Και αν είμαι εγώ;

(Με αφορμή κάτι που διάβασα κάπου έγραψα κάποτε αυτό το κείμενο. Υπάρχουν σημεία που διαφωνώ με τον έαυτό μου (μου συμβαίνει συχνά αυτό!), σημεία που συμφωνώ με τον έαυτό μου (ευτυχώς, μου συμβαίνει συχνά και αυτό!), σημεία που θα ήθελαν περισσότερη ανάλυση, σημεία που θα ήθελαν λιγότερη ανάλυση, σημεία που νιώθω πως τα έχω επεξεργαστεί καλύτερα και σημεία που τα έχω επεξεργαστεί χειρότερα. Αλλά κάποιες φορές, για πολλούς διαφορετικούς λόγους που δεν θα αναλύσω εδώ, απλά θέλεις να αφήσεις το κείμενο σου και να μην το αλλάξεις πάλι και να μην το διορθώσεις ξανά... Και όταν το νιώθεις αυτό... Απλά αφήνεις το κείμενο όπως είναι... Και συνεχίζεις... με κάποιο άλλο κείμενο...)



Και αν είμαι εγώ;



Να μην είσαι δίπλα σε ανθρώπους που σου «κλέβουν» την ενέργεια.
Να μην βρίσκεσαι κοντά σε αυτούς που επηρεάζουν αρνητικά την διάθεσή σου.
Να μην έχεις φίλους γκρινιάρηδες, μίζερους, απαισιόδοξους, θλιβερούς.

Και αν είμαι εγώ; Αν είμαι εγώ αυτή που «κλέβει» την ενέργεια των άλλων; Αν είμαι εγώ αυτή που επηρεάζει αρνητικά την διάθεσή τους; Αν είμαι εγώ γκρινιάρα, μίζερη, απαισιόδοξη και θλιβερή; Αν δεν είναι οι άλλοι... αλλά... αν είμαι εγώ;

Τότε αυτού του τύπου οι συμβουλές στην ουσία λένε στους ανθρώπους γύρω μου να απομακρύνονται από εμένα. Να μην είναι δίπλα μου. Να μην είναι κοντά μου. Να μην με έχουν φίλη. Να μην έχουν καμία σχέση με εμένα.

Να μην είσαι εσύ. Θα μου πει κάποιος. Να μην είσαι εσύ αυτός που «κλέβει» την ενέργεια των άλλων. Να μην είσαι εσύ αυτός που επηρεάζει αρνητικά την διάθεσή τους. Να μην είσαι εσύ γκρινιάρης, μίζερος, απαισιόδοξος και θλιβερός.

Να μην είσαι εσύ έτσι, να θέλεις να είσαι αλλιώς.
Να μην είσαι εσύ έτσι, να μάθεις να είσαι αλλιώς.
Να μην είσαι εσύ τέτοιος άνθρωπος, για να αξίζεις να έχεις ανθρώπους γύρω σου.

Κι εγώ θα συνεχίσω να αναρωτιέμαι...

Κι αν είμαι εγώ; Αυτή που δεν θέλει να είναι έτσι, αλλά θέλει να είναι, να μάθει να είναι, αλλιώς;

Ακόμα και τότε... η αλλαγή δεν γίνεται από την μία μέρα στην άλλη... Και σε αυτό το στάδιο της όποιας πιθανής προσπάθειας για αλλαγή το μόνο σίγουρο είναι πως χρειάζεσαι ανθρώπους γύρω σου. Να σε στηρίξουν. Να σε υποστηρίξουν. Είναι πιο εύκολο με ανθρώπους παρά χωρίς αυτούς. (Καλά υπάρχουν και περιπτώσεις που είναι πιο εύκολο χωρίς αυτούς! Αλλά σε γενικές γραμμές είναι πιο εύκολο να έχεις γύρω σου κάποιους ανθρώπους...)

Φαντάζομαι πως... απλά αναρωτιέμαι... Τι θα συνέβαινε... Αν απομακρυνόμασταν από όλους τους θλιβερούς ανθρώπους... Θα ήταν σαν να σταματούσαμε να πιστεύουμε σε αυτούς... Κι εγώ πιστεύω σε όλους τους ανθρώπους. Δεν πιστεύω σε μερικούς ανθρώπους. Δεν πιστεύω σε λίγους ανθρώπους. Πιστεύω σε όλους τους ανθρώπους. Ή αν όχι σε όλους, στους περισσότερους από αυτούς. Αν επέλεγα κάθε φορά την απομάκρυνση αυτό δεν θα σήμαινε πως σταματάω να πιστεύω σε κάποιον; Πως δεν πιστεύω ότι μπορεί, κάποια στιγμή, η θλίψη του να γίνει χαρά; Η γκρίνια του να γίνει δράση, η μιζέρια του να γίνει δημιουργία και η απαισιοδοξία του να γίνει ελπίδα;

Καμιά φορά... Είναι πιο εύκολο να προσπερνάς από το να παραμένεις.

