Το μέρος των πετρών

(Αφιερωμένο στις ανθρώπινες πέτρες)


Βρέθηκα σε ένα νοσοκομείο.

Όχι, επειδή συνέβηκε κάτι σε εμένα.
Όχι, επειδή συνέβηκε κάτι σε κάποιον δικό μου.
Όχι, επειδή συνέβηκε κάτι.

Ήμουν εκεί για να συμπαρασταθώ σε ένα πολύ κοντινό άτομο που έδινε ένα πολύ σημαντικό μάθημα.
Είχε σημασία να είμαι εκεί.
Καμιά φορά, δεν χρειάζεται τίποτα άλλο από το να είσαι εκεί.

Μιάμιση ώρα.
Μιάμιση ώρα περίμενα.
Μιάμιση ώρα μου δόθηκε η ευκαιρία να βρεθώ σε ένα νοσοκομείο και να το κοιτάξω από άλλη οπτική γωνία.

Δεν ήμουν εκεί σαν άρρωστος.
Δεν ήμουν εκεί σαν συγγενής αρρώστου.
Δεν ήμουν εκεί σαν γιατρός.
Δεν ήμουν εκεί σαν συγγενής γιατρού.
Δεν ήμουν εκεί σαν κάποιος, φίλος ή γνωστός, αρρώστου ή γιατρού.
Δεν ήμουν εκεί γιατί συνέβηκε κάτι σε κάποιον.
Δεν ήμουν εκεί γιατί συνέβηκε κάποιος σε κάτι.
Δεν ήμουν εκεί γιατί συνέβηκε το οτιδήποτε σε οποιονδήποτε.
Δεν ήμουν εκεί γιατί συνέβηκε ο οποιοσδήποτε σε οτιδήποτε.
Απλά ήμουν εκεί.

Παρατήρησα τους ανθρώπους...

Τους ασθενείς, τους συγγενείς, τους γιατρούς, τις νοσοκόμες...

Αυτούς που περίμεναν.
Αυτούς που δεν περίμεναν.
Αυτούς που πρώτα περίμεναν και μετά δεν περίμεναν.
Αυτούς που πρώτα δεν περίμεναν και μετά περίμεναν.

Περπάτησα μέσα.
Περπάτησα έξω.
Περπάτησα ανάμεσα στο μέσα και στο έξω.
Περπάτησα ανάμεσα στο έξω και στο μέσα.

Παρατήρησα και Περπάτησα.
Περπάτησα και Παρατήρησα.

Και, κάποια στιγμή, περπατώντας και παρατηρώντας, παρατηρώντας και περπατώντας, βρέθηκα σε εκείνο το παράξενο, περίεργο, μέρος...

Στο μέρος των πετρών...


Το μέρος των πετρών

Υπάρχει ένα μέρος... όπου οι άνθρωποι... γράφουν πάνω στις πέτρες τι αισθάνονται... Τις σκέψεις τους... Τα συναισθήματά τους... Τους φόβους τους... Τα όνειρά τους... Έτσι οι πέτρες χωρίς να το γνωρίζουν αποχτάνε φωνή και έτσι το μονοπάτι πάνω στο οποίο οι άνθρωποι περπατάνε γίνεται ζωντανό... και ενιαίο...

Σε αυτό το μονοπάτι βρέθηκα να περπατάω κι εγώ... χωρίς να το περιμένω...

Και γυρνώντας γύρω μου άρχισα να διαβάζω...

«Ελπίζω! Αγαπώ! Ζω!»

όσα έγραψαν οι προηγούμενοι...

«Όνειρο ήταν και πέρασε! Ο μπαμπάς.»

αυτοί που πέρασαν πριν από εμένα...

«Καλό ταξίδι, μαμά.»

από τα ίδια αυτά σημεία...

«Παιδάκια, περαστικά...»

πάνω στα οποία γίνονται...

«Υγεία για όλους.»

τα δικά μου βήματα...

«Κουράγιο σε όλους μην εγκαταλείπετε τις ελπίδες σας!».

Ανάμεσα σε αυτές τις πέτρες

«Σε λατρεύουμε! Έλα σπίτι γρήγορα!»

Ανάμεσα σε αυτές τις φράσεις

«Να γίνεις γρήγορα καλά για να είσαι κοντά μας γιατί σε αγαπάμε!»

Κινήθηκα και ακινητοποιήθηκα

«Ήσουν, είσαι και θα είσαι ο οδηγός στα βήματά μας!!! Πάντα θα έχουμε την πορεία σου, ζωντανό παράδειγμα. Τα εγγόνια σου.»

Και κάπου ανάμεσα στην πίστη

«’Εχω περάσει πολλά εδώ! Ευχαριστώ το θεό που μου δίνει δύναμη. Η ζωή είναι ωραία με χαρές και λύπες.»

Και στην επιστήμη

«Μπράβο στους γιατρούς και στο προσωπικό!»

Πάντα η αγάπη

«Αγάπη μόνο...»

Και κάπου ανάμεσα στον θάνατο

«Καλό ταξίδι...»

