Ανάποδη ημέρα

Βρήκα αυτό το τραπεζάκι, γωνία γωνία, μακρυά από τους ανθρώπους, όσο γίνεται και όσο μπορώ, και κάθισα αφήνοντας μπροστά μου την μεγάλη κούπα με την ζεστή σοκολάτα που είχε μέσα της λίγο μπέιλις. Προσπάθησα να διαβάσω. Δεν τα κατάφερα. Προσπάθησα να γράψω. Δεν τα κατάφερα. Προσπάθησα να ηρεμήσω. Δεν τα κατάφερα. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ. Δεν τα κατάφερα. Ωραία! Είχα φύγει από το σπίτι για να βρω λίγη ησυχία αλλά η υπερέντασή μου με είχε ακολουθήσει και εκτός σπιτιού. Κάθισα με σταυρωμένα τα χέρια και σταυροπόδι, εκνευρισμένη. Η ημέρα είχε ξεκινήσει ανάποδα, είχε συνεχίσει ακόμα πιο ανάποδα, για να καταλήξει ακόμα πιο αναποδογυρισμένη από ό, τι ήδη ήταν! Δεν ήμουν καθόλου ευχαριστημένη από εμένα. Αναστέναξα. Τίποτα δεν μπορούσε να με παρηγορήσει σήμερα. Ούτε καν το να παρατηρήσω τους ανθρώπους και να φτιάξω ιστορίες για αυτούς. Ούτε καν το να κοιτάζω τα αυτοκίνητα που περνάνε και να προσπαθήσω να μαντέψω πώς είναι ο όδηγός τους. Ούτε καν το να ασχοληθεί το μυαλό μου με κάποιο από τα πολλά παιχνίδια που έχω επινοήσει για να παίζω σε τέτοιες ώρες ανάγκης για να μου φτιάχνουν αμέσως, γρήγορα και εύκολα, την διάθεση. Έβγαλα τα χαρτιά μου. Τα άφησα στο τραπέζι. Έκανα δύο μουτζούρες. Τα ξαναέβαλα μέσα στην τσάντα μου. Το βλέμμα μου αφηρημένα και απεγνωσμένα έπεσε στον τοίχο δίπλα μου. Με μικρά γράμματα ήταν γραμμένο κάτι. Πλησίασα λίγο πιο κοντά και διάβασα.

«Είμαι στενοχωρημένος. Η ζωή μου δεν έχει κανένα νόημα. Δεν βρίσκω κανένα λόγο να συνεχίσω. Όποιος διαβάσει το μήνυμά μου εύχομαι να βρίσκεται σε καλύτερη θέση από εμένα.» Και μετά ένα αρχικό. Πιθανότατα, το αρχικό του ονόματός του.

Πήρα το μαρκαδοράκι μου και έκανα κάτι που είχα να κάνω χρόνια. Έγραψα στον τοίχο.

«Είμαι στενοχωρημένη. Η ζωή μου δεν έχει κανένα νόημα. Βρίσκω πολλούς λόγους να συνεχίσω. Εγώ διαβάζω το μήνυμά σου και δεν ξέρω αν βρίσκομαι σε καλύτερη θέση από εσένα.» Και μετά ένα αρχικό. Σιγουρότατα, το αρχικό του ονόματός μου.

Μετά κοίταξα τον ουρανό.
Συγκεντρώθηκα. Ηρεμήσα. Έγραψα. Διάβασα.
Ήπια δύο γουλιές ζεστής σοκολάτας.
Ευχήθηκα ο άνθρωπος που έγραψε το μήνυμα να είναι καλά.
Σηκώθηκα... και έφυγα.

Ήταν μια ανάποδη ημέρα...
Αλλά τώρα κάτι άρχισε να ισιώνει...
Η νύχτα θα ήταν καλύτερη...
Και η επόμενη ημέρα ακόμα καλύτερη...

Σκέφτηκα περπατώντας προς το σπίτι, αφήνοντας πίσω μου έναν παλιωμένο τοίχο με δύο μηνύματα δύο αγνώστων και έχοντας μέσα μου έναν ολοκαίνουριο τοίχο, προς όλους τους γνωστούς και τους αγνώστους, που είχε δημιουργηθεί τους τελευταίους μήνες και δεν είχα ιδέα πώς θα τον διαλύσω...