Η πλατεία

Αυτή η κούνια που είναι άδεια, δεν θα έπρεπε να είναι κενή. Πώς γίνεται να υπάρχουν τόσα παιδιά γύρω της και κανένα να μην θέλει να ανέβει σε αυτήν... Αυτή η έρημη τσουλήθρα, δεν θα έπρεπε να στέκεται τόσο μοναχική... Πώς είναι δυνατόν να μην τρέχουν γελώντας γύρω της για το ποιος θα ανέβει την σκάλα, ποιος θα βρεθεί ψηλά και ποιος θα γλιστρίσει με ταχύτητα επάνω της... Αυτή η τραμπάλα θα έπρεπε ήδη να κουνιέται, αυτός ο γύρος θα έπρεπε ήδη να γυρνά... Πώς γίνεται κανείς να μην παίζει;... Αυτή η μπάλα στην άκρη, θα έπρεπε ήδη να έχει κλωτσηθεί... Και αυτό το σκοινάκι στην γωνία, θα έπρεπε ήδη να έχει κουνηθεί... Πώς είναι δυνατόν κανείς να μην τρέχει;... Κάτι δεν πάει καλά με την πλατεία μας... Και φοβάμαι πως δεν φταίνε οι μικροί μα οι μεγάλοι... Φοβάμαι πως με το που έφυγε η όρεξη για παιχνίδι από τους μεγάλους εξαφανίστηκε και από τα παιδιά...


Μόνο τα παγκάκια πια είναι γεμάτα... Με μια κενότητα που σε τρομάζει... Γιατί κάθονται όλοι και κοιτάζουν όλα αυτά στο κέντρο της πλατείας αλλά κανείς δεν τολμάει να πάει προς αυτά...

Ολοι φοβούνται... Εκτός από αυτούς που κρυώνουν...

Όλοι καθόνται... Εκτός από αυτούς που ξαπλώνουν...

Αυτοί έχουν ξεπεράσει το στάδιο του καθιστού φόβου...


Αυτή η κούνια που είναι άδεια, δεν θα έπρεπε να είναι κενή... Αυτή η έρημη τσουλήθρα, δεν θα έπρεπε να στέκεται τόσο μοναχική... Αυτή η τραμπάλα θα έπρεπε ήδη να κουνιέται, αυτός ο γύρος θα έπρεπε ήδη να γυρνά... Αυτή η μπάλα στην άκρη, θα έπρεπε ήδη να έχει κλωτσηθεί... Και αυτό το σκοινάκι στην γωνία, θα έπρεπε ήδη να έχει κουνηθεί... Κάτι δεν πάει καλά με την πλατεία μας... Και φοβάμαι πως δεν φταίνε οι μικροί μα οι μεγάλοι... Φοβάμαι πως με το που έφυγε η όρεξη για παιχνίδι από τους μεγάλους, εξαφανίστηκε και από τα παιδιά...