Και στην ζωή

«Τη σκαπούλαρα!»

Πάντα η ευγνωμοσύνη

«Ευχαριστώ! Thanks! Danke! Merci!»

Και ανάμεσα στην μη συνέχεια

«Μπήκα τότε. Βγήκα τότε. Δυστυχώς, δεν τα κατάφερα...»

Και στην συνέχεια

«Μπήκα τότε. Βγήκα τότε. Η ζωή είναι ωραία!!!»

Ο αγώνας

«Πάλι εδώ...»

Και ανάμεσα στις πέτρες και στους ανθρώπους...

«Κάποτε αυτός ο λαός ήξερε την αξία του, ήξερε ποιος ήταν. Η ζωή και ο θάνατος του χαραχτήριζαν την εποχή του. Δυστυχώς, εμείς σήμερα δεν είμαστε οι άνθρωποι που απαιτεί η εποχή μας. Ούτε καν Άνθρωποι! Καταφέραμε ως λαός οι χορτάτοι να κανονίζουν πόσο θα φάνε οι πεινασμένοι και να μας σηκώνουν το δάχτυλό ως Ευπατρίδες! ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ ΔΕΝ ΧΩΡΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ.»

Η ανάγκη για ανθρωπιά

«Σε έναν κόσμο για λίγους δεν χωράει κανείς...»

Ούτε άνθρωποι ούτε πέτρες... Ούτε ζωή ούτε φύση...

«Όνειρο ζω μην με ξυπνάτε...»

Και πώς να συνεχίσω να περπατάω και πώς να σταματήσω τα δάκρυά μου;

«Μπαμπά, γίνε γρήγορα καλά, σε χρειαζόμαστε...»

«Μητέρα υπάρχει μόνο μία...»

«Αγάπη μου...»

«Καλό μας καλοκαίρι, επιτέλους!»

«Περαστικά σε όλους και όλες...»

«Η ζωή μας έδωσε δοκιμασίες για να μπορούμε να παλέψουμε και να βγούμε νικητές. Καλή ανάρρωση σε όλους!»

...

«Ήμουν κι εγώ εδώ!»

Διαβάζω

«Β. Κ.»

Και γνωρίζω πως αυτά δεν είναι τα αρχικά ενός ατόμου μα είναι και τα δικά μου και όλων των ανθρώπων...

Ή ήμουν ή είμαι ή θα είμαι...

Εγώ ή εσύ, εμείς ή αυτοί...

Και εκείνη την στιγμή έρχεται η αδερφή μου και με αγκαλιάζει...

«Είμαι κι εγώ εδώ.»

Σκέφτομαι...

Και από το μέρος των πετρών επιστρέφω στο μέρος των ανθρώπων... Στο νοσοκομείο... Στους γιατρούς και στις νοσοκόμες που πάνε πάνω κάτω... Στους αγχωμένους ανθρώπους που κάθονται στις καρέκλες... Στα γελαστά παιδιά που τρέχουν στους διαδρόμους... Στις πραγματικές φωνές γύρω μου...

Και βλέπω την αδερφή μου ανάμεσα σε όλους και όλα χαμογελαστή...

Όλα πήγαν καλά... Και πώς να μην πάνε;

Αφού είμαστε ακόμα εδώ...

Ζωντανοί. Ζωντανές.

Και αφήνω πίσω μου το μέρος των πετρών...

Και όπως φεύγω σε κάθε μου βήμα σκέφτομαι...

«Σε ευχαριστώ, Γιώργο, Άννα, Μόνικα, Κώστα, Ειρήνη, Αγγελική, Χάρη, Βίκυ, Γιάννη, Αναστασία, Ανδρέα, Κατερίνα, Στέφανε, Χαρίκλεια, Καρίν, Στέργιε, Στέφανε, Σουζάνα, και Β.Κ! Και όσους φύγατε και όσους μείνατε! Σας ευχαριστώ όλους! Και εσάς χωρίς όνομα! Και εσάς σας ευχαριστώ! Είναι αυτή η ευγνωμοσύνη... Είναι αυτή η αγάπη... που νιώθω για εσάς! Υπόσχομαι να μην ξεχάσω... τα όσα γράψατε! Υπόσχομαι να θυμάμαι... το μέρος των πετρών...»...

Σας ευχαριστώ...

(... 1/11/2013... 26/12/2012... 26/11/2013.. 22/11/2013... 26/03/2013... Φοβήθηκα τότε... 21/01/2014... 17/12/2013... 11/11/2012... Αγχώθηκα τότε... ... 13.02.2012 Μπήκα τότε... Βγήκα τότε... 16.02.2012... ... 21.12.2013... Έζησα τότε... Έφυγα τότε... 25.02.2014... ... 18/02/2014... 26/12/2013... Πόνεσα τότε... Πάλεψα τότε... ... Αγάπησα τότε... 22.03.2014... Υπήρξα τότε... ?/?/????...)

Σας ένιωσα τότε...

.../.../... ... ... ...