Και, φυσικά, αν κάποιος σου κάνει κακό με τον όποιο τρόπο επιβάλεται να φύγεις από αυτόν. Δεν πρέπει να επιτρέψεις σε κανέναν να ξεπεράσει τα όρια που εσύ θέτεις. Δεν χωράει συζήτηση πως ό, τι σε ρουφάει, σε καταπίνει, σε καταπατάει, δεν είναι καλό για εσένα και δεν έχει χώρο κανονικά στην ζωή σου.

Όμως υπάρχει ολόκληρη κλίμακα καταστάσεων και συμπεριφορών. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες προθέσεις.

Μπορεί η λύση στο πρόβλημα «Υπάρχουν «σκοτεινοί» άνθρωποι» να είναι «Οι «φωτεινοί» άνθρωποι απομακρυνθείτε από αυτούς»;

Γιατί σας «κλέβουν» το φως σας, γιατί σας σταματάνε το γέλιο, γιατί σας στερούν το χαμόγελο...

Μπορεί η λύση στο πρόβλημα να είναι «Μην κάνετε παρέα με τους «σκοτεινούς» ανθρώπους»;

Και αν είμαι εγώ; Ο «σκοτεινός» άνθρωπος; Θα ήθελα να μην με κάνουν παρέα; Κι αυτό θα με βοηθούσε να γίνω «φωτεινή»;

Η αλήθεια είναι πως, έτσι κι αλλιώς, δεν νιώθω «σκοτεινή» και δεν νιώθω «φωτεινή». Έχω υπάρξει και τα δύο... Και αυτός ακριβώς ο λόγος είναι που με έκανε να προβληματιστώ. Δεν θεωρώ πως άξιζα περισσότερο ανθρώπους γύρω μου όταν ήμουν «φωτεινή» από όταν ήμουν «σκοτεινή». Και σίγουρα όταν ήμουν «σκοτεινή» είχα περισσότερη ανάγκη για ανθρώπους γύρω μου από όση νόμιζα. Γιατί όταν είσαι «φωτεινός» είσαι «φωτεινός». Έχεις από μόνος σου ένα τεράστιο φως που φτάνει και για εσένα και για τους γύρω σου... Όταν είσαι «σκοτεινός» όμως... έχεις ένα τεράστιο σκοτάδι... που φτάνει επίσης και για εσένα και για τους γύρω σου... το οποίο πρέπει κάπως να φωτίσεις... και μπορεί να σε βοηθήσουν κάποιοι άλλοι άνθρωποι να βρεις τρόπο να φωτίσεις εσύ ο ίδιος μέσα στο σκοτάδι σου...

Είναι πολύ εύκολο η ζωή να μας οδηγήσει να γίνουμε κάτι σε κάποιο στάδιο της ζωής μας το οποίο μπορεί να μην έχει καμία σχέση (ή να έχει ελάχιστη σχέση) με αυτό που πραγματικά είμαστε. Και, ταυτόχρονα, αυτό που είμαστε (εκείνη την στιγμή) εμπεριέχει μία αλήθεια για εμάς πολύ χρήσιμη για το μέλλον. Σε εκείνο το μεταβατικό στάδιο θα ήθελα οι άνθρωποι γύρω μου να με αντέξουν. Για να μπορέσω να περάσω την αλλαγή μου χωρίς να φοβάμαι πως αυτό σημαίνει απαραίτητη και υποχρεωτική μοναξιά.

Ξέρω πως δεν έχω την δύναμη να μένω πάντα δίπλα σε όλους τους ανθρώπους. Τουλάχιστον, όχι με τον τρόπο που θα ήθελα. Πολλές φορές δεν είναι και σωστό να μένω γιατί υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί να είναι σε τέτοιο βαθμό σοβαρές που θα μπορούσα να κάνω και κακό με το να επιλέξω να τις χειριστώ.

Υπάρχουν περιπτώσεις... που χρειάζονται (και) την βοήθεια κάποιου ειδικού...

