... Το μόνο που χρειάζεται είναι να τον καταλάβει κάποιος... Το βουητό πλησιάζει... Να ενδιαφερθεί κάποιος για αυτόν... Βλέπω το τρένο να έρχεται και να σταματάει πίσω από την πλάτη του... Το μόνο που θέλει είναι κάποιον να τον κοιτάξει... σαν άνθρωπος προς άνθρωπο... Αυτό ήταν αυτό που έπρεπε να κάνω... Να του μιλήσω... Να τον ακούσω... Ανοίγουν οι πόρτες και μπαίνει στο βαγόνι... Μπαίνω κι εγώ με την αδερφή μου σε ένα παραδίπλα βαγόνι... Κοιταζόμαστε... Και γνωρίζουμε και οι δύο ότι αυτό που βιώσαμε ήταν μία σημαντική στιγμή... Η καρδιά μου ακόμα χτυπάει γρήγορα και δυνατά... Και είμαι σίγουρη και η δική της... Θέλει κάποιο χρόνο να ηρεμήσουμε... Και δεν ξέρω τι με τρομάζει παραπάνω... Το ότι είδα έναν άνθρωπο να μην έχει επαφή με την πραγματικότητα και με τρόμαξε το τι μπορεί να κάνει και το τι μπορεί να συμβεί... ή το ότι νιώθω ότι η απόσταση από εκείνον σε εμένα είναι σαν την κίτρινη γραμμή του τρένου... δεν είναι τίποτα για να βρεθείς από την μία μεριά στην άλλη... Ένα ποτό μακρυά, μία αποτυχία μακρυά, μία στενοχώρια μακρυά, μια απογοήτευση μακρυά, μία μοναξιά μακρυά... Νομίζουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν μας αφορούν... Απομακρυνόμαστε αμήχανα και παρατηρούμε... και δεν καταλαβαίνουμε... ότι αυτός εκεί ο άνθρωπος που παραπατάει, που ισορροπεί μεταξύ ψευδαίσθησης και πραγματικότητας, που ταλαντεύεται ανάμεσα στην ασφάλεια και στον κίνδυνο, που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει κάτι που δεν υπάρχει... δεν είναι τόσο μακρυά από εμάς...

Για αυτό αν με δείτε να παραπατάω μεθυσμένη... Σας παρακαλώ... Μην με αφήσετε στην τύχη μου... Για το αν θα πέσω ή για το αν θα σταθώ... Ενδιαφερθείτε... Μιλήστε μου... Και ακούστε με... Στηρίξτε με... Όπως μπορείτε... Και προστατεύστε με... Δεν είμαι εγώ... Θα είναι το ποτό... Δεν είμαι εγώ... Θα είναι μία στιγμιαία τρέλα ή μία εξακολουθητική απογοήτευση... Δεν είμαι εγώ... Θα είναι η ζωή...