(Και εδώ ακόμα χωράει πολύ συζήτηση για το ποιος είναι αυτός που χρειάζεται την βοήθεια κάποιου ειδικού και ποιος όχι και, επίσης, για το ποιος είναι αυτός ο ειδικός, αν γνωρίζει το αντικείμενο του, αν μπορεί πραγματικά να βοηθήσει, αν είναι άξιος εμπιστοσύνης...)

Υπάρχουν περιπτώσεις... που δεν χρειάζονται (και) την βοήθεια κάποιου ειδικού...

Και στις δύο περιπτώσεις η ουσία είναι η ίδια. Υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια...

Οι άνθρωποι που «κλέβουν» την ενέργεια των άλλων πρώτα από όλα κλέβουν την δική τους ενέργεια. Οι άνθρωποι που επηρεάζουν αρνητικά την διάθεσή των άλλων πρώτα από όλα επηρρεάζουν αρνητικά την διάθεση την δική τους. Οι άνθρωποι που είναι γκρινιάρηδες, μίζεροι, απαισιόδοξοι, θλιβεροί είναι αυτοί που είναι υποχρεωμένοι να ζουν με την γκρίνια, την μιζέρια, την απαισιοδοξία, την θλίψη τους. Είναι αυτοί που ζουν παρέα με την δυστυχία τους.

Και αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται την βοήθεια όλου του κόσμου. Την δική μου και την δική σου βοήθεια.

Δεν πρέπει να τους αφήσεις να κλέψουν την δική σου ενέργεια, πρέπει να σε προστατεύσεις. Αλλά θα ήταν υπέροχο να μην τους αφήσεις να κλέψουν ούτε την δική τους ενέργεια, να τους βοηθήσεις να προστατευτούν.

Βέβαια, για να το κάνεις αυτό πρέπει να γνωρίζεις καλά τις δυνάμεις σου... και να είσαι σούπερ φωτεινός... Ένας σούπερ ήρωας αισιοδοξίας (με σούπερ ονειρικές δυνάμεις ελπίδας)... Δεν είναι εύκολο... Κανείς δεν είπε πως είναι εύκολο... Και δεν είσαι υποχρεωμένος να μπορείς να αντέξεις την όποια κατάσταση... Δεν είσαι υποχρεωμένος, έτσι κι αλλιώς, να κάνεις τίποτα... Αλλά δεν θα ήταν όμορφα; Να ήσουν σούπερ Φωτεινός και να μπορούσες να βοηθήσεις τους ανθρώπους όταν τους απορροφάει η σκοτεινή πλευρά τους;

Να είσαι αυτός που μένει.

Να είσαι δίπλα σε ανθρώπους χωρίς να τους αφήνεις να σου «κλέβουν» την ενέργεια.
Να βρίσκεσαι κοντά στους ανθρώπους χωρίς να τους αφήνεις να επηρεάζουν αρνητικά την διάθεσή σου.
Να έχεις φίλους και αν γίνονται γκρινιάρηδες, μίζεροι, απαισιόδοξοι, θλιβεροί, να είσαι κοντά τους, να είσαι δίπλα τους, να είσαι εκεί.

Γιατί η γκρίνια, η μιζέρια, η απαισιοδοξία, η θλίψη είναι ένα στάδιο της ζωής τους... Είναι ένα κομμάτι τους... Ένα κομμάτι που βρίσκεται μέσα σε κάθε έναν από εμάς... Και που εκφράζεται άλλοτε περισσότερο άλλοτε λιγότερο, κατά καιρούς, σε όλους τους ανθρώπους.

Και αρκεί να καταλάβουμε πως στην ουσία δεν υπάρχουν φωτεινοί και σκοτεινοί άνθρωποι, υπάρχουν σκοτεινές και φωτεινές πλευρές των ανθρώπων, για να νιώσουμε πως το νόημα είναι να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον και να μοιραζόμαστε αυτό που έχουμε την κάθε συγκεκριμένη στιγμή, είτε αυτό είναι το φως είτε αυτό είναι το σκοτάδι.

Να είμαστε δίπλα...
Να είμαστε κοντά...
Να έχουμε φίλους...

Και να είμαστε δίπλα και κοντά τους.

Να στηρίζουμε τους ανθρώπους που βρίσκονται στην σκοτεινή τους φάση αντί να τους βάζουμε στην άκρη.

Και να μην ξεχνάμε πως μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να βρεθήκαμε, να βρισκόμαστε ή να βρεθούμε, κάποια στιγμή, και εμείς...